“Dədə Qorqud”un möcüzələr dünyası
458
həm də eşq, məhəbbət tanrısı mənası kəsb etmişdir”
1
. Müəllif
“oxu daşa dəymək” ifadəsinin yaranması ilə bağlı fikirlərini belə
ümumiləşdirir: “Görünür ki, qədimlərdə atılan oxun nişana, butaya
dəyməməsi olduqca mənfi qiymətləndirilir, şəxsin qabiliy-
yətsizliyini əks etdirirdi. Odur ki, “oxu daşa dəymək”, “oxu boşa
çıxmaq” tərkibləri, “bəxti, taleyi gətirməmək mənası kəsb etmiş-
dir”
2
.
“Kitab”ın dilində “ox”un təyinedicisi kimi çıxış edən söz-
lər də kifayət qədərdir. Bu sözlərin hər biri “ox”un kodları kimi
çıxış edir, “ox” barədə dolğun təəssürat yaradır. O.Ş.Gökyay bu
tip vahidlərdən bəhs edərkən diqqəti daha çox tərkibində “yelək”
(lələk) sözü işlənmiş “ağ yeləklü ötkün ox” “üç yeləklü ox” kimi
ifadələrə yönəldir: “Burada geçen yelek, atıldığı sırada, mivherin-
den şaşarak hedefi aşmaması için okun arkasına takılan tüylerin
adıdır. Böylelikle okun rüzgara karşı mukavemeti artırılır ve he-
defi aşması önlenir. Türkler bunun işün kuğu, kartal, ak ve benekli
güverçin tüyleri kullanırlar”. (İstanbul, 2000, səh.CCCLX). A.Ha-
cıyev “yeləklü (lələkli) sözünün mətndəki işlənmə məqamlarını
sistemli şəkildə araşdırıb: “...bir məqamda ayrılıqda, digər dörd
məqamda isə -lü şəkilçili sifətin tərkibində işlənən bu söz qədim
oğuzların böyük sevgi ilə mədh etdikləri qayın ağacından düzəl-
dilmiş ucu qızıl dəmrənli (başlıqlı) oxlarının arxasına taxılan quş
lələyini adlandırmışdır...”
3
. Araşdırmalar göstərir ki, M.Kaşğarinin
“Divan”ında quş lələyinin, quş tükünün oxa yapışdırılması aydın
şəkildə ifadə edilib: “ol okka yük yapçurdı = o, oxa quş tükü
yapışdırdı... yüksək tağ = yüksək dağ, hündür dağ. Hər hansı bir
şey hündür, yüksək və uzun olsa, ona “yüksək” deyilir. Bu quş
tükü mənasına gələn “yük” sözündən alınmışdır, çünki onun
təbiətində yüksəlmək vardır (III cild, səh.109). Maraqlıdır ki,
M.Kaşğarinin “Divan”ında “yilim” sözü də məhz quş tükü anlamlı
1
M.Adilov. Niyə belə deyirik. Bakı, 1982, səh.77.
2
Yenə orada.
3
A.Hacıyev. “Dədə Qorqud kitabı” : oxunuşlar, açımlar. Bakı, 2007, səh.124
“Dədə Qorqud”un möcüzələr dünyası
459
“yük” (yelək, lələk) mənasında verilib: okka yilim yapçundı=oxa
yapışqanla quş tükü yapışdırıldı” (III cild, səh.117).
