Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ULDUZ
- Sonrakı söhbətdən
- «Özümlə söhbət»ə əlavə
- Bakı, 9 dekabr, 2015‐ci il.
- Adətən özünü necə təqdim edirsən
- Belə çıxır ki, sən xəsis adamsan. Axı özün demisən ki, bankirlər xəsis olurlar...
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
P.S. Yer üzündə elə adam tapılmaz ki, heç olmasa həyatında bir dəfə özü özüylə söhbət eləməsin. Adam bir dəfə yox, elə hər gün və hər yerdə ‐ evdə, işdə, maşın sürəndə, metroda, dükan‐bazarda, yataqda, hamamda... özü özüylə söhbət edə bilər. Hətta uşaq da hərdən görürsən ki, özü özüylə danışır. Yuxuda da... Mövzular müxtəlif olur: məişət, siyasət, həyat tərzi, qorxulu‐qorxusuz nağıl, sevgi, ədəbiyyat... Hətta ən dahi adamlar belə fəaliyyət sahəsiylə bağlı hər gün, hər saat özü özüylə söhbət eləyə bilməz. Misal üçün, götürək yazı‐pozu əqrəbamızı... Məgər onlar hər gün təkcə ədəbiyyat barədə, yaxud hansısa şeiri, hekayəni, ya bir başqa janrda yazacağı yazını düşünürlər? Və bu barədə özləri özləriylə söhbət edirlər? Әlbəttə, yox. İnsanın, yaradıcı adamın özüylə söhbətləri həyat tərzindən, mövzuya bədii‐estetik, yaxud sırf humanitar yanaşmasından asılı olaraq anbaan, saatbasaat, günbəgün... dəyişə bilər. Bütün bu prosesdə insan daha çox özü özünə suallar verir və onlara cavab tapmağa çalışır: görəsən, sabah hava necə olacaq? Görəsən, o, mənim haqqımda nə düşünür? Bu hekayəni yaza bilərəmmi? O, məni sevirmi? Necə edim ki, sabaha çörək pulum olsun? Qonaqları qarşılaya biləcəyəmmi? Sabahkı görüşümüz baş tutacaqmı? Lotoreyam udacaqmı? Hardan pul tapa bilərəm? Kredit götürsəm, qaytara 7
Yanvar 2016 Kamran NӘZİRLİ «Özümlə söhbət»ə giriş Qulu Ağsəs mənə zəng elədi. Tez‐tez zəngləşirik deyə dəstəyi götürən kimi salam‐kəlamsız dedim: ‐ Qulu, bir azdan zəng edərəm... ‐ Bircə kəlmə, ‐ dedi, ‐ “özünlə söhbət”i yaz... ‐ Nə? ‐ başa düşmədim. ‐ Yanvarda veririk, özünlə söhbəti... ‐ Zəng vuraram... ‐ bu dəfə nədən söhbət getdiyini anladım, maşın sürürdüm, qabaqdan yol polisi gəlirdi. Yaxşı ki, görmədi. Yoxsa cərimələyəcəkdi. Qulu Ağsəsin də bundan xəbəri olmayacaqdı... Sonrakı söhbətdən: ‐ Qulu, salam. Bağışla, bayaq yarımçıq qaldı... Danışa bilirsən? ‐ Hə, deyirəm, “özünlə söhbət”i yaz, göndər... ‐ Qulu, o ovqatda deyiləm...Bu saat... ‐ Yanvar sayına... hekayənlə birlikdə verəcəyik... ‐ Həəəə... onda mənə vaxt verirsən? ‐ Dekabrın sonunadək... «Özümlə söhbət»ə əlavə «Hörmətli Baş redaktor! Sizin tapşırığınızı bu gecə vaxtından əvvəl yerinə yetirdim. Mənim bugünkü «Özümlə söhbət»im ənənəvi alındı. Neyləmək olar? Әnənə məktəbində təhsil almışam. Bununla öyünürəm. Yazını Sizə göndərirəm. Xahiş edirəm, baxasınız... Hörmətlə, Kamran NӘZİRLİ Bakı, 9 dekabr, 2015‐ci il. bilərəmmi? Uşağın təhsil haqqını ödəyə bilərəmmi? Pulum olsa, filan şeyi ala biləcəmmi? Sabahkı sayda hansı materiallar gedəcək? Necə edim ki, həyat tərzimi dəyişim? O qızı, o qadını, o kişini, o oğlanı, o uşağı, o müəllimi, o atanı, o ananı... necə sevindirim? Qocaları tərifləmək olarmı? Cavanları necə? Sevilmək üçün nə edə bilərəm? Bəs sevin ‐ dirmək üçün? Әn çətin sual da elə bu deyilmi?... Və sair və ilaxır... Milyon sual, milyon cavab. Nə qədər insan var, o qədər sual var. Nə qədər insan var, o qədər də ca ‐ vab var...Bunu təbii sayıram. Yuxarıda yazdıqlarımı (eləcə də yaza bilmədiklərimi!) nəzərə