ŞÖVKƏt xanməMMƏdova
Yüklə 1,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
___________Milli Kitabxana_______________ 69 anamızsan, tax o qızılları, oğlanlarının toyunda tax, qoy... - Könül sözünü tamamlaya bilmədi, anasının boynuna sarılıb hönkürdü. Şövkət xanım Könülü bağrına basıb: – Ağlama, qızım, bu gün sənin üçün əlamətdar bir gündür. Sənin həyatın bu gündən başlayır. Bəlkə də sənin hələ uşaq qəlbin bunu yetərincə dərk etmir. Ancaq bu belədir, mənim əziz balam. Başa düşürəm, zaman bizimlə çox amansız davrandı, böyük acılar yaşatdı. Ancaq bu bizim hamımızın tale sınağımızdır. Quracağın ailə sənin həyat məktəbindən aldığın dərsin bəhrəsi olmalıdır. Həyat bizim ailəyə qarşı çox qəddar olub. Bu əzablı yollar, sən yeni həyatda dözümlü, mübariz etməlidir, qızım. Həmişə hər şeyin yerini bil, insanları, baş verən olayları düzgün qiymətləndirməyi bacar, bax onda sən qalib ola bilərsən. Doğru-dürüst yaşamağı bacarsan, hər şeyin olacaq, Könülüm. Sən ağıllı qızsan, həyatın əsil mənasını başa düşürsən. Sən gözəl ailə qurmağı bacaracaqsan, əziz balam. Başını anasının köksünə sıxmış Könül atasının şəklini seyr edir, gözlərindən axan yaş gözəl sifətinədə ağrılı cığırlar açırdı. Atası yenə gülümsəyirdi. Bu gülüşdə, məhəbbət də vardı, xeyir- dua da, şəfqət də, qayğı da, təsəlli də, ümid də... Şövkət xanım növbəti həyat sınağından da üzüağ çıxdı, o biri balalarını da beləcə Ramizsiz, tək başına nişanlayıb, toylarını edəcəkdi. Şosse yolunda – 20 il əvvəl Ramizin və onlarla digər şəhidin qanı tökülmüş yerdə sonralar rəmzi abidələr qoyulmuşdu. O kəndin şəhid oğullarının övladlarının, elə Şövkətgilin kiçik ailəsinin də gözəl bir ənənəsi var idi: Qızları gəlin köçəndə, oğlanları evlənəndə gəlinlik, bəylik libası geymiş cavanlar bu rəmzi abidə önünə, atalarının vurulduğu yerə əklil qoyur, onun və bütün şəhidlərin xatirəsini bir dəqiqəlik sükutla yad ___________Milli Kitabxana_______________ 70 edirdilər. Bu ənənə yəqin ki, nəsildən nəsilə keçəcək, şəhidlərin ruhuna ehtiram atalarınının simasında əbədi yaşayacaqdır... ...Şövkət xanımın nəvələri böyümüşdü. 5 nəfərlik ailə artıb çoxalaraq kiçik bir qəbiləyə çevrilmişdi. Hər il yanvarın 20-də ata ocağına yığışan övladları artıq bu evə tək yox, öz ailələri ilə birlikdə gəlir, atalarının anım gününü qeyd edirdilər. Hərdən ailənin sonbeşikləri - balaca Ramiz və İsmayıl - nənəsinin qucaqlayır - nənə, bizə bir nağıl söylə, - deyirdilər, - Ramiz babanın nağılını. Bu nağıl isə xəyallarda yaşayan bir ömür idi ki, artıq nağıla dönmüşdü. Acılı-şirinli xatirələrdən yoğrulmuş bir nağıla... Hərdən nəvələri ilə Şəhidlər Xiyabanına gələn Şövkət xanım o illər haqqında kədər qarışıq sevinc hissi ilə danışardı. Bu gün müstəqil Azərbaycanımız özünün ən gözəl günlərini yaşayır. Şəhidlərin qanı bahasına öz müstəqilliyini təkrar qazanmış Azərbaycan indi dünyanın ən qüdrətli, ən sivil, ən modern bir dövlətə çevrilməkdədir. Şövkət xanım bütün bunlar barədə böyük bir qürur hissi ilə söz açırdı nəvələrinə. Körpələrin əlindən tutub iftixarla Şəhidlər Xiyabanını ziyarətə gələndə gündən-dünə gözəlləşən, sərhəd- lərini genişləndirən, küçə-küçə böyüyən Bakıya heykəlləşmiş, daşa dönmüş şəhidlərin gözləri ilə baxır. Azərbaycanın, Bakının ən uca zirvəsində, müqəddəs bur guşədə uyuyan Şəhidlərin məzarına baxaraq deyir: – Rahat yatın, əzizlərim! Azərbaycanımızın bu günü və sabahı etibarlı əllərdədir. Sizin qanınız, canınız bahasına xalqımın əldə etdyi Müstəqillik əbədidir. Şəhidlər Xiyabanında, Sizinlə bir cərgədə uyuyan şair-telejurnalist Alı Mustafayev nə gözəl deyib:
___________Milli Kitabxana_______________ 71 Vətən mülkü məhvərindən tərpənir, Bu qüdrətə baş əyməyə el gəlir. Külli-bəşər bir ağızdan dillənir. Ulu Hürmüz, bu ruhları oyandır!
