- 165 -
ERMƏNİ SAXTAKARLIĞI. YALAN ÜZƏRİNDƏ QURULAN TARİX
“Azərbaycan SSR-ə qarşıdakı köçürülmə ilə əlaqədar Ermənistanın azərbaycanlı
əhalisi arasındakı əhval-ruhiyyə haqqında arayış”da
təkcə köçürülməsi nəzərdə
tutulan rayonların azərbaycanlı əhalisinin deyil, bu işdə marağı olan, Dağlıq
Qarabağın və Naxçıvanın Ermənistana birləşdirilməsini arzulayan ermənilərin
söylədikləri də öz əksini tapmışdı. Azərbaycanlı əhalinin öz dədə-baba yer-
yurdlarından köçmək istəmədiklərini söyləmələri təbii idi. Ermənilərin
Azərbaycana və Türkiyəyə qarşı ərazi iddiası ilə bağlı söylədiklərinə arayışda
xüsusi yer verilməsi
isə dolayısı ilə rəsmi
İrəvanın
mövqeyini
ifadə edirdi. Məsələn,
İrəvanda Sosial
Təminat Nazirliyi
sistemində işləyən
bir erməninin
söylədiyi aşağıdakı
fikirlər arayışda öz
əksini tapmışdı:
“
Azərbaycanlıların
Ermənistandan köçürülməsi şübhə doğurmur. İlk növbədə, Araz və
Axuryan (Arpaçay) çaylarının sahilləri boyu yaşayan azərbaycanlılar
köçürüləcək, sonra İrəvandakı azərbaycanlıların köçürülməsinə
başlanacaq. Sərhəd rayonlarının kəndləri də azərbaycanlılardan
təmizlənəcək...”. Başqa bir erməni isə öz arzularını belə ifadə edirdi:
“
Azərbaycanlıları təkcə Ermənistandan deyil, eləcə də Naxçıvan MSSR-dən
köçürmək və Naxçıvanı Ermənistan ərazisinə birləşdirmək lazımdır”.
280
Arxiv sənədlərində İrəvan şəhərindən azərbaycanlıların deportasiyasına dair
faktlar öz əksini tapmışdı. Məsələn, 1948-ci ilin dekabrında İrəvan şəhərindən
64 azərbaycanlı ailəsinin (
253 nəfər) köçürüldüyü, 1949-cu ildə isə 400
ailənin köçürülməsinin nəzərdə tutulması faktı qeyd edilmişdi. Köçürülənlər,
əsasən, onların Ermənistanda yaşadıqları rayonların iqlim şəraitinə uyğun
olmayan Zərdab, Əli-Bayramlı (
Şirvan), Kürdəmir, Göyçay, Mirbəşir (
Tərtər),
Salyan, İmişli, Sabirabad, Jdanov (
Beyləqan), Yevlax, Ucar, Saatlı rayonlarında
yerləşdirilmişdilər ki, onların da bir qismi yoluxucu
xəstəliklərə düçar olaraq
tələf olmuşdu.
Köçürülənlər üçün yeni mənzillər tikilib istifadəyə verilmədiyindən onlar
280
ARPİİSSA
, fond 1, siyahı 221, iş 1, vərəq 21.
Xarici ölkələrdən köçürülən ermənilərə SSRİ
vətəndaşlığının verilməsi haqqında
SSRİ Ali Sovetinin fərmanı
- 166 -
ERMƏNİ SAXTAKARLIĞI. YALAN ÜZƏRİNDƏ QURULAN TARİX
əsasən ictimai binalarda, yararsız tikililərdə, anbarlarda, tövlələrdə, yerli əhalini
sıxışdırmaq yolu ilə onların mənzillərində yerləşdirilmişdi. 1948-1950-ci
illərdə Ermənistandan köçürülmüş 8110 ailədən yalnız 3232-si yaşayış
evləri ilə
təmin olunmuşdu. 1953-cü ildə İ.Stalinin ölümündən sonra azərbaycanlıların
öz tarixi-etnik torpaqlarından deportasiya olunmasının sürəti azalmış və
yaşayış şəraiti ağır olan əhalinin öz əvvəlki yer-yurdlarına geriyə qayıtması
prosesi sürətlənmişdi. Azərbaycanlıların deportasiyası nəticəsində Ermənistan
rəhbərləri Əştərək, Martuni (
Aşağı Qaranlıq), Qarabağlar, Abovyan (
Ellər),
Eçmiədzin və Hoktemberyan rayonlarından azərbaycanlıların izinin silinməsinə
nail oldular.
