Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- – Kiminlə yaxın dost idiniz, Vidadi müəllim
- “Mən sovet dövrünün yazıçısıyam!”
tam ciddi 75 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 74 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 dostu olan Əlfağa. – Ay oğul, bizim uşaq kitab yazıpdı, gəlmişük onu çıxardağ, – ağsaqqallığı Qənbərin atası öhdəsinə götürüb söhbətə giriş verdi. – Nağayarağ e, uşağdı dayna, həvəsdi vaxtlarıdı, – şairin anası xeyli qəmgin notlarla zarıdı. – Şşşş, – Qənbər yəqin ki, “şeir” deyəcəkdi. Amma mobil telefonuma gələn zəngdən sonra sözünü ağzında çeynəyib uddu. Zəng vuran yenə də Qədir idi. Cavab verməyib, məşğul olduğumu bidirməkçün qırmızı düyməni basdım. Səssiz rejimə keçirməyə macal tapmamış mesaj gəldi: – Qardaş, kitabın adını tapdım! “Qədrimi bilməsən də, məni heç ha vaxt unuda bilməyəcəksən”. Necədi? Amma deyəsən, bir az uzundu... ((((( Qədir bu müdhiş mesajının sonunda səksən səkkiz dənə mötərizə qoymuşdu. Çox yox, cəmi səksən üç dənəsini ixtisar elədim ki, oxuyub əldən düşməyəsiz. Çünki, hələ söhbətimin canı qabaqdadı. Amma onu da deyim ki, özümdən asılı olmadan ha düşündüm görəsən Qədir zəngin ardınca dərhal bu mesajı hansı ara vaxt eləyib yazdı, ağlıma bir şey gəlmədi. Yəqin yaramaz, bu telefonundan götürmək mümkün oldu. Email ünvanıma gələn “Qənbər Qulu” adlı faylı açdım. – Bunlar şeir deyil axı, – səbrimi basıb dəqiqləşdirməyə çalışdım. – Hə, məllim, şeirlər axırdadı. Kitabın əvvəli massonlar haqqında araşdırma yazılarımdı. – Harda araşdırmısınız? – Ququlda. Deyim, saytı yaz da, ora, çıxacaq hamısı. Bunu deyib cibindən bir pitik çıxartdı: – Deməli, az, nöqtə, wikipedia, nöqtə, org. Təxminən iki saat sonra Qənbər Qulugili ellikcə ram və mürəxxəs etməyə müvəffəq oldum. Xoşbəxt idim. Saata baxdım – axşamüstü altı olacaqdı. Səhər açılandan stolumun üstündə pərən-pərən düşmüş çapa hazırlanan kitabın vərəqlərini sahmana salıb otağın havasının dəyişməsi üçün pəncərəni açıb, böyük ümidlərlə təzədən yerimə çökdüm. Mən deyim iyirmi dəqiqə, siz deyin yarım saat. Bundan artıq zaman keçməmişdi. Bir nəfər ədəb-ərkanla qapını döydü. “Gəlin”, – dedim. Deyəsən, eşitmədi. Özüm də fikirli olduğum üçün düşündüm ki, ola bilsin qulağıma səs gəlib. Amma çox keçmədi, kim idisə, təzədən taqqıldatmağa başladı. Ancaq dəfə zənginə cavab verməyəcəyimi bilib mesajı qabaqcadan yazıb hazırlayıbmış. – Vayfayın parolunu deyə bilərsiz, məllim? – Qənbərin nagüman səsi eşidildi. – Əzbər bilmirəm. Nə üçün lazımdı? – lap məəttəl qalmışdım. – Şeirlərimi telefona yazmışam. Göndərim emayıl poşdanıza. Əməkdaşlarımızın uzun sürən mücadiləsindən sonra şeirləri Qənbərin tam ciddi 75 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 74 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 bu dəfə bir az əsəbi olduğunu hiss elədim. “Gəlin, gəlin” – az qala qışqırdım. – Salam-əleyküm. Qərib müəllim sizsüz? Adam o qədər həyəcanlı görünürdü ki, daha cəld cavab verə bilməm üçün başımın işarəsi ilə “hə” dedim. Qəfil də anladım ki, sözlə cavab versəydim, daha tez olardı. Lap başımı itirmişdim. – Sizinlə danışmaq istəyən var, – bunu deyib öz mobil telefonunu mənə sarı uzatdı. – Məllim, professor Xudu Fərəcovun köməkçisi ... Zəng edən adamın təqdimatının əvvəlini eşidəndən sonra qulağımda ansızın küy peyda oldu. – Alo, alo, məllim ordasız? – Bəli, buyurun, – handan-hana özümə gəlib cavab verdim. – Sürücüm indi sizə bir dividi verəcək. Ordakı kitabdan altmış min dənə çap edərsiz. Bir həftəyə lazımdı. Tirajı eşidəndən sonra bayaqkı küy bu P.S. Səkkiz-on il əvvəl, rəhmətlik direktorumuz