Seçilmiş əsərləri
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
228 Kiçik leytenant təəccüblə Gündüz Kərimbəyliyə baxdı: – Bəli. – Bəs öz maşınını niyə burda saxlayır? Kiçik leytenant cavab vermədi və onlar darvazaya yaxınlaşanda qapını aralayıb boynunu həyətə tərəf uzatdı: – Ziba! Ay Ziba! Ziba, yəqin ki, səsindən o saat kiçik leytenantı tanıyıb, hələ içəridə deyinə- deyinə pilləkənin başına çıxdı. – Nədi? Nə istəyirsən məndən? – soruşdu. – Nə veribsən mənə, ala bilmirsən? Başıma itin müsibətini açdın, azındı? – Və sonra kiçik leytenantın yanında tanımadığı bir adam da görüb bir balaca ürkdü elə bil, daha deyinməyib onlara baxdı. Həsənzadə dedi: – Yoldaş Kərimbəyli Bakıdan gələn prokurordu. Sənnən özü danışmaq istəyir. – Istəsin də... Gündüz Kərimbəyli çiskindən gözlərini qıyıb aşağıdan-yuxarı Zibaya tərəf baxdı və soruşdu: – Qalxmaq olar yuxarı? – Olar də, niyə olmur... Onlar yuxarı qalxıb otağa girdilər. Ziba alnını dəsmalla bərk-bərk bağlamışdı və indi ahından-ufundan belə məlum olurdu ki, başı ağrayır; amma qəribə idi, bu arvadın başı bəlkə doğrudan-doğruya möhkəmcə ağrıyırdı, di gəl ki, ahı da, ufu da adama elə təsir edirdi ki, elə bil, başağrısı yalandandır. Gündüz Kərimbəyli: – Vaxtınızı çox almayacağıq, – dedi. – Deyəsən, yaxşı hiss eləmirsiniz özünüzü? Ziba nifrət dolu nəzərlərlə Həsənzadəyə baxıb: – Day necə hiss eləyəcəyəm özümü? – dedi. – Qoyurlar ki, adam qaxılıb otursun xarabasında rahatca? – Sonra o, kiçik leytenanta yox, məhz Gündüz Kərimbəyliyə yer göstərdi. – Oturun də, ayaq üstdə niyə dayanırsız?.. Gündüz Kərimbəyli girdə mizin arxasındakı stullardan birini çəkib oturdu: – Çox sağ olun, – dedi. – Bəs siz niyə əyləşmirsiniz? Ziba əli ilə alnını tutub: – Mən elə səhərdən-axşamacan otururam də, – dedi və səhərdən axşamacan bu işlə məşğul olmağına baxmayaraq, Gündüz Kərimbəyli ilə üzbəüz oturdu. Kiçik leytenant həyət pəncərəsinin sürahisinə söykənib ayaq üstə dayandı. Ziba yenə alnını ovuşdura-ovuşdura, öz-özünə danışırmış kimi ağlamsındı: – Işimə bax mənim, ay Allah, gücümə bax! Camaat kefdə-damaqda, mənim də evimə prokuror gəlir... Gündüz Kərimbəylinin əvəzinə kiçik leytenant pərt oldu: – Yaxşı danışmırsan, Ziba. Ziba yenə nifrət dolu gözlərlə kiçik leytenantı təpədən-dırnağacan süzüb dedi: – Sən kəs! Pişik kimi gəlib adamın başının üstünü almağı bilirsən... Dayan bir! Zibanın bənzətməsi kiçik leytenantı təbdən çıxartdı: – Nədi, Cəbiyə deyəcəksən? 229 Ziba bu sözlərdən lap yandı-yaxıldı: – Sən get bacın Gülyazın dərdini çək ki, əri şəhərdə qızlarla kef eləyir! Gündüz Kərimbəyli kiçik leytenanta baxdı və Həsənzadə bu baxışlar altında ağzını yummağa məcbur oldu. Onun susmasını Ziba özü bildiyi cür yozdu, yəni, bunu üstünlüyü hesab eləyib, fürsəti fövtə vermədi, qabaqdan gəlmişliklə çığırmağa başladı: – Nədi? Nə böyük iş görmüşəm! Saatdı, tapmışam, sonra da istəmişəm satım! Cibgirlik eləməmişəm ki?! Gündüz Kərimbəyli qəribə bir sakitliklə soruşdu: – Harda tapmısız? Ziba kiçik leytenanta işarə edib: – Demişəm də ona, – dedi. – Yazdım da hamısını bir-bir! Qol da çəkdirib mənə!.. Nədi, savadı çatmayıb, pis yazıb? Gündüz Kərimbəyli eyni sakitliklə dedi: – Mənə də deyin. Onun sakitliyi və bu sakitlikdəki qətiyyət Zibaya da sirayət etdi və arvad bu dəfə adam kimi cavab verdi: – Bu gün tapmışam. Tapdım, elə orada da satmaq istədim ki, bu... – Ziba kiçik leytenanta baxıb yağlı bir söz deməkdən özünü güclə saxladı, – bu... aldı başımın