Fərhad Məmmədov "Əsl həqiqət "niyə"," necə" sualları ilə məhdudlanmır"
Yüklə 354,29 Kb. Pdf görüntüsü
|
sevinib, açıq-aşkar gülümsədi və- həkim bəy, o mamentdə heç adamın saat yadına düşər. Prosta biraz sayığlayırdı. Anam özü detdom qızı olub. Babam onu laqerdə işləyəndə görüb...Görüb yetim qızdı...həmdə həyalı...Alıb oğluna, yəni atama. Allah ölənlərivizə rəhmət eləsin. İndi anam boğulanda başdıyıb sayıqlamağa. Mənnə bilim “ Papa səni gözdəyirdim”, “Bağışda yanında uzanmışam” və s. bunun kimi şeylər. Ancaq ki, anamı detdoma körpəlikdən atıblar...Atasının kim olduğunu bilməyib. Didiyinə görə atası bizi hələ birdəfə də baş çəkəcəy. Deyir bugün mütləq çimməliyəm. Rəsulun tükləri ürpəşdi. Başqalarından fərqli olaraq o sayıqlama sözünə hamının yanaşdığı kimi yanaşmırdı. O, buna başqalarının görə bilmədiyi şeylərlə individ arasında yaranan ünsiyyəy kimi baxırdı. Artıq təcrübəsində belə hallarla tez-tez rastlaşmış Rəsul, vəziyyətin heç də ürək açan olmadığını bilib, qanı yenidən qaraldı.Ciddi səs tonu ilə. -
vaxtıdı. Ey Allahım məni səndən ayırma...Məni, Sənin cəmalından ayırma...Səni sevmək mənim dinim-imanım....İlahi, dini imandan ayırma...İlahi qulunu Səndən ayırma.- Allahım, Allah...- Hər dəfə qaranlıq dünyanın anlaşılmaz halları, aqoniya ilə qarşılaşdıqda sanki bu sözlər onun qəlbindən qeyri-iradi şəkildə süzürdü... “Görəsən ölüm necə şeydir? Görəsən ölüm zamanı insan nə hisslər keçirir...DAXİLƏN...Zahiri hallarla Rəsul çoxdan tanış idi. Görəsən ölümün əsl məğzini bilmək ölümü anlamaq üçün doğrudanmı, ölümü dadmaq gərəkir?! Bütün diqqət mərkəzlərini yaran hal – ölüm...Bəs doğulmazdan əvvəl biz doğrudanmı ölmüş idik...Niyə doğuluşdan əvvəlki oluşumuz yaddımızda deyil... O hal yoxluq idi mi? Məgər həyat yaddaşla bağlıdır? Niyə biz unuduruq...Hər zaman unuduruq... Təzyiq artıq normal vəziyyətinə qayıtmaqda idi. Ürək təzyiqi 40 mm təşkil edirdi. Bununla belə Rəsul xəstəyə sistem qoşulmasını lazım bildi. Sistem yavaş- yavaş xəstənin bədəninə yeriməyə başladı... “Avtobusda əvvəlki kimi arxadakı oturacaqlardan birini tutur...Pəncərə tərəfdən...Avtobusda o qədər də çox sərnişin olmadığından o özünün diqqət mərkəzində olduğunu hiss edir...Bu onun həm ən çox sevdiyi həm də ən çox sevmədiyi halldır...Bir çox insanlar kimi o da diqqət mərkəzində olmaq istəyir...Lakin belə halın ona nə xeyri...Bu sadəcə insanın güzgüdəki əksinə bənzəyir...Sən onun qabağından çəkiləndə güzgünün əksi də yoxa çıxır...Lap elə bil oldun diqqət mərkəzində...bəs bunun kulminasiyası nədir...Heç nə...Məhz bunu anlayanda onda frustrasiya baş verirdi...Lakin insan təbiətinə nə etmək olar...Bu paradoks onun həyatı boyu baş verib və yəqin ki baş verəcək də. Özündə nəzərləri hiss edib üzünü pəncərəyə tərəf çevirir...Yağış yağmasına baxmayaraq, dayanacaqda xeyli insan görmək olar...Qəribəsi ondadır ki, avtobus dayanacağında duranlar, avtobusun içində oturanlardan fərqli olaraq ona heç fikir vermirlər. O çəhrayı plaş və qara vilvet papaq geymiş kişi...o başı bağlı uzunboy qadın...o
