İsmayıl Qarayev
Yüklə 458,19 Kb. Pdf görüntüsü
|
62
göy pencəyi olan ağbəniz, zərif bir oğlan Rüsxarəyə daha çox, həm də başqa nəzərlə baxdı. Onun heyrət dolu gözləri elə geniş açılmışdı ki, elə bil, o, çoxdan görmədiyi bir adamla rasğlaşmışdı. Rüsxarənin də nəzərləri o tərəfə çevrilmişdi. Baxışlar bir-birinə zillənmişdi. – Ərli arvad, başqasına baxmaz! – deyə Müstəcəb dirsəyini Rüsxarənin böyrünə sıxıb astadan pıçıldadı. Ah, – deyə Rüsxarə qızardı. Başını ərinin çiyninə toxundurdu, – sən nə danışırsan?! Mən ayrı şey fikirləşirdim. Fikirləşirdim ki, kinodan sonra anamgilə getsək necə olar? İşıqlar söndü. Qaranlıq şübhə doğuracaq baxışları qoynuna alıb tamaşaçıların başı üzərindən keçərək ekrana yayılan işığa yönəltdi. Müstəcəb indi: "Odur! Özüdür ki, var! Həmin oğlandır", – deyə həyacanla pıçıldayırdı. "Mən o vaxt niyə beyni boşluq, başı soyuqluq elədim?! Gözümlə görldüyümə inanmayıb üstündən keçdim?! Gör nə günə qalmışam. Yaşamaq sənə haram olsun, haram!" Müstəcəb hamamın qapısına hücum çəkdi. Bu zaman evin qapısı açıldı. Rüsxarə içəri girdi. – Neynirsən, Müstəcəb? – deyə o, həyacanla dilləndi. Müstəcəb dönüb baxdı. Rüsxarənin əli zənbilli çöldən içəri girən görcək qolları yanına düşdü, gözlərinə inanmadı. Taqətsiz "oradakılar kimdir?" – deyə soruşdu. – Atamgildir, bizə qonaq gəliblər, – deyə Rüsxarə dolu zənbili yerə qoydu. Müstəcəb bir addım irəli atıb Rüsxarəni bağrına basdı, qəlbində baş qaldırmış şübhəyə acı-acı güldü.
QƏMƏR XALANIN QONŞUSU
Novruz içəri girən kimi üz-gözündən yorğunluq, əzginlik yağan Qəmər xala soruşdu: – Oğul, neynəyək? Bu gözlənilməz sual Novruzu çaşdırdı. O bircə gecə yatdığı bu təzə evdən bir həftə bundan qabaq çıxmışdı. İkinci mexanik vəzifəsində işlədiyi yük gəmisi yeddi günlük səfəri başa vurub, körpüyə bu axşam yan almışdı. Novruzun heç nədən xəbəri yox idi. – Ana, necə dedin? Qəmər xala bardaş qurub divanda oturmuşdu. Əllərini dizlərinin kündəsinə qoymuşdu. Təəssüf ifadə edən xırdaca gözlərini qarşısındakı stolun üstünə – boş qalmış güldana zilləmişdi. Güldanın ətrafına soluxmuş qızıl gül ləçəkdəri səpələnmişdi. – Köhnə evdən nahaq köçdük. 63
– Bu nə sözdür ay ana! O zirzəmidən canımız yenicə qurtarıb. Çox şükür deməkdənsə narazılıq eləyirsən. Köhnə ev padval idi. Divarlarından su süzülürdü. Qaranlıq, rütubət… İçəri gün işığı düşmürdü. Səkidən də hələ bir az aşağıda olan aynamızın qabağı zir- zibillə dolurdu. Təmizləmək də olmurdu. Dikdabanların tık-tuku səni yatmağa qoymurdu. Gah belin ağrıyırdı, gah qılçaların sızıldayırdı, gah da ürəyin sıxılırdı. İndi ki, belə şeylərdən şikayətin yoxdur. Padvalın nəyində gözün qalıb?! Özün demirdinmi bu yaxşı mənzildir, hündürdür, suyu, hamamı içindədir, aynadan şəhər əl içi kimi görünür, hər yerə yuxarıdan aşağı baxırsan, nə qaşın inciyir, nə də gözlərin bərəlir. Novruz uzun sürən sükutdan sonra Qəmər xalanın peşmançılıq dolu həzin səsini eşitdi: – Deyirdim… – Axı nolub ki? Qəmər xala deyindi: – Nolacaq! – Evin bir yeri xoşuna gəlmirsə, de düzəltdirim. Qəmər xala əllərini dizlərindən götürdü, qılçalarını divandan aşağı salladı. – Xoşuma gəlməyən şey mənə dəyən, məni incidən öz duzsuz bəxtimin daşıdır. – Ana, köç deyirsən köçək, bir söz demirəm, amma mən də bilim… Qəmər xala hirsini boğa bilmədi: – Bil də, bil! Gətirib məni atmısan bu qarışqa yuvasının içinə, özün də başını götürüb getmisən dənizə, bilmirsən burda, bu… – Qəmər xala səsini alçatdı – Az