üstünü.. – Bəs qabını neylədiniz? – Hansı qabını? – Saatın qabını. Meşindən balaca qabı olmalı idi. – Hə, qabını... qabını tulladım də, uşaq deyiləm ik, saatqabı oynadam!.. – Hara tulladınız? – Nə bilim, hara tulladım? Vağzalda adam bəyəm bilir ki, nəyi hara tullayır? Gündüz Kərimbəyli ayağa qalxıb nəinki Zibanın, hətta kiçik leytenantın belə gözləmədiyi bir sərtliklə: – Burda sizinlə söhbətimiz baş tutmayacaq, Ziba xanım! – dedi. – Söhbətimizi prokurorluqda davam etdirərik. Zibanın gözləri kəlləsinə çıxdı: – Niyə tuturlar məni? Neyləmişəm mən? Adam soymuşam? Bir müddət araya sükut çökdü və bu sükutu mühüm işlər müstəntiqinin səsi pozdu: – Saatını satmaq istədiyiniz adam öldürülmüşdür. Bilmirəm, sizin bundan xəbəriniz var, ya yox?! Amma yalan danışırsınız. Belə bir işdə yalan satmağın özü ağır cinayətdir. Yenə araya sükut çökdü və bu dəfə Zibanın gözləri xalis heyvani bir qorxudan az qala hədəqəsindən çıxacaqdı. Gündüz Kərimbəyli diqqətlə ona baxırdı. Ziba alnındakı dəsmalı dartışdırıb açdı və udquna-udquna: – Mən yalan demirəm, – dedi. – Siz yalan deyirsiz! Saatın qutusunu vağzalda hara atmısınız, özünüz də bilmirsiniz, hə? – Mühüm işlər müstəntiqi yəqin ki, özündən asılı olmayaraq səsini qaldırdı. – Hə... – Qutu nə rəngdə idi? 230 – Palçığa batmışdı... Çirkli idi, fikir vermədim mən rənginə... Yağır də, neçə gündü... – Doğru dediyiniz söz də elə budur. Doğrudan da yağır neçə gündü... Amma həmin saatın heç bir qutusu olmayıb! Siz də nə palçığa batmış, nə də palçığa batmamış qutu görə bilməzdiniz, hələ onu vağzalda harasa tullamağınız bir tərəfə! – Necə görə bilməzdim?.. Özünüz dediniz də... – Və yalnız bundan sonra Ziba məsələni başa düşdü və məsələni başa düşməyilə də bayaq alnından açdığı dəsmalı gözlərinə sıxıb hönkürməsi bir oldu. – Niyə gəlmisiniz bura? Adam öldürəndi o? Məndən bir söz qopara bilməyəssiz!.. Mühüm işlər müstəntiqi qapıdan çıxdı, kiçik leytenant da onun ardınca getdi və onlar pilləkənlə həyətə düşüb küçəyə çıxana qədər yuxarıdan Zibanın hönkürtüsü eşidilirdi. Bir müddət yanaşı addımladılar. Yenə də əməlli-başlı yağmağa başlamışdı. Gündüz Kərimbəyli kürkünün boynunu qaldırıb əllərini cibinə saldı və bir az getdikdən sonra Həsənzadə dilləndi: – Ziba düz demir, yoldaş Kərimbəyli... Gündüz Kərimbəyli gözlərini ayaqlarının altından çəkməyərək soruşdu: – Nəyi? – Mənim bacımın əri Moskvada aspiranturada oxuyur... Gündüz Kərimbəyli kiçik leytenanta baxdı. Həsənzadə əlavə etdi: – Özü də tərbiyəli oğlandı... XVII Rayon prokurorluğunun bircə pəncərədən başqa, qalan bütün pəncərələrinin işığı sönmüşdü və bu gecə həmin işığı yanan otaqda iki nəfər üzbəüz oturmuşdu – mühüm işlər müstəntiqi Gündüz Kərimbəyli və cinayət axtarışı üzrə baş inspektor Cabbarov. Gündüz Kərimbəyli qarşısındakı qovluqdan sənədləri götürüb bir-bir diqqətlə nəzərdən keçirirdi və bu dəm o, mühüm işlər müstəntiqindən daha çox kitabxanada oturub, dissertasiya işi üçün material toplayan cavan alimə oxşayırdı. Kapitan Cabbarov gözlərini Gündüz Kərimbəylidən çəkmirdi və bu məşhur müstəntiqi bu dərəcədə məşğul edən sənədləri toplayıb Bakıdan gətirdiyi üçün indi yəqin özündən çox razıydı. Nəhayət, mühüm işlər müstəntiqi sənədləri qovluğa yığdı, bir müddət kapitan Cabbarova baxdı və soruşdu: – Bakıda havalar necədi? Əlbəttə, cinayət axtarışı üzrə baş inspektor Gündüz Kərimbəylidən daha mühüm suallar gözləyirdi... – Yaxşıdı... – dedi. XVIII Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|