həmişə məni görəndə “ŞİR kimi oğlansan, bu işlərin öhdəsindən ancaq sən gələrsən” – deyəndə hələ duza getdiyimi, günlərin birində belə “şair”lə, belə “ədəbiyyatçı” ilə, belə “araşdırmaçı müəllif”lə işləyəcəyimi hardan biləydim? İndi yorğun, amma daha çox usanmış, yumağa dönmüş halımla güzgünün qabağına keçəndə gördüm ki, bir naŞİRin mənə baxır... dəfə şəklini dəyişib titrəşim halına keçdi. Sonra da qulağımdan ötürülərək bütün bədənimə yayıldı. Sürücü diski stolumun üstünə qoyub heç nə demədən getdi. Yarım saat sonra özümə gəlib orda yazılanlara nəzər salmağa çalışdım. Mətn professor Xudu Fərəcovun on səkkiz səhifəlik giriş sözü ilə başlayırdı. Nəğməkar şair Dildar Hüseynin ədəbiyyatımızın, poeziyamızın inkişafı və rəngarəng televiziya verilişlərindəki fəaliyyəti, şəxsiyyəti haqqında ağızdolusu tərifdən ibarət idi. Hə, hamınızın tanıdığı “Taxta-şalban Dildar”ı deyirəm. Keçmiş-davamedici zamanda Dildar Hüseyni, qeyri-qəti gələcək zamandasa Xudu Fərəcovu tanıdığıma, bu səhər ona haqq qazandırdığıma görə it peşmanı olmuşdum. Və yəqin ki, axşam evə qayıdandan sonra da, sabah da bugünkü peşmançılıqdan doğan təəssüf hissim məni tərk etməyəcəkdi... canlı yaddaş 77 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 76 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 Y azıçıların hər birinə həm də yaşayan tarix, müəyyən dövrün ədəbi mühitini, hadisələrini, gizlinlərini xatirələrində, ruhunda gəzdirən “canlı yaddaş” kimi yanaşmaq lazımdır. Məsələn, mən təəssüf edirəm ki, birbaşa Azərbaycan tarixini əks etdirən, onun qoynunda döyünən ürək deyilsə də, hər halda çox əhəmiyyətli bir “orqan” olan ədəbi muhitdə baş verənlər haqqında hər zaman yazılmır, danışılmır. Və ya danışılanda da hadisələrə çox subyektiv rakursdan baxılır. Halbuki ədəbiyyata dəqiq dəyər vermək üçün mühiti, zamanı, prosesi, baş verən hadisələri, onların yaradıcı insana təsirini, məcburiyyətləri, məhdudiyyətləri və s. bilmək çox vacibdir. Bu olmadıqda ortaya mütləq yanlış nəticələr çıxacaq. Kimsə qınanacaq, kimsə ittiham ediləcək... Halbuki hər ədəbi fakta (əsərə də həmçinin!) mütləq olaraq onun öz zamanı və mühiti kontekstində yanaşmaq lazımdır. O ki qaldı subyektivliyə, əslində, bundan da çox narahat olmaq lazım deyil. Çünki həqiqət hıqiqətdir. Hətta bir çox subyektiv yanaşmaları üst-üstə gətirdikdə belə, o mütləq ortaya çıxacaq. Vidadi Babanlı ilə görüşümüzün əslində, bir çox səbəbi vardı. Həm evində xəstə yatan yazıçıya baş çəkmək, həm yaradıcılıq və ədəbiyyat haqda danışmaq (onun özü üçün də bunun xoş olacağına əmindik), həm də ötənlərə qayıtmaq... Hal-əhval tutduqdan sonra istər-istəməz bu yaxınlarda həyat yoldaşını itirən yazıçının kiminlə yaşadığını, qulluğunda kimin durduğunu, baş çəkənlərinin olub-olmadığını soruşuruq. – Uşaqlar hamısı işdə olurlar, axşamlar yığışırlar evə. Amma bir nəfər köməkçi var. O durur qulluğumda da. Baş çəkənlərə gəlincə, sağ olsunlar, yoldaşım rəhmətə gedəndə gəlmişdilər. Anarın köməkçisi Rauf gəlmişdi, “Litfondun” (Ədəbiyyat fondu) yardımını da gətirmişdi – min manat. Özü isə zəng eləmişdi, gələ bilməmişdi. Fikrət də xəstə idi, o da zəng eləmişdi. Başqa elə bir gələn olmayıb. Bilirsiniz, dostlarımın çoxu vəfat edib. Bu birilər də belə də... Hərdən jurnalistlər axtarıb yada salırlar, sağ olsunlar. – Kiminlə yaxın dost idiniz, Vidadi müəllim? – Yazıçılardan İsmayıl Şıxlı ilə, İsa Muğanna ilə... O həm də mənim dayım oğlu idi. Qabillə, Nəbi Xəzri ilə də yaxın idik... Hamısı dünyasını dəyişib... VİDADİ BABANLI “Mən sovet dövrünün yazıçısıyam!” Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|