Microsoft Word Zamanin axari 2
Yüklə 1,64 Mb. Pdf görüntüsü
|
5 özümə məbəd saydığım bu məktəblər xalqımıza böyük şəxsiyyətlər, alimlər verib, ziyalılar bəxş edib. Naxçıvanın görkəmli dövlət adamlarından, nüfuzlu ziyalılarından, sayılıb-seçilən müəllimlərindən biri olan atası Mənaf Xudiyevin onun ədəbiyyatçı, dilçi olmasında, elm yolunu seçməsində böyük rolu olub. Atasının: «Ədəbiyyat bir dünyadır, əbədi bir yoldur. Söz sənəti ən qüdrətli sənətdir, çünki söz bu dünyada əbədi yadigar qalır. Amma bunun üçün çox oxumalısan, kitablarla dostluq etməlisən. Əsl ədəbiyyat mənsub olduğu xalqın görən gözü, eşidən qulağı, danışan dili, duyan qəlbi olmalıdır. Orxon-Yenisey daşlarında, «Dədə- Qorqud» eposunda əbədiləşən, Nizami poemalarında, Nəsimi, Füzuli, Xətai qəzəllərində əlçatmaz zirvələr fəth edən Azərbaycan ədəbiyyatı milli-mənəvi dünyamızın əbədiyyət yoludur. Səhhətin, Sabirin, Mirzə Cəlilin, Səməd Vurğunun, Rəsul Rzanın, Məmməd Arazın, Bəxtiyar Vahabzadənin, İslam Səfərlinin yaradıcılığı xəlqiliyi, vətəndaş qayəsi, amalı ilə bu əbədi yolun davamıdır. Bu yolun halal yolçusu olmaqdan şərəfli nə ola bilər!…Unutma, elmlə məşğul olanlar isə Allaha, Yaradana sarı yol gedirlər…» fikrini özünə həyat kredosu seçən Nizami Xudiyev elə taleyini də Azərbaycan sözünün taleyinə bağlayır. Görkəmli alimin valideynləri ilə bağlı xatirələri olduqca maraqlıdır. Onun atasına həsr etdiyi və bu günlərdə işıq üzü görmüş «Mənalı ömür yolu» kitabının səhifələrində, hər şeydən əvvəl, bir övlad kimi onu bu dünyaya bəxş edən, onun bioloji varlıqdan şəxsiyyətə ucalmaq yoluna işıq salan valideynləri haqqında ən əziz xatirələrini böyük səmimiyyətlə oxucularla bölüşür: «… Sadə bir ziyalı ailəsində doğulmuşam: atam müəllim olub, anam isə ailəsinə, ocağına möhkəm tellərlə bağlı olan, ailə-ər-uşaq qayğısı çəkən əsl Şərq qadını. Gözümü açanda əziz valideynlərimi görmüşəm başımın üstə. İlk duyduğum nəfəs də, ilk eşitdiyim səs də
6 onlarınkı olub. Anamın ruhumu oxşayan nazlı laylaları, atamın xoş, nəvazişli pıçıltıları indi də yaddaşımdadır. Və bunlar səs yaddaşımın ən əziz, ən məhrəm səsləridir. Atamın öyüdləri qalıb yadımda, anamın əlinin istisi indi də mənimlədir. Onların üz cizgiləri, çöhrələrindəki riyasız məsumluq, təmizlik indi də gözümün önündədir… Tanrıya şükranlıq edirəm ki, atalı dünyamın bol-bol işığını, sevincini görmüşəm. Atamın gözlərindəki aydınlıq, sönməyən işıq ömrüm boyu mənə arxa, kömək, dayaq olub. O işıq əllərimdən tutub, yerimək öyrədib, beynimi, düşüncələrimi nura qərq edib, fikrimi formalaşdırıb. Atam həyatda ilk bələdçim, ilk məsləhətçim, ilk yolgöstərənim olub. O, mənə həyatı sevdirib, zəhmətə alışdırıb, xeyirxahlıq öyrədib. Hər şeyə görə atamın gözlərində gördüyüm o parlaq işığa borcluyam. Hər dəfə onun xəyalı ilə danışanda tez-tez