ŞÖVKƏt xanməMMƏdova
Yüklə 1,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
___________Milli Kitabxana_______________ 66 kimi “belini bərk bağlayıb“ alın açıqlığı ilə, mətanət və dəyanətlə uşaqlarını böyüdürdü. Xəyallar onu bəzən yaxın keçmişə, Ramizli günlərinə apa- rırdı, bəzən 20 Yanvar gecəsindən sonra dəyişən ömür yoluna, ağrılı-acılı saatları düşünürdü. Uşaqları evdə olmayanda həyəcan içində otaqları gəzirdi. Hər otaqdan Ramizin şəklini asmışdılar. Hər yerdən Ramiz boylanırdı. Hara dönürdüsə onunla göz-gözə gəlirdi. Artıq adət etmişdi, bir çətinliyi olanda otaqlardan birinə çəkilir, Ramizin rəsminin qarşısında dayanır, ərinin şəkli ilə danışır, ondan məsləhət alır, onunla dərdləşirdi. Beləcə keçib gedirdi ömür... Şövkət xanım Novruz bayramında anadan olmuşdu. Ramizin sağlığında onlar həm ad gününü, həm bayramı xüsusi təmtəraqla keçirirdilər, axşam Ramiz evə dönəndə öz əlləri ilə becərdiyi çiçəklərin ən gözəlini seçib dəstə bağlayır, aldığı hədiyyə ilə birlikdə Şövkətə gətirərdi. Həmin gün dünyanın ən gözəl sözlərini də həyat yoldaşının ünvanına söyləyərdi Ramiz... İllər quşdan qanad alıbmış kimi sürətlə uçub getmişdi. Artıq övladları da böyümüşdü. Ancaq balaları, bu ənənəni indi də yaşatmağa nail olmuşdular. İndi onlar analarına çiçək dəstələri gətirirdilər, hədiyyə alırdılar. Şövkət xanım bu gün çox həyəcanlı görünürdü. Evdə qərar tuta bilmirdi. Bu gün qızına elçi gəlirdi. O bu axşam Ramizin yoxluğunu daha çox hiss edirdi. Kaş möcüzə baş verəydi, kaş indi qapı açılaydı, Ramiz gülə-gülə içəri girəydi, qollarını geniş açıb onu bağrına basaydı, “Gözümüz aydın, ay Şövkət, qızımız böyüyüb, ona elçi gəlirlər, xoşbəxt olsun, mənim balam“ - deyəcək. Qadın dönüb Ramizin divardan asılmış şəkilinə baxdı, ona elə gəldi ki, şəkil gülümsəyir... Bu gün qızına elçi gəlirdi, yəqin bir-iki ildən sonra o da ___________Milli Kitabxana_______________ 67 kiminsə qapısını döyəcək, evinə gəlin gətirəcəkdi. Nə tez gəlinlik yaşına çatdı bu qız? Elə bil ki, dünəndi, hər ikisi beşik başında dayanıb nəvazişlə, məhəbbətlə körpələrinə baxırdılar. Ramiz böyük qızı Könülü çox istəyirdi, həmişə ona “bacı“- deyirdi. Şövkət yenə ürəyində özü-özü ilə danışırdı: – Ramiz, mən sənsiz neyləyəcəm, bu boyda ağır işin öhdə- sindən necə gələcəyəm? Qonaqlarımı sənin kimi qarşılayıb yola sala biləcəyəmmi? Sabah mütləq sənin görüşünə gələcəyəm, Ramiz, sənin məsləhətinə elə çox ehtiyacım var ki...
* * * Qonaqlar artıq dağılışmışdı. Ana-bala otaqda yalqız qal- mışdılar. Hər ikisinin gözü Ramizin divardan asılmış şəklinə zillənmişdi. Könül atasına diqqətlə baxırdı. Birdən o dilləndi: – Ana, atanın şəklinə bax, elə bil ki, nə isə demək istəyir. – Hə, qızım, sənə xeyir-dua vermək istəyir, sənə xoşbəxtlik arzulayır, atan. – Yadındamı, ana, atam ölən ilin ilk Novruz bayramı, biz şəklinin qarşısına bayram şirniləri və bir nimçə aş qoyduq. Bir həftə orada qaldı. Biz sənə görə, sən isə bizə görə, ürəyimizi sındırmamaq üçün, o qablara dəymirdik. Bir dəfə isə biz sənin şəkillə danışdığını eşitdik. Sən atanın şəkilinə baxıb səssizcə ağlayır və pıçıltı ilə soruşurdun ki: – Axı niyə yemirsən, Ramiz, bəlkə yağı azdır, bəlkə, so- yuyub yeməklər?. Qoy aparım isidim sənin üçün... Yoxsa, küsmüsən bizdən? Biz də gizlincə ağlayırdıq. Səhər tezdən Ülkərlə Əbülfəz şəkilin önündəki qabları götürdülər, əvəzinə isə bir qucaq qərənfil qoydular.
___________Milli Kitabxana_______________ 68 Bu illər ərzində Könül anasına dost, sirdaş, dərd otağı olmuşdu. Ramizin böyük oğlu atasının arzuladığı peşənin dalınca gedə bilməmişdi, təhsil sistemindəki dəyişiklər, başlarına gələn müsibət onu lap erkən yaşlarından işləməyə, anasına, bacılarına sahib çıxmağa vadar etmişdi. Ceyhun Ticarət texnikumunda oxuyurdu, dərsdən sonra isə işə tələsirdi.. Könülün dərsləri çətinləşmişdi, ali məktəbi qurtarmağına cəmi bircə il qalırdı.. Şövkət xanım isə Ramizdən sonra anasını da itirdiyindən bərk sarsılmışdı, ona elə gəlirdi ki, bu gen düyada yapa yalqız qaldı. Uzun müddət özünə gələ bilmədi. Ona görə də işdən də çıxdı. İndi evin yeganə dayağı, çörək ağacı Ceyhun idi. Bütün ağır günlər, çətin anlar onları sındıra bilmədi. Pis-yaxşı bir təhər dolanırdılar. Şövkət xanımın həmişə qürurlu gəzirdi, qohumlarının heç birinə ağız açmadı. Lap sonda, qızının gəlin köçmə məsələsi gerşəkləşəndə illərdən bəri əl vurmadığı mücrü yadına düşdü. Ramizin bir vaxtlar minbir arzu-niyyətlə aldığı zinyət əşyaları dar günün yarağına çevrildi. Mürcüdəki qızıl əşyaları satıb Könülün cehizini düzəldəcəkdi... – Ana, özünü çox xərcə salma. Sən varsan, bu bizə bəsdir. Cehiz məsələsinə görə də, narahat olma, yavaş-yavaş hər şey alacağıq. – Atanızın arzuları ürəyində qaldı. Siz balaca olanda dünyanın bütün naz-nemətini evə daşıyardı. Həmişə sizin üçün ən yaxşı pal-paltarı seçib alardı, ən gözəl oyuncaqlar gətirərdi, deyərdi qoy balalarım heç nədən korluq çəkməsinlər, ürəyi bütöv böyüsünlər. İndi mən onun da yerinə sizdən heç nəyi əsirgəməyəcəm. Siz məni yaşadan qol-qanadımsınız. Bu əşyalar sizindir. Atanızdan sonra mənim qızıl taxdığımı görübsünüzmü, yox... – Elə demə ana, sənin nə yaşın var ki, gözəl, qəşəng Yüklə 1,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|