Türkologiyadakı bu cür fikirlərə və daha çox da “Kitab”a
istinad edərək “ox”un təyinedicisi kimi işlənmiş sözlər barədə
aşağıdakıları söyləmək olar:
− qarğu dillü qaim ox (qarğı dilli bərk ox). “Ol gün qarğu
dillü qaim oxlar atıldı” (D-132). Bu nümunədəki dillü sözü
“ox”un dəmir ucluğuna sarınan “qayış” mənasındadır. “Dillü” sö-
zü M.Kaşğarinin “Divan”ında “tili” şəklindədir: “tili”: ox təmrəni
üstünə sarınan qayış (III cild, səh.218);
− ağ yeləklü ötkün ox (ağ lələkli kəskin ox). “Ağ yeləklü
ötkün oxdan qayıqmıyan” (D-184);
− əlüklü oxlı (lələkli oxlu). “Avcuna sığmayan əlüklü oxlı”
(D-221). S.Əlizadə “əlüklü oxlı” birləşməsinin M.Erginin nəşrin-
də “elüklü oğlı”, H.Araslının nəşrində isə “əlikli oğlı” şəklidə ve-
rilməsini məqbul hesab etmir: “...Lakin bu sözlər konkret məna
vermir. Yalnız abidələrdə “lələk” əvəzinə “yelək//elik//elük” va-
riantlarının işləndiyi nəzərə alınarsa, V.V.Bartoldun həmin bir-
ləşməni “lələkli oxlu” kimi başa düşdüyünü doğru hesab etmə-
liyik” (Bakı, 1988, səh.248). Müəllif haqlıdır. Belə ki, “Kitab”ın
dilində “yelək” həm də “ox lələyi” mənasında işlənib (yuxarıdakı
nümunədə aydın şəkildə görünür). Bu mənada “əlük” “yelək” sö-
zünün fonetik variantlarından biri kimi götürülə bilər. Burada bir
detalı xatırlatmaq lazım gəlir: qədim türklərin “ox lələyi” kimi
daha çox qartal lələyindən istifadə etməsi “Oğuznamə”dəki de-
yimlərdə aydın şəkildə görünür: “Qartala oq toqunmuş, oq yeləgin
göricək “bana bəndən oldı” demiş” (sonrakı səhifələrə bax).
− üç yeləklü qayın oq (üç lələkli qayın ox). “Üç yeləkli
qayın oqlar atıldı, dəmrəni düşdi” (D-63);
− qayın dalı yeləgindən sum altunlu ox (qayın budağından
yonulmuş ox, lələkli, qızılı möhürlü ox). “Qayın talu yeləgindən
sum altunlu mənim oxum!” (D-207). Oxun təyinedicisi kimi iş-
lənmiş bu sözləri O.Ş.Gökyay belə şərh edir: “...Yeleginden baş-
layarak bütünü som altın yıldızlı ok diyə anlamak doğru olur”
“Dədə Qorqud”un möcüzələr dünyası
460
(İstanbul, 2000, səh.CCCLX). Bu qeydlər mətnin semantik yükü
ilə səsləşir;
− qayın ox (qayın ağacından düzəldilmiş ox). “Qayın oxı
atanlar kar qılamadı” (D-221);
− dəmrənlü ox (dəmir ucluqlu ox). “Dəmrənlü oxla
atmağa qıyamadı” (D-199);
− dəmrənsüz ox (dəmir ucluqsuz ox). “Dəmrənsüz oxla,
yigit, mən səni sınar idim!” (D-200)...
Göründüyü kimi, “Kitab”dakı birləşmələrin bir qismində
“ox” real olaraq (qayın ox, dəmrənlü ox...), bir qismində isə
obrazlı (...yeləgindən sum altunlu ox) şəkildə təqdim olunub. Bu
da belə bir fikri reallaşdırır: hərb sənətini həm də poetik siqlətli
ifadələrlə canlandırmış türk xalqı böyükdür.
Qorqudşünaslıqda “ox”la bağlı olan sözlərdən (sadaq, be-
lik, tikeş, dəmrən...) sistemli şəkildə bəhs edilmədiyi üçün onların
hər birinin ayrılıqda öyrənilməsini gərəkli hesab edirik. Bu tip
sözlər isə, əsasən, aşağıdakıları əhatə edir:
Sadaq. Qorqudşünaslıqda düzgün olaraq qeyd edilir ki,
“Kitab”ın dilində “oxqabı”, “ox torbası” anlamlı üç söz işlənib:
sadaq, belik, tirkeş. Bunlardan birincisinə “Kitab”da üç dəfə rast
gəlinir: “Sadığında səksən oqıη vergil maηa!” (D-49; “Sadaqından
toqsan oxın yerə tökdi” (D-191-192); “Sadaqda oxum kişin dilər”
(D-248). İlk iki cümlədə sadağa səksən və ya doxsan oxun
yerləşdirilə bilməsi konkret olaraq ifadə olunub ki, bu da “sadaq”ı
tutumuna görə fərqləndirməyə, işarələndirməyə xidmət edir.
“Sadaq” sözü türk mənşəli Azərbaycan toponimləri siste-
mində (Borçalıda: Sadaqlı oykonimi), eləcə də bayatılarımızda
mühafizə olunur:
Sadağı tər, oxu tər,
Sadaq saxlar oxu tər.
Kipriklərin tərpətmə,
Qəm tünlükdü ox itər.
Dostları ilə paylaş: |