kölgə salmamaq, onu kiçiltməmək üçün buna göz yumuruq, dolayısıyla da yalan
danışırıq. Bu, həm də müasir Azərbaycan tamaşaçısının düşüncə, təfəkkürü ilə bağlı
olan bir şeydir. Yəni tamaşaçı da bunu istəyir. Arada Tahirlə çəkdiyimiz qəhrəmanlar
haqqında söhbət edəndə deyirik ki, bunun bir bu cəhəti də var idi, məsələn, şorgöz idi,
məişət pozğunu və s. Amma biz bunu verə bilmirik sənədli filmdə. Çünki fikirlərdə
ideallaşan və ya ideallaşdırmaq istədiyimiz şəxs haqqında bu kimi xüsusiyyətləri açıq
göstərmək və səsləndirmək birmənalı qarşılanmır.
(Mir Bağır) – Amma qərb kinosunda belə mövzulara maraq daha çoxdur sanki. Elə 7
dəfə “Tur De Frans”-ın qalibi olmuş Armstronq haqqında çox yaxşı “Armstronqun
yalanı” adlı sənədli film var. Orada hamının qəhərmanı olan Armstronqun sonradan
hansı yalanlarla bu zirvəyə çıxdığı açılır və hətta qəhrəman özü bunu etiraf edir sonda.
(Tahir Əliyev) – Dərd orasındadır ki, bədii filmimizdə də bu problem var. Yəni
qəhrəmanları həddən artıq ideallaşdırırıq.
(İqbal Məmmədəliyev) – Biz xalq olaraq hələ inkişaf etməkdəyik. Ona görə də film
çəkərkən, xüsusən də tarixi şəxsiyyətlərimizi, daha çox tanıtım xarakterli, müsbət
yönlərini göstərməliyik ki, müasir gənclər onlar barəsində müsbət təmayüllü
düşünsünlər. Ən gözəl rejissor Allahdır. Onun dramaturgiyası ilə ömür sürürük. Gah
müsbət oluruq, gah da mənfi. Ramiz Rövşən demişkən, ən gözəl şeir, yazılmamış
şeirdir. Elə mövzular var ki, onları bu gün ucuz qiymətə çəkib satmamalıyıq.
(Mir Bağır) – Yəni deyirsiniz, tamaşaçı da hazır deyil.
(İqbal Məmmədəliyev) – Ay sağ ol. Əgər sənədli filmdə hər şeyi olduğu kimi
göstərsək, çəksək, bizi Şirməmməd Hüseynov kimi topa tutarlar. Ona görə nə
eləmişiksə – pis-yaxşı – onun da qiymətini gələcək nəsillər ya verəcək, ya da
verməyəcək.
(Mir Bağır) – Maraqlı söhbət alındı, məncə. Hər ikinizə böyük təşəkkürlər.
50
Tərcümə
Şahin Xəlil
Jan Švankmajer
sürrealizm dahisi ilə
müsahibə
51
Sənət kinosunun bir çox usta rejissorları var
ki, adları kino tarixinə əbədi yazılıb.
Onlardan biri də çexiyalı "Sehrbaz" ləqəbli
Yan Şvankmayerdir. Rejissorun bütün
filmləri sürrealizm üzərində cərəyan edir və
o, öz tərzinə sadiq qalan tək-tük rejissordan
biridir. Şvankmayerin "Poleno" filmi
haqqında "Druqoe kino" (“Другое кино”)
dərgisinə verdiyi müsahibəni təqdim edirik.
52
– "Poleno"-nun yaranmasını sivilizasiyanı məhv
etməyimizin cəzası olduğunu deyirsiniz. Müasir
sivilizasiyanın başlıca çatışmazlığı nədir: onun
praqmatik olması, ya irrosianallıqdan imtina etmə?
Bəs sivilizasiyanı alternativ yolla necə inkişaf
etdirmək olar?
– Mən heç vaxt bu cür açıq fikirlər deməmişəm.
