Rüblük ədəbiyyat dərgisi №3 (11) Sentyabr 2014
Yüklə 472,06 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Rüblük ədəbiyyat dərgisi 23
- KökəlmiĢ Ģəhərə ərizə
Rüblük ədəbiyyat dərgisi 23 sevgi. İnsanlar susduqca, susdurulduqca, Televizorlar daha ucadan danışır evlərdə. Bizə bu gənc yaşda sevgini, sevgilini yox, Dostumuzun mədəsini, mədəsindəki qanaxmanı düşünmək yazıldı: Öləcəkmi, qalacaqmı? Görən, ölüb, yoxsa sağmı? Yanımızdan ötən hər kəs bizə ―əlvida‖ deyir, Saymazyana! Bəs bizi kim öldürəcək? Qadınmı, dostmu, özgəmi? Hansı küçədə, hansı tində, yataqdamı, iş yerindəmi? Əynimizdə nə olacaq, qısaqol köynəkmi, köhnə pencəkmi? Siqaret çəkə, yaxud ağlaya biləcəyikmi, ölümqabağı? Gözlərimiz açıqmı qalacaq, yanımızda kim olacaq? Neçə gündən sonra tapacaqlar cəsədimizi? Cibimizdən nə çıxacaq, bıçaqmı, pulmu, sevgi məktubumu? Polis kimə göstərəcək şəklimizi – bu, omu? Milçəklər qonacaqmı ağzımızın qırağına? Qarışqalar daraşacaqmı ayaq barmaqlarımıza? Üzümüzdə hansı ifadə olacaq ölüykən, Kədərmi, qüssəmi, qorxumu? Ölüxana təknəsində çoxmu qalacayıq üzü üstə? Yarılmaq növbəsi çatacaqmı içalatımızın? Baxacaqlarmı ürəyimizə, Yəni ―Qara qutu‖suna həyatımızın? Gün batır... Yoxa çıxır daha bir dost. Tənhalıq – sevgi bekarlığıdı, qadınla ovunursa! P.S. Uşaqlar ağaca yox meyvəyə daş atır. Müqəddəs olan - daşın özüylə apardığı arzudu Lazım olan – daşın özüylə gətirdiyi meyvə. KökəlmiĢ Ģəhərə ərizə Bakı, yazıb bildirirəm ki, sənin heç kimin deyiləm. Içdiyim suyunun sidik kisəsi, Yediyim çörəyinin bağırsağıyam. Bu gündən öz qocalığımın uşağıyam, Öz ölümümün qocasıyam. Bakı, yazıb bildirirəm ki, sənin heç kimin deyiləm. Şamlarını birdən yandırmağı bacarmıram Amma üfürüb birdən söndürürəm. İşıq ömür, zülmət an məsələsidi, Bakı! Dünyaya gətirmədiyim uşaqların Uşaq Baxçasıyam! Bakı, yazıb bildirirəm ki, sənin heç kimin deyiləm. ən böyük arzum: Van Qoqun kəsilmiş qulağına şeir pıçıldamaqdı Məncə, rəssam ölübsə də, qulağı hələ sağdı. Bütün sevgilər uzaqdı... Bakı, yazıb bildirirəm ki, sənin heç kimin deyiləm. Nə vaxtsa yandırdığın, sevgilinin şəkliyəm, Nə vaxtsa şəklini yandıran sevgilinəm! Gedək, içək. Bu sevgim də daşa dəydi Bəxtəvər daşın başına. Qarımış göy üzü kimi Asta-asta qar yağıram sağ əlim qışın başına. Daha dostlar da qoclaıb Mənim Parisim dağılıb Bütün səfillər yığılıb Yenə Qavroşun başına. Bəs o kimdi göydən baxdı Baxdı...baxdı... yoxa çıxdı. Bir şimşək də güllə çaxdı Yağan yağışın başına. Bu sevgim də daşa dəydi Daş düşsün daşın başına! 24 № 3 (11) Sentyabr 2014 Həyat və ölüm Həyat niyə belə tez düşdün gözümdən Ölüm niyə belə tez cumdun üstümə Mən axı sizə nə pislik etmişdim? İgiday, yer kürəsində qadın adında bir xəstəlik dolaşır, Milyon illərdi. Kişilər bilmədən yoluxurlar ona Və bu xəstəliyin şərti adı ―sevgidir‖. Yalan sözdur ki, Tanrı qadını kişinin qabırğasından yaradıb Qabırğadan yaradılan qadın yer üzündə cəmi bir nəfər olub O da tamahı ucbatından ərini cənnətdən qovdurub. Amma mən gör nə işlə məşğulam, Yağışın üstünə palçıq yaxmışam ki, tez qurusun göy üzü Ağlamasın buludlar. Günəşin yaxasından yapışıb buraxmıram ki, batmasın İldırımı qamçı kimi əlimdə tutub dayanmışam küçənin ortasında İgiday, dərdin dörd növü var Bir - insanın bir gün Tanrı kimi tənha qalması İki - insanın quruldaşan qurbağaların səsinin həsrətini çəkməsi, Uzaq bir gölün yiyəsizliyi ilə tək qalmaq istəməsi Üç - insanı atıb gedən qadının gedib öz tənhalığı ilə şəkil çəkdirməsi Dörd - Həyatın faniliyinin və ölümün əbədiliyinin səsi. Unudulum hamınızın yerinə İcazə verin, başımı aşağı sallayım Unudulum hamınızın yerinə. İcazə verin, sizi atıb getmiş sevgiliniz olum Puç olmuş arzularınız, ölmüş ümidləriniz