Bu torpağın hər igidi bir ərdir, Taleyimiz, qismətimiz hünərdir. Yer üzünə günəş doğur, səhərdir, Ulu Hürmüz, bu ruhları oyandır!
Odlar yurdu haqq yolundan dönməsin, Qalxan bayraq qoy bir daha enməsin. Azadlığın al günəşi sönməsin, Ulu Hürmüz, bu ruhları oyandır!
Göy gurlayıb ildırımlar çaxanda Səbrim dolub qılınc qından çıxanda, Yağı düşmən yurduma kəc baxanda Ulu Hürmüz, bu ruhları oyandır!
Dünyamıza müqəddəslik dayaqdı, Haqqın dərgahında ölçülən haqdır! Azərbaycan torpağında sınaqdır, Ulu Hürmüz, bu ruhları oyandır! Ulu Hürmüz, bu ruhları oyandır!
___________Milli Kitabxana_______________ 72 HƏR YADDAŞ BİR XATİRƏ... Ramiz ailəmizin sonbeşiyi idi. Gülxanım ananın 6 evladı vardı: İki qızı, 4 oğlu... Qızları Əsmət və Minaxanım, oğlanları isə Sabbar, Hüseynağa, Əbülfəz və Cəbrayıl. Sonbeşiyimizi bütün kənd Ramiz çağırırdı 1939-cu il dekabr ayının 23-ü idi. Həmin gün Bakının küçə və meydanları çox sərt bir qış rüzgarına mübtəla olmuşdu. Xeyli qar yağmış, yollar buz bağlamışdı. Belə bir qarlı- çovğunlu gündə dünyaya gəlmişdi Cəbrayıl...Heç xəstəxanaya da apara bilməmişdilər anamızı, elə evdəcə gözünü açıb. Bu aləmdə ilk gördüyü, ana-atamız və qardaş-bacılarımız olmuşdu. Kəndin ağbirçəyi Zeynəb nənə atamız Hüseynxan kişiyə gözaydınlığı verəndə ondan çox biz sevinmişdik. Ağır təbiətli, çox nadir hallarda gülən Hüseynxan kişi təbiə- tinə məxsus olaraq bir azca dodaqları qaçdı; əllərini göyə açdı - Şükür sənə, Allahım, – dedi. Yenicə doğulmuş körpəyə ad qoymaq böyük mübahisəyə səbəb oldu. Anası və böyük qardaşı Sabbar Ramiz deyib dursalar da, evin ağsaqqalının sözünü çevirməyə heç kəs cürət etmədi. Körpənin adını Cəbrayıl qoydular. Ancaq onu atasından başqa Cəbrayıl çağırmadı heş kəs. Hamı onu Ramiz kimi tanıdı, belə çağırdı. Bütün qohumlar, qonşular, kənd əhalisi üçün o Ramiz olaraq qaldı. Ramizin uşaqlığı müharibə illərinə təsadüf etdi. O ağır illər Ramizin uşaq qəlbində həmişəlik həkk olunmuşdu. Evlənəndən sonra Ramiz evladlarına həmişə deyərdi: - Yediyiniz çörəyin qədrini bilin. Mən uşaqlığımda jımığ da yemişəm., otla da qarnımı doyurmuşam. Özü də təkcə mən yox, bütün kənd camaatı yazın gəlməyini səbirsizliklə gözləyərdik. Çöldə-bayırda ot göyərəndə hamı sevinirdi ki, daha çoluğu- cocuğu acından ölməyəcək.
Yüklə 1,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|