qala qarğamışdım… nələr olur. Orda heç olmasa divarımız qalın idi, qonşunun səs-səmirini eşitmirdik. Burda iki ailənin qapısı bir koridora açılır; qapıların da tən yarısı ayna. Səs- səsə, gülüş-gülüşə, hönkürtü-hönkürtüyə, bağırtı-bağırtıya qarışır, baş-beyindən olursan. Bir də görürsən dalaşdılar, yumruq bazarı açdılar: ər döydü arvad ağladı, arvad döydü ər ağladı. Vaxt, vədə yoxdur. Bəzən səhər, bəzən günorta, bəzən gecə yarı, bəzən də dəli keçilər haçan yığılsa onda vurhavur başlanır: gah kişi bağırır, gah da arvad. Belə də yaşayış olarmı?! Dolana bilmirlərsə ayrılsınlar. İki canı bir əzabda çürütməyin nə faydası! Belə gün keçirməkdənsə, subay qalmaq min pay yaxşıdır. Adamın birinin ağlı çatmayanda, o biri kamallı olar. Amma bunların ikisi də ipləmədir, ikisi də bir quyunun suyudur. Onlar o yanda bir-birini didib tökürlər cəhənnəmə ki, özləri bilərlər – bu yanda mənim ürəyim qopur, qorxumdan bilmirəm hayana qaçım. Anlaya bilmirəm ki, bunlar – beyinsiz qarğalar hansı yola qulluq eləyirlər. Dalaşdıqları zaman 64
Koroğlu ilə Dəli Həsən kimi tutaşıb bir-birinə hərbə-zorba gəldikləri yerdə birdən tar, piano çalıb mahnı oxuyurlar, səslərini zilə qaldırıb zəngülə vururlar. Bunlar bu dünyanın adamına heç oxşamırlar. Kül belə kişinin başına! Arvadına elə yalvarır ki, az qalıram gedib qapısını açıb üzünə lomba-lomba tüpürəm. Arvad vayına oturduğum da onun tayıdır. Ərinə gah səndən ötrü can verərəm deyir, gah da qışqırır ki, çıx! Kişinin üzünü görməmişəm, amma səsindən heyvərə adama oxşayır. Arvad, cavan gəlindir. Bura köçəndə gətirdiyimiz gülü almağa gəlmişdi. Deyirdi qaytaracam, qaytarmadı da. Atalar düz deyib ki: "Qonşun pisdir, köç qurtar". Bu gecə evində qal, gör, qulaqların nələr eşidir. Bu yeddi gün, yeddi gecədə qorxu canımı üzüb apa… Qəmər xala birdən susdu. Qonşunun ötgəm səsi, kinli bağırtısı eşidildi. Qəmər xala dik qalxdı: – Başladılar! Bu saat bir qırğın-qiyamət olacaq ki, daha nə deyim!.. Novruz, get milisener çağır. Onların davası başlananda qurtarmaq bilmir. Arvad yalvarmasa kişi onu… bir dəfə öldürəcək, öldürəcək! Sırağagün də… Qonşu arvadın qorxu andıran qışqırtısı Qəmər xalanın səsini xırp kəsdi. O uçunmağa başladı. – Novruz… get milis… Kişi güldü. Arvadın cingiltili qəh-qəhəsi uzandı. Qəmər xalanın qorxudan bərəlmiş xırdaca gözləri nifrət və kindən qıyılıb kiçildi: – Bu meyidini gördüklərim məndə can qoymayıblar. Günüm, saatım bax, belədir. Bu nədir ki! Bir azdan sonra qulaqların çox şey eşidəcək. – Zarafatlaşırlar. Qəmər xala Novruzun üzünə elə pis-pis baxdı ki… – Nə - ə- ə? Ərlə arvadın belə zarafatı!? Qəmər xala divanda oturmaq istəyirdi ki, kişinin bağırtısı divarları titrətdi. Qəmər xalanın gözləri yenə böyüdü: – Kişi qızdı. Bu saat nər-nər nərildəyəcək. Üzunu gor görmüşün elə pis səsi var ki, adamın qanını qaçırır. Novruz, niyə dimdik dayanmısan, sənə demirəm get milisenerə xəbər elə!? Onun öküz böyürtüsünü eşitmirsənmi?! Belə hikkəli kişinin əli farağat durmaz. Kişinin hiddətli səsi get-gedə artırdı. O dabanlarını döşəməyə o tərəfdə elə vururdu ki, Qəmər xalanın stol örtüyünün saçaqlı ətəkləri bu tərəfdə titrəyir, tavandan asılan elektrik lampası səksənib kirpik çalırdı. Birdən arvadın acı fəryadı, dəhşətli qışqırtısı eşidildi: – Boğur! Öldürür! – deyə Qəmər xala ağappaq ağarıb qıvrıldı. – Arvadın nəfəsi kəsilir! Novruz, qoyma! Qoyma! Gəl, tez gəl! Novruz da, Yüklə 458,19 Kb. Dostları ilə paylaş:
|