olum Qazanıb itirdiyiniz pulunuz olum. İcazə verin, hər şeyiniz, hamınız olum, Günəşə yaltaqlanan kölgəniz olum. İcazə verin, mən də bir az siz olum. Gecələr elə şirin yatırsınız ki, elə bil, ölməkdən ötrü darıxırsınız. Elə bil, yatmağı ölməkdən ötrü öyrədiblər sizə. Ayrılıq sevginin ifşasıdır. Biz bir-birimizdə gizlənmişdik sevəndə. Ayrıldıq… üzə çıxdıq. Sevgi bizi geyindirmişdi, ayrılıq bizi soyundurdu. Necə ki, köhnə külək hər il yeni yarpaqlara tökülməyi öyrədir. İcazə verin, sizə, yəni xoşbəxtliyin xəndəyinə yıxılmaq üçün bir-birini ayağının altına qoyub ucalanlara qoşulmayım, İcazə verin, mən günə baxmayan günəbaxan olum. Rüblük ədəbiyyat dərgisi 25 NƏSR Hekayə guĢəmiz Ə Cəmo - Cəmooooo! Ay Cəmooooo! Cəmo heyyyyyyy! Camaat meşəyə səpələnib, dəli Cəmili axtarırdı. Adamlar hər beş metrdən bir, əlindəki ağaca söykənib, ətrafı dinşəyir, yavaş-yavaş irəliləyirdilər. Hərdən Dəli Cəmilin qardaşlarından biri iki əlini ağzına söykəyib səsi gəldikcə bağırırdı: - Cəmooooooo, ay Cəmooo!!!! Uzaqdan, hardasa Əhməd yaylağına gedən yolun Nazara qovuşduğu yerdən yolunu azmış bir inəyin böyürtüsü Dəli Cəmilin qardaşlarına hay verirdi. Canımızı dişimizə sıxıb, arxada qalmamaq üçün ayağımızı sürüyürdük. Əlimizdəki ağacdan başqa silahımız yox idi. Üstəlik, yarıqaranlıq meşənin vahiməsi canımızı üşəndirirdi. Üçüncü gün idi ki, hava işıqlanandan, gün batanacan meşədə Cəmonu axtarırdıq. Cəmonun anadangəlmə kar olduğunu, danışa bilmədiyini bütün kənd bilirdi. Di gəl ki, hamı növbəylə bağırırdı: -Cəmooooooo, ay Cəmooo!!!! *** Doqquzuncuda oxuyurduq. Dərslər təzə başlamışdı. ―Dəli Cəmil meşədə itib‖ xəbəri bütün məktəbdə ildırım sürəti ilə yayıldı. Zavalsız, heç kəsə dəyib-toxunmayan Cəmilin (kənd camaatı onu Cəmo deyə çağırırdı) meşədə yoxa çıxması, heç bir əyləncəsi olmayan yuxarı sinif uşaqları üçün bir anda məzə mövzusuna çevrildi. Səhər dərsə gələndə Fuad mənə göz vurdu: - Bu günə ―tema‖ var! - Nə məsələdi? - Cəmo meşədə itib. Cəmonun böyük qardaşının oğlu Əziz bizimlə eyni sinifdə oxuyurdu. İntizamsız, yekəpər bir uşaqdı. Hərdən əmisinə lağ edib, ələ salırdıq. Əziz də əsəbiləşib özündən çıxır, dərslər qurtaranda dava etməyə bəhanəmiz olurdu. Davanı həmişə mən başlayırdım. Məktəbin qapısından çıxhaçıxda Əzizin kürəyinə bir təpik ilişdirirdim və dava başlayırdı. Sözün açığı, birinci təpikdən sonra Əziz geriyə qanrılıb məni görəndə söyür, əsəbindən boğula- boğula qışqırırdı: -Namərd, qorxaq! Kimə güvənirsən eeee! Duxun çatırsa gəl təkbətək çıxaq! Əziz düz deyirdi. Mən namərd idim. Onunla təkbətək çıxmağa gücüm olsa da, ona baş qoşmurdum. Mən strateq idim. Birinci təpikdən sonra ―dəstə‖ni verirdim qabağa. Üst-başımı toz- torpağa bulayıb evə getməyə qorxurdum. Paltarım çirklənəndə anam burnuma duzlu su qoyurdu. Əvvəlcədən şərtləşdiyimiz kimi uşaqlar Əzizi yaxşıca ―isladırdı‖. Əziz qaçıb canını qurtarandan sonra biz deyə-gülə evə yollanırdıq. Təbii ki, uşaqlar elə-belə döyüşmürdü. Mən bir dəstəbaşı kimi onları mükafatlandırırdım. ―Məişət evi‖nin yanına çatanda, ―Kəmfürsət‖ Əlinin dükandan hərəsinə bir dənə ―Turbo‖ saqqızı alıb, nisyə dəftərində atamın adına yazdırırdım. Ya da söz verirdim ki, sabah hərənizə bir səhifə inşa yazıb gətirəcəm. Beləcə özümü dəstə başçısı kimi aparır, ―dəstə‖mi ədalətlə idarə edirdim. O gün də bir-birimizə qoşulub, ―tema‖nı yaxşıca lağ-lağıya çevirdik. Əzizi o qədər canından bezdirdik ki, tualetin arxasına çəkilib ağladı. Bir sözlə, bütün istedadımızı işə salıb Əzizi cırnatdıq. Hər şey plan üzrə getdi və Cəmo itən günü Əzizi yun kimi çırpdıq. Qaçıb əlimizdən güclə qurtardı. Bu dəfə ―saqqız qonaqlığı‖ yox, ―siqaret qonaqlığı‖ oldu. Yüklə 472,06 Kb. Dostları ilə paylaş:
|