işlətdiyi bir kəlamı xatırlayıram: «Özünüzü idarə edərkən ağlınızı, başqalarına rəhbərlik edərkən isə qəlbinizi eşidin». O, belə bir rəhbər işçi olub. İndi mən özüm illər keçəndən sonra da yeni bir işə başlayanda atamı xatırlayır, «belə məqamda o necə hərəkət edərdi?» deyə düşünürəm. Və bu düşüncələr məni yanlış addım atmaqdan qoruyur…» 1966-cı ildə V. İ. Lenin adına APİ-nin (indiki ADPU- nun) filologiya fakültəsinə daxil olan Nizami Xudiyev tələbəlik illərində də yaşıdları orasında seçdir, «Nizami Gəncəvi» təqaüdü ilə oxuyub, fakültə komsomol təşkilatının katibi vəzifəsində işləyir. Nizami Xudiyevin tələbəlik illəri ilə bağlı xatirələri də zəngindir. Alim öz tələbəlik illərini «mənim əziz illərim» adlandırır. Onun hələ 1970-ci ildə tələbə ikən «Gənc müəllim» qəzetində çap etdirdiyi «Pillələr» adlı məqaləsində oxuyuruq: «… 1966-cı ildə Cəlil Məmmədquluzadə adına Şahbuz qəsəbə orta məktəbini bitirib sənədlərimi V. İ. Lenin
7 adına APİ-nin filoloji fakültəsinə təqdim etdim. Xoşbəxtlik nəsibim oldu. İnstituta daxil oldum. Tələbəlik həyatı məni öz qoynuna aldı. Qrup komsomol təşkilatının katibi seçildim. İlk semestr imtahanlarından müvəffəqiyyətlə çıxdım. Tələbəlik həyatımın birinci pilləsini əla qiymətlərlə başa çatdırdım. 1968-ci il. Fakültə komsomol təşkilatının katibi seçildim. Bir tərəfdən dərslər, bir tərəfdən də ictimai iş daha səylə çalışmağımı tələb edirdi. Yuxusuz gecələrin, gərgin əməyin nəticəsi olaraq həyatımın ikinci pilləsini də əla qiymətlərlə başa çatdırdım. 1969-cu. Bu il həyatımda daha əlamətdardır. Nizami adına təqaüdə layiq görüldüm…» İndi illər keçəndən sonra da Nizami müəllim tələbəliyini unutmur, bu barədə söhbət düşəndə deyir: «Xatirələr o qədərdir ki, sonu görünmür, hər biri yaddaşımdan boylanır. O xatirələrdə daim oxumaq, öyrənmək istəyimiz də var, tələbə dostlarımla birgə sevincli günlərimizin sədası da, müəllimlərimizin həyat qədər dəyərli tövsiyələri də… Tələbəlik illərinin insanın həyatında mühüm rolu danılmazdır. O illər bizi elmə, biliklərə daha dərindən yiyələnmək üçün səfərbər etdi, dünyagörüşümüzü zənginləşdirdi, bizi həm də fəal ictimaiyyətçi, təşkilatçı kimi yetişdirdi. O illərdə gözəl alimlərdən dərs aldıq, öyrəndik. Tələbəlik illəri mənim nəzərimdə, həm də yaxşı dostlar deməkdir. Mən o illərdə çoxlu dost qazandım. Bunu xüsusi vurğulamaqda məqsədim var… Mən instituta qəbul olandan sonra atam tez-tez Bakıya gələr, müəllimlərimlə, dostlarımla görüşərdi. Xüsusilə də kimlərlə dostluq etməyim onun üçün çox önəmli idi. Dostlarımla yaxın tanışlıqdan sonra rahatlıq tapar, arxayın olardı. Deyərdi ki, gərək dostunu tanıyasan, dostunu tanımayan adamın heç özü də tanınmağa layiq deyil. Onu da deyərdi ki, əgər insanın özünə inandığı qədər inana biləcəyi
Yüklə 1,64 Mb. Dostları ilə paylaş:
|