alaraq, məhz bu gecəki «Özümlə söhbəti» Sizə təqdim edirəm. ‐ Adətən özünü necə təqdim edirsən? ‐ Kamran Nəzirli kimi. Lap yaxın qohum‐ əqrəbaya isə İsmayılın oğlu Kamran kimi. Ümumiyyətlə, insanın həyatında özünü ‐ təqdimetmə çox əhəmiyyətli məqamdır: karyera və mövqe qazanmaq üçün də, nüfuz sahibi olmaq üçün də... Bəzən qarşındakına deyirsən ki, özünü təqdim elə, durub baxır adamın gözünün içinə. Biz şəraitdən, vaxtdan, məkandan asılı olaraq hər yerdə özümüzü (Azərbaycanı və azərbaycanlını!) təqdim etməyi bacarmalıyıq. Yeri gəlmişkən, təqdimetməylə bağlı bir əhvalat söyləmək istəyirəm. Mənim başıma gəlib, ona görə danışıram: deməli, təxminən on‐on beş il bundan qabaq Almaniyanın Bundesbankında bankın prezidenti qeyri‐rəsmi ziyafət verirdi. Dəyirmi masa çox böyük idi, 40 ölkədən‐ ABŞ, Braziliya, Meksika, Şərqi və Qərbi Avropa ölkələri, MDB ölkələrinin, o cümlədən, Azərbaycanın mərkəzi banklarının mətbuat katibləri yığışmışdılar. Bizə dedilər ki, Prezident sizinlə tanış olmaq istəyir. Hər biriniz sıra sayıyla özünüzü təqdim etməlisiniz. Otuz saniyə vaxt verilir. Kim özünü maraqlı təqdim etsə, onun üçün sürpriz hazırlamışıq... Özü də bunu elə ziyafət başlayan kimi dedilər; Prezident özü belə istəmişdi ki, bir qədər gərginlik aradan götürülsün, insanlar özlərini rahat hiss eləsinlər. Məclis səmimi keçsin. Qəflətən söz mənə verildi (görüş ingilis dilində gedirdi), ayrı cür ola da bilməzdi. Çünki mənim yerim siyahıya və əlifbaya görə düz Prezidentin yanındaydı, sağda, ad‐familiya və «Azər ‐ baycan» yazılmışdı qabağımda. Әlifba sırasıyla təqdimetmə «Azərbaycan»dan başlamalıydı... Düzü, bircə anlıq karıxan kimi oldum, sonra içimdən gələn inamlı və gur səslə başladım özümü təqdim eləməyə: mən qırx il bundan qabaq neft və günəş ölkəsi Azərbaycanda, Әkizlər bürcü altında doğulanda ana‐atam çox sevinmişdi: anam məni böyüyəndə yazıçı, atam isə bankir görmək istəyirdi. Böyüdüm, dilləri öyrəndim, sosial‐siyasi elmləri öyrəndim, iqtisadi təhsil aldım. Lakin nə yazıçı, nə də bankir ola bildim. Amma mənim çoxlu bankir dostlarım, yazıçı dostlarım var: birincilər deyirlər ki, sən bankirlər arasında yazıçısan, ikincilər isə mənə yazıçılar arasında bankir deyirlər. Anam sağ olsaydı, mənimlə öyünərdi. Amma çox yəqin bilirəm ki, atam mənimlə öyünür, o sağdır və hesab edir ki, mən indi onun arzusunu yerinə yetirirəm. Atam deyir ki, bankir olmaq üçün lazım olan beş prinsipin hamısı səndə var: birincisi, pulu tez əldə edirsən, bacardıqca əlində çox saxlayırsan, ikincisi, pulu gec verirsən, üçüncüsü, yuxarıdakı iki prinsipi heç vaxt unutmursan, dördüncüsü, «yox!» deməyi bacarırsan, beşincisi: beşinci prinsip yoxdur!.. Təsəvvür edirsən, ardını deməyə vaxt çatmadı, heç macal vermədilər‐çox gurultulu alqışlar qopdu...Və məndən sonrakılar da özlərini təqdim edəndə istədilər, buna oxşar şeylər danışsınlar, alınmadı. İstəsəydim də, belə alınmazdı, həmin təqdimetmənin sonunda Prezident özü şəxsən məni təbrik elədi, sonra mənə çox qiymətli «priz» verdilər... ‐ Belə çıxır ki, sən xəsis adamsan. Axı özün demisən ki, bankirlər xəsis olurlar... ‐ Yox, belə deyil. İndi nə anam var, nə də atam. Hər ikisinin yeri behişt olsun! İndi onların adından daha həvəslə danışa bilərəm. Məsələn, deyə bilərəm ki, onlar məni
8
Yanvar 2016
Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|