OZAN DÜNYASI № 3, 2010
44
Zəlimxan YAQUB
Xalq Ģairi
ONUN
YAġADIĞI ÖMÜR
İkimiz də eyni ildə, eyni ayda dünyaya
gəlmişik. 1950-ci ildə. XX yüzilliyin tən
ortasında. O, yanvarın 5-də Tovuz maha-
lının Alımərdanlı kənində, mən yanvarın
21-də Borçalı mahalının Bonis-Kəpənkçi
kəndində. Allah ona da sazı buta vermişdi,
mənə də. Xasiyyətimizdə, xarakterimizdə,
təbiətimizdə oxşar cəhətlər çox idi.
Mən ona ömrüm boyu vəfalı oldum.
Ancaq o, mənə qarşı vəfasızlıq elədi. Məndən çox tez və vaxtsız ayrıldı.
25 il dostluq elədiyim bir əvəzsiz dostu, saz dahisini 50 yaşında əllərimlə
torpağa tapşırdım. Dünyanın bəlkə də nadir insanı idi ki, dərmansız,
həkimsiz, heç kəsə əziyyət vermədən saz sinəsində öz ömrünə layla çala-
çala mələk kimi uçub bu dünyadan getmişdi.
İndi öz-özümə fikirləşirəm. 25 illik bir dostluğu, qardaşlığı, mənəvi
qohumluğu, ruh bağlılığını, ünsiyyəti, əlaqəni, gördüyümüz, keçirdiyimiz
məclisləri, eşitdiyimiz söhbətləri, dastanları, şeirləri, atmacaları, zarafat-
ları, acılı-şirinli günlərimizi bir xatirəyə, bir məqaləyə sığışdırmaq
mümkündürmü?
Yox!
Yox!
Yox!!!
Mümkün deyil. Çünki onun yaşadığı ömür ustadların, ozanların, el
ağsaqqallarının, el şairlərinin ömrü idi. Onun yaşadığı ömür sazın,
məclislərin, bir-birindən ləngərli havaların, havacatların ömrü idi.
Yüz sazın içindən bir xalından tanıyırdım onun çaldığı havaları.
Kiməsə təqdimat verməyə, başa salmağa, xatırlatmağa, ―Bu, aşıq Xanla-
rın havasıdır‖, – deməyə ehtiyac yox idi. Onun vurduğu xallar deyirdi:
―Mən aşıq Xanların barmaqlarından süzülmüşəm, mən onun xallarıyam,
mən
onun endərməsi, döndərməsi, eydirməsiyəm‖.
Aşıq Əmrah və Aşıq Ədalət kimi saz tanrılarından sonra o yüksəkliyə
ucalmaq, özünəməxsus yol seçmək, seçilmək, əzizlənmək, xalq sevgisi,
el məhəbbəti qazanmaq hər oğlun yox, ər oğlun işidir. Bu misilsiz işi