1948-ci ildə Azərbaycan türklərinin Ermənistandan köçürülməsi planı
Ermənistandan azərbaycanlıların deportasiyası başa çatdırıldıqdan sonra
digər bir prosesə start verildi. Ermənistanda yaşayan əhalinin azalması bəhanə
edilərək, rayon və respublika miqyasında müəyyən vəzifələr tutan azərbaycanlı
kadrların ermənilərlə əvəz edilməsi aksiyası həyata keçirildi. İlk növbədə bu
- 167 -
ERMƏNİ SAXTAKARLIĞI. YALAN ÜZƏRİNDƏ QURULAN TARİX
proses paytaxt İrəvandan başladı. Ermənistan KP MK-nın Kənd təsərrüfatı
şöbəsi müdirinin müavini Rəhim Allahverdiyev, məsul işçilər Məmməd
İsgəndərov və Cümşüd Sultanov, kənd təsərrüfatı nazirinin müavini Hüseyn
Məmmədov vəzifələrindən azad edildilər. Ermənistan SSR Ali Soveti sədrinin
müavini Mirzə Bəşirov Ali Sovetin 9 aprel 1949-cu il tarixli sessiyasının qərarı
ilə tutduğu vəzifədən azad edildi. Onların bəzilərini ali partiya təhsili almaq
üçün Bakıya göndərdilər ki, bir daha geri qayıtmaq şansları olmasın.
Qarabağlar, Vedi, Zəngibasar, Krasnoselo rayonlarının
partiya komitələrinin
azərbaycanlı birinci katiblərini, digər 10 rayonda isə ikinci və üçüncü katibləri
vəzifədən azad edərək yerlərinə erməniləri təyin etdilər. Amasiya, Basarkeçər
və Krasnoselo rayonlarından başqa, yerdə qalan rayonlarda Azərbaycan dilində
çıxan qəzetlər bağlandı.
2007-ci ildə yaradılmasının 125 illiyi təntənəli surətdə qeyd edilən İrəvan
teatrı da azərbaycanlıların deportasiyası haqqında qərarlardan öz payını
aldı. Cəfər Cabbarlının adını daşıyan İrəvan Dövlət Azərbaycan Dram Teatrı
deportasiya illərinin hər cür təzyiq və sıxıntılarına sinə gərərək, 1948-1949-cu
illərdə “Məşədi İbad”, “Leyli və Məcnun”, “Eşq və İntiqam”, “Şah İsmayıl” kimi
əsərləri tamaşaya qoymuşdu.
Bütün bunlara baxmayaraq, 1949-cu ildə teatr
azərbaycanlıların yaşamadığı Basarkeçər rayonunun mərkəzinə köçürülmüş,
1952-ci ildə isə maliyyələşdirilməməsi səbəbindən bağlanmışdı. Teatrın
istedadlı kollektivinin üzvləri Bakı və Gəncə teatrlarında özlərinə yeni iş yerləri
tapmaq məcburiyyətində qalmışdılar. İrəvan teatrı düz 15 ildən sonra - yəni
1967-ci ildə İrəvanda fəaliyyətini yenidən bərpa etmişdi.
Ermənistanda azərbaycanlı əhalini başsız qoymaq, ali təhsilli kadrların
çoxalmasına imkan verməmək məqsədilə ilk növbədə X.Abovyan adına İrəvan
Pedaqoji İnstitutunda 1937-ci ildən təhsil Azərbaycan dilində olan bölmələr –
dil-ədəbiyyat, tarix-coğrafiya, fizika-riyaziyyat fakültələri
və Ermənistan Dövlət
Qiyabi Pedaqoji İnstitutunda mövcud olan eyniadlı fakültələr bağlanaraq
1948-ci ildə Azərbaycandakı müvafiq institutlara köçürüldü. Ermənistanın
kənd rayonlarından köçürülən azərbaycanlı əhalinin Xanlar rayonunda
məskunlaşmasına hər cür maneçilik törədildiyi halda, 1924-cü ildə açılan və
Azərbaycan elminə görkəmli xadimlər bəxş edən İrəvan Azərbaycanlı Pedaqoji
Texnikumu bağlanaraq onun fakültələri kənd rayonu hesab edilən Xanlar
rayon mərkəzinə köçürüldü.
Təbii ki, azərbaycanlı ali məktəb və texnikum
müəllimləri də kütləvi surətdə öz ailələri ilə birlikdə İrəvan şəhərini tərk etmək
məcburiyyətində qaldılar.
1948-53-cü illər deportasiyası nəticəsində İrəvan şəhərinin azərbaycanlı