121
məhdudluğudur. I və II sinif şagirdləri şeir və ya hekayə
yazarkən, adətən, gördüklərini sadalamaqla kifayətlənirlər.
Orta məktəb yaşı dövründə şagirdlərin yaratdıqları təxəyyül
surətlərinin məzmun və formasında mühüm keyfiyyət
dəyişikliyi özünü göstərir.
V-VII sinif şagirdləri ədəbiyyat dərslərində müxtəlif janrlar,
eləcə də surət, xarakter, təsvir və s. haqqında nisbətən ətraflı
məlumat alırlar. Şagirdlər öyrənirlər ki, yazıçı bir çox
hadisələri, onlara özünün münasibətini və ideyasını bədii
əsərdə təsvir etdiyi surətlər vasitəsi ilə oxucuya çatdırır. Bədii
təsvirlər əsərin məzmunu, ideyası və onda əks etdirilən
hadisələrlə sıx əlaqədar olur.
VIII-X siniflərdə şagirdlərə müxtəlif bədii əsərlərin təhlili
əsasında tipik surət, kompozisiya, bədii dil və ifadə vasitələri,
üslubiyyat haqqında anlayış verilir. Şagirdlər təxəyyül
mədəniyyətinə yiyələndikcə, onların yaratdıqları surətlərdə
yeni keyfiyyətlər kəsb edir.
Yuxarı sinif şagirdlərinin yaradıcı fəaliyyəti sadəcə olaraq
süjet fikirləşməklə məhdudlaşmır; onlar yaratdıqları surətlərin
xarakteristikasına xüsusi fikir verir, əsas surətləri ikinci
dərəcəli surətlərdən fərqləndirir, onların bir-birinə münasibətini
aydın ifadə edirlər.
Prof. S.L.Rubinşteynin qeyd etdiyi kimi, hər bir təfəkkür bu
və ya digər dərəcədə ümumi mücərrəd məfhumlarla
tamamlanır, hər bir təfəkkürə bu və ya digər əyani-hissi surətlər
daxil olur; məfhum və surət-təsəvvür onda ayrılmaz vəhdətdə
verilmişdir. İnsan təsəvvürsüz, yalnız anlayışlarla düşünə
bilməz, o, eləcə də məfhumsuz, yalnız hissi-əyani obrazlarla
düşünə bilməz. Lakin, bununla yanaşı olaraq təsəvvür və
məfhum bir-biri ilə əlaqədar olduğu kimi, həm də bir-birindən
fərqlənirlər. Bu baxımdan vahid təfəkkür daxilində, bir
tərəfdən əyani, digər tərəfdən mücərrəd-nəzəri təfəkkürü ayırd
etmək olar. Birinci üçün xarakterik cəhət bundan ibarətdir ki,
onda təsəvvür və məfhumun, xüsusilə ümuminin vəhdəti
122
əsasən əyani surət-təsəvvür formasında həyata keçirilir. İkinci
üçün isə bu cəhət xarakterikdir ki, onda əyani surətin-
təsəvvürün və məfhumun vəhdəti əsasən ümumi məfhumlar
formasında həyata keçirilir.
V.Q.Belinski göstərirdi ki, “Poeziya da mühakimə yürüdür
və düşünür... çünki onun da məzmunu təfəkkürün məzmunu
kimi həqiqətdir. Lakin poeziya sillogizm və dilemmalarla
deyil, obraz və səhnələrlə mühakimə yürüdür və fikirləşir.
Hər cür hiss və fikir, poetik olmaq üçün obrazlarla ifadə
olunmalıdır.”
Bədii təfəkkürdə surətin özü xüsusini, konkret olaraq əks
etdirməklə, həm də ümumiləşdirici vəzifə icra edir. Qiymətli
bədii surət tipik surətə qədər yüksəlir.
Akademik İ.P.Pavlovun siqnal sistemləri haqqındakı təlim
bu məsələni, ümumiyyətlə götürüldükdə isə qabiliyyətlər
sahəsində özünü göstərən fərdi fərqlər məsələsini ətraflı
aydınlaşdırmaq imkanı verir. Böyük alim, siqnal sistemlərinin
qarşılıqlı əlaqəsinə görə insana məxsus 3 tip - bədii, mütəfəkkir
və orta tip müəyyən etmişdir. İ.P.Pavlovun fikrincə, insanın
düşdüyü şəraitin, həyat tərzinin, təhsil və tərbiyənin təsiri
nəticəsində onun ali sinir fəaliyyətində ya 1-ci siqnal sistemi
əsas yer tutur ( bədii tip), ya da 2-ci siqnal sistemi üstünlük
kəsb edir (mütəfəkkir tip), yaxud bunların hər ikisi eyni
dərəcədə inkişaf edir ( orta tip).