ovucunda qırmızı rezin top sıxan qıvrım saç, 7 -10 yaşlı qızcığaz...Hamsı eyni bucaq altında düz avtobusa doğru baxırdı və bir an belə monoton baxışlar dəyişmirdi...Sadəcə çox qəribə şəkildə yalnız avtobusa baxırdılar...Halbuki arada heç iki metr məsafə belə yox idi...Nəhayət motorun işə düşməsindən, Rəsul artıq avtobusun yerindən götürüldüyünü hiss etdi. Avtobus dayanacaqdan 5-6 metrə aralanmışdı ki, avtobusa tərəf qaçan bir cavan oğlan gördü...Oğlanın olduqca heybətli görünüşü var idi, üzünün bir yarısı qıp-qırmızı xal idi...Elə bil üzündə tava qızdırmışdılar...Rəsuldan başqa avtobusdakılardan onu heç kim görmürdü...Həmən gənc də yalnız Rəsula baxırdı...və aqqresiv şəkildə nəsə deyirdi...Rəsul deyilənləri başa düşməsə də gəncin niyyətinin nəyin bahasına olursa olsun avtobusa minmək idi. Lakin özündən asılı olmayaraq Rəsul sürücüyə “SAXLA” deyə bilmirdi. Üzü qırmızı gənc isə getdikcə hirslənir və sürəti artıraraq əli avtobusun küncünə çatacaq məsafəyə qədər adlayaraq bərkdən maşını yumruqlayır...Yenə də gözləri Rəsuldadır...Sürücü isə heç nə olmamış kimi yoluna davam edir. Rəsul artıq sürücünü haraylamaq istəyən anda birdən arxadan səs gəlir “Mıt-mıt-mıt-mıt...” Səs bitdikdən sonra tam qaranlıq düşür. Nə avtobusdan xaricdə olanlar, nə də avtobusun daxilində olanlar görünür. Tam qaranlıq və səssizlik...Səssizlik olsa da, ona tərəf nələrinsə hərəkət etdiyi dəhşətli şəkildə hiss olunurdu. Rəsul donub qalmışdı...Axı o nə edə bilərdi... “Mıt-mıt-mıt-mıt” səslər artan tonla hər tərəfi bürümüşdü. Budur başladı...Sürtünmələr....Arxadan Rəsulun saçlarına xəfifcə nəsə toxundu. Refleksin tələbi ilə dərhal başını aşağı əydi...Yerdən ayağlarına oturacağın altından nəsə dəydi...Ayaqlarını yığmaq istəyirdi ki, üzünə soyuq nəsə dəydi...elə bil sərinləndirici diş pastası idi...Sürtünən yer bərk soyuq verməyə başladı...Yenə saçlarından...əlindən....boynundan... Rəsul imkansızcasına çapalamağa başladı. Əlini qaranlıqlar içində oyan-buyana aparırdı...Birdən yenidən ətraf işıqlandı, gözü hələ qaranlıqdan işığa alışmadığından Rəsulun gözləri ağrıtmağa başladı...Bir neçə saniyədən sonra gözlərini açanda qarşısında həmin gəncin durduğunu gördü. Ətrafa göz gəzdirəndə gördüklərinə inanmadı...Tam başqa məkan idi...Nəhəng qonaq otağı təsiri bağışlayan bu yerin hər tərəfi damından tutmuş, mebelinədək hamsı qızılı rəngdə idi...Qırmızı üz oğlan gözlənilmədən qadın səsi ilə -
Doktur Orucov, doktor Orucov... Rəsul gözlərini yavaş-yavaş açdı və bunların bir görüntü olduğunu anladı. Axı niyə hər dəfə o belə dəhşətli yuxular və görüntülərlə qarşı-qarşıya gəlir... -
Özünüzə gəlin, ...elə sistemi təzə qoşmuşdum ki...başdadın qəribə səslər çıxartmağa...-deyə Dilarə əsəbi şəkildə bildirdi. -
-
Nə yuxu, Rəsul nə danışırsan…. Axı bu görüntülər 2-3 saniyə ərzində baş tuta bilməzdi...Deməli bu görüntüdə deyildi...Bəs nə idi? Rəsul bir qədər özünə gəldikdən sonra ağ xalatın sağ cibindən balaca bir bloknotu çıxartdı və qeydlər aparmağa başladı. Xəstənin gözünün qabağında tanımadığı Yüklə 354,29 Kb. Dostları ilə paylaş:
|