Thank you for your contribution
Yüklə 10,37 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Anahtar Sözcükler
285 286 287 FİGÜRATİF RESİMDE BEDENİN İMGELEŞTİRİLMESİ BAĞLAMINDA PHİLİP PEARLSTEİN RESİMLERİ FIGURATIVE PAINTING IN THE CONTEXT OF THE BODY’S IMAGE PROPERTY TO GAİN PHILIP PEARLSTEIN PHOTOS Figüratif resim, temellerini sanatçının doğayla kur- duğu ilişkiye dayandırmaktadır. Bu ilişki sonucunda, doğada mevcut olan gerçeklik, sanatsal imge boyu- tunda izleyiciyle buluşur. Sanat tarihi ile özdeşleştiri- lebilecek olan bu durum, bireyin nesneler aracılığıyla çevresini ve özellikle de kendi varlığını sorgulayıp anlamlandırabilmesini sağlamaktadır. Figüratif resmin ana unsurlarından birisi olan insan bedeni, bireyin, dünyaya geldikten sonra algıladığı ilk varlık olmasından dolayı önem arz eder. Çocukluk dönemlerinde başlayan bu kendi benliğini tanıma ve sorgulama işi, bilinç düzeyi geliştikçe farklılaşır ve düşünsel bir hal alır. Böylece, bilinç karşısında beden, haz duyan bir nesne olarak adlandırılırken, farklı anlamlandırmalara da açık hale gelir. Tarihsel süreç içerisinde sanatçılarca birçok fark- lı anlamda yorumlanmış olan insan bedeni, Philip Pearlstein’in yapıtlarında da kendisine has bir üslupla izleyiciye sunulmaktadır. Sunulan bu bedenler, sanatçı algısının bir yansıması olarak imgeleşmekte ve farklı anlamlara bürünmektedir. Modernist realist ya da çağdaş realist olarak adlandırabileceğimiz figür anla- yışı nedeniyle Philip Pearlstein çoğu zaman yirminci yüzyılın en etkili ve ilerici figür ressamlarından biri olarak kabul edilir. Bu çalışma da betimsel bir çalışma olup, figüratif resim sanatı içerisinde sıkça kullanıl- makta olan insan bedeninin Philip Pearlstein resimle- rinde ne şekilde yorumlandığı biçim ve içerik bakımla- rından analiz edilmeye çalışılacaktır Anahtar Sözcükler: Figür, Resim, İnsan Bedeni, Philip Pearlstein /
Çukurova Üniversitesi, Eğitim Fakültesi ,Güzel Sanatlar Eğitimi Bölümü //
Çukurova University, Faculty of Education, Department of Fine Art Education katar@cu.edu.tr ÖZET ABSTRACT Arş.Gör. Kerem ATAR 08-11 Nisan April 2015 288 Figurative painting, the artist’s foundation is rooted in his relationship with nature. As a result of this rela- tionship, the reality existing in nature, will meet with the audience in the artistic image size. This may be identified with the history of art, individual objects and the environment through signification which enables customers to query their presence, especially. Figurative painting, which is one of the main elements of the human body, individual, after arriving in the world due to detect the presence of the first importance. Recognize that began in childhood and questioning their self-employment, level of consciousness evolves and intellectual differentiation becomes. Thus, awareness across the body, is called the delight in an object, it becomes clear to spell out different meaning. Reviews in many different meanings by the artists in the historical process, the human body, and Philip Pearlstein’s works also are presented to the audience in a way peculiar to itself. Provided these bodies, the perception of the artist as a reflection of the image feature is to win and take on different meanings. Modernist or contemporary realist might be called a realist conception of the figure because most of the time Philip Pearlstein painters of the twentieth century as one of the most influential and progressive figures are accepted. This study is a descriptive study, which is commonly used in the art of figurative painting by Philip Pearlstein’s paintings of the human body in what way are interpreted in terms of form and content will be analyzed