Görkəmli sovet fizioloqu A.Q.İvanov-Smolenskinin qeyd
etdiyi kimi, İ.P.Pavlovun ali sinir fəaliyyəti tiplərinə həsr
olunmuş tədqiqatının əsasında hər iki siqnal sisteminin
münasibəti məsələsi qoyulmuşdur. O, bir siqnal sisteminin o
biri üzərində yalnız nisbi üstünlüyünü qeyd edir.
Ümumiyyətlə götürsək, 2-ci siqnal sistemi (fikri fəaliyyət)
1-ci siqnal sisteminə (obrazlı-emosional fəaliyyətə) nəzərən
üstünlük təşkil edir. Bu, mütləq xarakter daşıyır, çünki dil və
təfəkkür insanın əmək fəaliyyətində həlledici rol oynayır. Əgər
sözü, 2-ci siqnal sistemini S, obrazı, 1-ci siqnal sistemini S` ilə
123
ufadə etsək, həmin asılılığı riyazi formada belə ifadə etmək
olar: S>S` . Birinci siqnal sisteminin ikinci siqnal sistemi
üzərindəki nisbi üstünlüyü (bədii tip) belə ifadə edilə bilər:
S>S` + n (burada n - bədii tip nümayəndələri üçün xarakterik
olan emosional və obrazlı görmənin xüsusiyyətlərini bildirir).
2-ci siqnal sisteminin 1-ci siqnal sistemi üzərindəki nisbi
üstünlüyü (mütəfəkkir tip) isə belə ifadə edilə bilər:
S+m>S`(burada m – xarici aləmə mütəfəkkir tip üçün
xarakterik olan mücərrəd, sözlü-məntiqi münasibəti göstərir.)
Göründüyü kimi, bir siqnal sisteminin başqası üzərindəki
nisbi üstünlüyü məsələsinin 2-ci siqnal sisteminin 1-ci siqnal
sistemi üzərindəki mütləq üstünlüyü məsələsi ilə qarışdırmaq
olmaz. Əks halda belə bir təsəvvür yaranır ki, bədii tipdə guya
intellektual fəaliyyət zəif inkişaf etmiş olur. Bu, ciddi səhv
olardı. Bir siqnal sisteminin o biri siqnal sistemi üzərindəki
nisbi üstünlüyü yalnız bədii, mütəfəkkir və ya orta tipin
təfəkkür tərzində özünəməxsus cəhətlərin formalaşmasını
şərtləndirir. İ.P.Pavlov bu xüsusiyyətləri belə xarakterizə edir:
“bəzi adamlar yaxşı düşünürlər, lakin konkret, real surətdə
fikirləşmirlər, onlarda birinci və ikinci siqnal sistemləri
arasındakı əlaqə xeyli zəifdir; başqaları isə, əksinə, belə ağıllı
və məntiqi düşünsələr də, söz arasındakı real təəssüratı, yəni
birinci siqnalları görməyə meyl edirlər. Onların xarici aləmlə
əlaqəsi birincilərə görə daha yaxşıdır... Onların hər ikisi
ağıllıdır, lakin onlardan birinin mühakiməsi gerçəlikdən
uzaqdır, o birisi isə gerçəkliyi olduğu kimi əks
etdirir.”İ.P.Pavlova görə, ikinci siqnal sisteminin birinci ilə
əlaqəsi mütəfəkkir tipdə zəif, bədii tipdə qüvvətlidir. Orta tipdə
isə birinci və ikinci siqnal sistemlərinin hər ikisi eyni dərəcədə
inkişaf edir.
Siqnal sistemlərinin inkişaf xüsusiyyətlərindən asılı olaraq
bu və ya digər tipə mənsub olan şagirdlər qavrayış, təsəvvür və
hafizə materiallarından da müxtəlif tərzdə istifadə edirlər.
Məsələn, bədii tip nümayəndələri konkret və emosional surətlər
Dostları ilə paylaş: |