Sizsiz (roman-xatirə) Həyatım ağrıyır (povest-xatirə)
Yüklə 4,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
219 Məhəbbətim səndə, könlüm səndədir, Bahar nə nazəndə, nə nazəndədir. Gah yoluna çıxdım, gah yola saldım Gah intizar çəkdim, həsrətdə qaldım. Qışda sorağını uzaqdan aldım, Dedim əmanətim, eşqim səndədir, Bahar nə nazəndə, nə nazəndədir. Xoş nəğmələr qoşdum sənin adına, Saf bir nəfəs kimi çatdın dadıma. Bir həzin axşamda düşsəm yadına Bil ki, məhəbbətim, könlüm səndədir Bahar nə nazəndə, nə nazəndədir. Xalq şairi adı alması münasibətilə radioda anam haqqında veriliş düzəltmişdilər. Əzizə xanım Cəfərzadə danışdı, şerlərini oxudular, mahnılarını səsləndirdilər. Tranzistorla qulaq asırdı, mənə elə gəlirdi ki, yarıyuxuludur, duman içində qavrayır hər şeyi. Amma verilişin onun xüsusi tərifləndiyi yerində zəif-zəif gülümsündü, taqətsiz halda əlini qaldırdı və alnına apardı – hərbi salam kimi. Bunu bizimçün edirdi: son zarafatıyla bizi toxtaq saxlamaq üçün... İyunun 29-u anamın ad günüdür. Palatası başdan-başa gül içindəydi. Atamın adından da ona bir dəstə çiçək gətirmişdik.
220 çiçəklər arasından Elə bil iki damla, qan sızır ürəyimin yarasından. Bu alov rəngli qərənfilləri yar vermişdi ayrılıq dəmi, Elə bil çökmüşdü Onların üstünə dünyanın qəmi. Yuxuda qərənfillərimi görürəm, yığıb solan çiçəklərimi ümid çələngi hörürəm. Ümidə yer qalmırdı; təşəkkür sözlərini demək üçün belə dodaqlarını güclə tərpədə bilirdi. Anamın bir gənclik şəkli var – gərək ki, Moskva yaxınlığında Maleyevkada çəkilib; ağ çiçəklərlə dopdolu geniş bir çöldə çəkdirib bu şəkli – özünün də qucağında çəməndən topladığı iri bir çiçək dəstəsi var. Körpəlikdə anamın dilindən eşitdiyim ilk laylay yadıma düşür:
İndi öz yuxusunu qızılgüllərin, çox sevdiyi qərənfillərin içində tapırdı. Bəzən mənə elə gəlir ki, o özü də bizim dünyamıza, hamımızın həyatına o ağ çiçəklərlə, güllərlə dopdolu olan bir aləmdən gəlmişdi və bir gün ora qayıdası idi...
Güllər içində tapdığı bu "acı yuxuda" yalnız dünyayla deyil, yalnız bizimlə deyil, çiçəklərlə də vidalaşırdı: Sevib oxşadığım əlvan çiçəklər Əlvida, ey gözəl dağ çiçəkləri. Öpdüm gözlərimlə sizi hər səhər Yığdım dəstə-dəstə ağ çiçəkləri. 221 Əssin üstünüzdə ruzgar ahəstə, Yığsın sizi qızlar hey dəstə-dəstə. Yel əssə tökülün sinəmin üstə, Payız çiçəkləri, yaz çiçəkləri.
Sənə hamı Nigar xanım. deyir. Mən isə Nigar! Mənə elə gəlir ki, xanım sözü bizim gənclik dostluğumuzun, məhəbbətimizin arasında sədd olar. Mən səni bu illər ərzində fikrimdə, xəyalımda həmişə o səmimiyyətlə yaşatmışam. Bu günlərdə xəstə olduğunu eşitdim. Özüm xəstəxanadayam, odur ki, görüşünə gələ bilmədim. Sarı bülbül! Sənə xəstəlik yaraşmayır, sən şairsən, nəğməkarsan, demək güclüsən, əbədiyyətsən. Bir vaxt mən ağır xəstələndim. Sağalmağıma ümid az idi. Onda mənim həyata olan eşqim, inamım və poeziyanın işığı azarın söndürdüyü işıqları bir-bir yandırdı. Mən həyata qayıtdım. Yenə xəstəyəm, lakin həyata ümidim çoxdur. Sən də özünü bərk saxla. Tale bizə şairlik kimi əvəzsiz bir sərvət və qüvvət verib. Qoy poeziyanın odu, işığı azarların bütün fəsadlarını yandırsın: Sənin qəlbində sağlamlıq, gümrahlıq çıraqları yandırsın. Amin! Öpürəm səni! Sənə tezliklə sağalmaq arzu edirəm. Şairə bacın, rəfiqən Mirvarid Dilbazi".
Hamımız hiss edirdik: möhlət sona yetməkdədir – axırıncı günlərini yaşayır. Qərara gəldik ki, onu evə aparaq. Həkimlər də bizim qərarımızla razılaşdılar. Doğum gününün səhərisi – iyunun 30-da anamı evə apardıq. Dedik ki, həkimlər şəraiti dəyişmək məsləhət görür, müalicəni evdə davam etdirəcəklər. 222 Etiraz eləmədi. Yəni məgər etiraz eləyəsi halda idi? Xəstəxanadan çıxmaqdan qabaq nədənsə üzüyünü Fidana verdi:
–Götür bu üzüyü, – dedi, – sənə bağışlayıram. Mat qalırdım: üç ay ərzində aclıq keçirən, müstəqil hərəkət edə bilməyən, çətinliklə danışan bu yaşlı, xəstə qadında nə qədər mənəvi güc vardı, iradə vardı, yumor vardı – ömrü boyu onun özünün də, bizim hamımızın da dadına çatan, qolundan tutan bu keyfiyyətlərini hələ də saxlamışdı. Maşınımız evə çatanda: –Məni evə gətirdiz? – deyə xəbər aldı. – Bəs mən elə bilirdim basdırmağa aparırsınız. Fidan eyniylə onun tərzində zarafatyana bir sərtliklə: –Heç diri adamı da basdırarlar, Nuruş? – dedi. Evdə isə birdən yenə Fidana müraciət elədi: –Madam ki, ölmürəm, onda qaytar üzüyümü, – dedi, – daha sənə bağışlayası olmadım. Yenə zarafat edirdi, amma bu, deyəsən, artıq axırıncı zarafatı idi. Biz hamımız, mən də, bacılarım da anamgildə gecələyirdik. Evə gətirdiyimiz birinci gecə onun yatdığı otaqda Təranə növbə çəkirdi. Səhər – iyulun 1-də – atamın ölümündən düz üç ay keçən gün – sübh tezdən Təranə həyəcan içində məni çağırdı. Adətən özünü saxlamağı bacaran Təranə karıxıb qalmışdı: –Anar, tez bura gəl. Anam yatan otağa qaçdım. Anamın geniş açılmış gözlərində qeyri-adi bir dəhşət vardı, elə bil başqa dünyadan baxırdı bu gözlər.
Gözlərini düz gözlərimin içinə zilləmişdi. –Rəsula nə olub? – deyə soruşdu. Təranə lap özünü itirmişdi, anamın bu sualı sübh tezdən verməsi, doğrudan da adamı vahiməyə salırdı. Bu an məni də dəhşət bürüdü. Amma bu hissə təslim ola bilməzdim.
Yüklə 4,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|