Genel anlamda varlıkların biçimi olarak adlandırılabile- cek olan figür sözcüğü, salt insanı tanımladığına inanı- lan yanlış kanının aksine, her türlü canlı ve cansız varlı- ğa karşılık gelmektedir. Figüratif sanat ise; bu biçimsel yapıların sanatçı algısıyla tekrar yaratılma işlemidir. “Temsil” olarak adlandırılan bu işlem, varlıkların nesnel gerçekliğini referans alır. Bu gerçeklik, farklı biçimlerde kendisini var ederek yeni bir gerçekliğin oluşmasına yardım eder. Ancak, bu yeni gerçekliğin tam bir taklit olduğunu söylemek yanlış olacaktır. Erdok (1977,s.9)’un da dediği gibi; eseri oluşturan biçimsel öğeler, sadece varlıkların temsil ettiği şeyin bir yanılsamasını ver- mekte ve onu hatırlatmaktadırlar. Bu yanılsama, bizim görsel algılamalarımızın, gerçek iki boyutlu imgelere dönüştürülmesiyle oluşmaktadır. Bireysel algı söz konusu olduğunda ise nesneler, nesnel gerçekliklerine bağlı kalınmaksızın çarpıtılıp yorumlanabilmektedirler. Sanatta ‘soyutlama’ olarak adlandırılan bu durum ve soyutlamanın ulaşabileceği en üst aşama olan ‘soyut’, her ne kadar nesnel gerçeklikten uzak gibi görünseler de, içerisindeki doğa algısı, her daim varlığını sürdür- mektedir. Doğa karşısında izleyici konumunda kalan birey, bura- daki varlıkları görüp onları algılar. Kişinin belleğinde depolanan bu görüntüler, sanat söz konusu olduğunda imge olarak açığa çıkarlar. Bu nedenle imge; varlık veya kavramların algısal anlamda görünür kılınması şeklinde açıklanabilmektedir. Gerçek nesnelerin yanılsaması durumunda olan bu imgeler, nesnelerin asıllarına gön- derme yapsalar da, kavrayış bakımından soyutturlar. Bu nedenle figüratif resmin bile, renk ve çizgiden oluşması bakımından soyut olduğu söylenebilmektedir. Figüratif resmi çözümleyebilmek, aynı zamanda insanın doğa karşısındaki tavrını ve onu algılama şeklini de çözümleyebilmek anlamına gelir. Bu nedenle, ilk insan- dan günümüze kadar olan süreç içerisinde, bireylerin gördükleri şeyleri resmetme isteği, bir nevi onları anlamlandırabilme çabası olmuştur. Zaman içerisinde kendi “ben”ini arama isteğine dönüşen bu çaba, tarihsel boyutta farklı düşünsel yapılardan da etkilenerek deği- şiklik göstermiştir. Yaratıcı süreç içerisinde, bireyin kendi “ben”ini oluştur- maya çalışması, öncelikle çocukluk yıllarında, nesne olarak kendi varlığını ve bedenini fark etmesiyle başlar. Sonrasında, yıllar içerisinde oluşturulan bilinçsel yapı, bedene ve “ben”e yeni anlamlar yükleyerek sorgula- ma işlemine devam eder. Bu nedenle, bedenin birey açısından öneminin, varoluşsal bir probleme dayandığı söylenebilmektedir. Bir varlığın algılanması, öncelikle bir bilgi ve bilme işidir. Birey, çevresiyle etkileşime geçerek doğayı algılar ve bu algılama sonucunda varlıkların bilincine ulaşır. Bu nedenle, akıl yoluyla hareket edip düşünen bireye “bilen”, karşılaşılan ve algılanan nesnelere ise “bilinen” denilmektedir. Böyle bir özne-nesne ilişkisi sonucun- da ortaya çıkan ürüne de “bilgi” denir. Burada önemli olan nokta, bilgiyi oluşturanın özne olduğu ve nesneye yönelmesi sonucunda onu kavrayıp anlamlandırdığı- dır. Bu anlamlandırma, öznenin nesne karşısında bir yoruma ulaşabilmesine yardımcı olur. Bu açıklamadan yola çıkarak beden kavramına yaklaşıldığında, bedenin öncelikle özne tarafından algılanan bir varlık olduğu görülecektir. Ancak, bu algılayan özne, hem başkası ta- rafından algılanan bir nesne konumunda, hem de kendi bedenini ve başka bedenleri algılayan özne durumunda- dır. Bu nedenle, bilen ve bilinen, yani, özne ve nesne aynı algı boyutunda birleşmektedir. Nesne olarak beden, öncelikle uzam içerisinde yer kaplayan, ağırlığı ve görüntüsü olan fiziksel bir varlıktır. Bununla birlikte belirli ihtiyaçlarını karşılama gereği duyar. Hem doyurulmak hem yükünden kurtulmak ister. Dolmaktan da boşalmaktan da haz duyar. Yani bedensel hazzın gerçekleşmesi, dolma ve boşalmayla doğrudan ilgilidir (Yılmaz,2006,s.285). Bunların yanında, uyku, yor- gunluk, cinsel doyum ve ölüm gibi durumlarda ‘ben’ den kaçar. Bu nedenle beden, kimilerince ruhun hapishanesi olarak algılanırken kimilerince de bireyin iç özgürlüğü- nü koruyan bir sığınak olarak yorumlanmaktadır.
Yüklə 10,37 Mb. Dostları ilə paylaş:
|