"Poleno" təxəyyül məhsulu olan bir filmdir. Bildiyiniz
kimi, təxəyyül məhsulu olan bütün filmlər çoxmənalı və
çoxşaxəli filmlərdir. "Poleno" da həmçinin. İstəmirəm ki,
film haqda təkcə bir fikir yürüdülsün, film bir şəkildə
qəbul edilsin ki, doğru interpretasiya budur. "Poleno"
təkcə uşaqların və dəlilərin gördüyü, bizim görə
bilmədiyimiz bir şey də ola bilər. Mən həqiqətən hesab
edirəm ki, sivilizasiyamızın başlıca defekti onun
utilitarizmidir – o, cəmiyyətdə layiqli yerini ala bilmədi
ki, insan da irrasionallıq qazansın. Bunun nəticəsi olan
qazanılmayan irrasionallıq yer üzərində absurdizm
şəklində meydana gəlir. Bununla da Markuza (Herbert
Marcuse) görə, "birölçülü insan" yaranır, onun tək
ideologiyası pul olur, dünya ilə yeganə bağlılığı isə –
praqmatizm. Əlbəttə, başqa inkişaf yolları da var və hər
zaman olacaqdır. Buna sübut kimi, xristianlıq və lap elə
atlantik sivilizasiyaları məhv edib, yenidən yaradan
dünyəvi sivilizasiyaları misal göstərmək olar. Mövcud
sivilizasiya haqda təbii şəkildə yaranmış və ya müasiri
olaraq danışmaq gülməlidir. Bu sivilizasiyanın keçmişi
qəddarlıq və qanlarla doludur. Onun əsasında əzablı
repressiyalar və nifrət doğuran qarışıqlıqlar var. Məncə,
bu sivilizasiya mərhəmətə layiq deyil. Əgər xoşbəxtliyin
insan üçün həyatda əsas dəyər olması ilə razılaşsaq,
insanlıq sivilizasiya yoluna qədəm qoymaqla ən böyük
səhvi edib, bu səhv onlara həyatları bahasına başa
gələcək. Hər zaman bir qayda işləyib: öz sivilizasiyanı
yaşamış birinin yeni sivilizasiyada tumurcuqları var.
Artıq onları axtarmağın vaxtı gəlib.
53
– Rasional sivilizasiya ilə irrasional qüvvələrin mübarizəsində,
ailə üzvlərindən hər birinin qurbana çevrildiyi məqamda,
süpürgəçi birinin cəngavərə çevrilib, vəhşi üzərində
qalibiyyətini filmin konteksti olaraq necə anlamaq olar? Niyə
məhz o, xilaskara çevrildi?
– Mən axı dedim, istəmirəm ki, film haqqında yeganə "doğruluq"
fikri yaransın. Bir də ki, süpürgəçinin Polenonun yeni qurbanına
çevrilməyəcəyinə niyə bu qədər əminsiniz?
– "Alisa" filminiz haqqında demişdiniz ki, bu, nağıl yox,
yuxudur, çünki nağıldan fərqli olaraq tərbiyələndirməkdən
məhrumdur. Demək olarmı ki, yuxudan didaktizmə keçid sizin
baxışlarınızın dəyişib, konservant birinə çevrildiyinizdən xəbər
verir?
– Erbenin (Karel Erben) nağılı didaktikdir: o, sözün hər mənasında,
uşaqlara acgöz olmamağı öyrədir. Amma biz bilirik ki, xalq nağılları
qədim miflərin məhsuludur. Mənə miflər vacibdir, Erbenin didaktikliyi
yox. Məncə, "Faust", "Adəm və Həvva" mifləri də "Poleno"nun
mifləri hesab edilə bilər.
– Demişdiniz ki, "Sürrealizm romantizm dövründən bu yana
bənzəri olmayan böyük macəradır". Bu macəraların məntiqli
sonluğu varmı? 21-ci əsrdə yolunuzu davam etdirə biləcək
layiqli davamçılar görürsünüz?
– Bilmirəm, "məntiqli son" deyəndə nəyi nəzərdə tutursunuz.
Məncə, romantizm dövründəki bütün romantizm məhv oldu, yox
oldu. Amma bu heç də onların böyüklüyünə kölgə salmır.
Sürrealizm də 20-ci əsrin romantizmi kimi dünyanı dəyişmək istədi
(Karl Marks), həyatı dəyişmək istədi (Artur Rembo). Dünya
həqiqətən dəyişdi. Amma pisliyə doğru. O tamam ayrı,
sürrealistlərin arzulamadığı bir səmtə üz tutdu. Sürrealizm dünyanı
ondan təsirlənənlər vasitəsi ilə dəyişir. Sürrealizm 20-ci əsrin ikinci
yarısında sənətdə total dəyişikliklər etdi, paradoksal olaraq
sürrealizm buna çalışmırdı. Amma yenə də düşünürəm ki,
sürrealistlər – artıq indi azalan təbəqə böyük rol oynayır: bütün
dünyada yeni, bir zamanlar bizim kimi mövcud sivilizasiyadan
narazı olan, alternativlər axtaran gənclər var. Sürrealizm yeni
romantizm formalaşmayana qədər mövcud olacaq. 21-ci əsrin
romantizmi.
Dostları ilə paylaş: |