Sizsiz (roman-xatirə) Həyatım ağrıyır (povest-xatirə)
Yüklə 4,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
115 Nəfəsləri. Şerləri Gecədir, sakit, ulduzlu Buzovna gecəsi. Atamın səsini eşidirəm:
Anamın səsini eşidirəm: Mən yuxuda durna oluram gecələr Çırpıb qanadlarımı yerdən üzülürəm, Geniş-geniş havalarda səf çəkən Durnaların qatarına düzülürəm Uçuruq uça bildikcə Torpağın ətrini aparırıq Ulduzların aləminə. Həyat səsi qatırıq Göydə soyuq-soyuq işıldayan ayın yalqızlı qəminə. Səhər Şəfəqlər Oyadır məni Sevinə-sevinə durub Qalxıram ayağa; sonra bütün günü nə həvəsim olur, 116 nə macalım, bir də yerdən üzülüb durna olmağa… Bu gün yayın son günü, payızın ilk günüdür. Təbiətin tarazlıq günü – gündüzlə gecənin bərabərləşdiyi gün. Amma nə gündüz var, nə gecə... Mənəm, kimsəsiz bağdır, bir də keçib gedən günlər. Nazim Hikmət necə yazıb? "Keçib getmiş günlər gəlin, rakı için, sərxoş olun". Gərək ki, belədir. Burda əlimin altında Nazimin kitabı yoxdur ki, baxıb dəqiqləşdirim – uşaqlıqdan, o günlərdən yadımda necə qalıb, o cür yazıram. Bir mənəm, bir gecə, bir bağ. Bir də özümlə gətirdiyim radio. Bakıdan gecə konserti verirlər. Nərminə oxuyur... "Özünə qurbanam, sözünə qurbanam". Andrey Babayevin mahnısıdır. Andrey Babayev çoxdan ölüb, Nərminə də çoxdan oxumur; köhnə lent yazılarını verirlər. Anamın Türkiyədə yaşayan böyük qardaşı Kamıl dayı (anam özü belə deyərdi: Kamil yox, məhz Kamıl) yadıma düşür və Kamıl dayıdan dolayısı atamın "Qanlıca" şeri yadıma düşür:
117 şair Nigar da. İtişmişdik, Harda tapışdıq, harda!
Anam qardaşıyla qırx illik ayrılıqdan sonra 1968-cı ildə görüşmüşdü. Atamla-anamdan yeddi il sonra İzmir tərəflərdə Kamıl dayıyla mən də görüşdüm.
...Egey dənizi sahili, Ayvalıq, dənizə səpələnmiş saysız- hesabsız adaların birində oturmuşuq, şam edirik. Dayım: – Bax, o ada bizimdir, – deyir,– o yunanlarınkı, o da yunanlarınkı, amma bax o biri bizimdir. Balıq yeməkləri yeyirik, dayım, dayım oğlu, mənim yaşıdım Aydın, dayımın kürəkəni Tamer, dayımın təzəcə evləndiyi cavan arvadı, bir də mən. Dayımın cavan arvadı ona: həyatım – deyə müraciət edir, 65 yaşlı Kamıl dayım isə zövcəsinə məftun gözlərlə baxır: – "Məni yaşadan budur", – deyir. Aydın mənə göz vurur. Yaxın sahil Anadolu, üfüqün o yanı Yunanıstan. Dörd tərəfimiz Egey – Aralıq dənizinin bir hissəsi – antik mədəniyyətin beşiyidir bu yerlər. Qürub çağıdır, ala-toranlıqda bir-birinə qarışmış türk ya yunan adaları arasından yuvarlanıb sulara düşən qızılı günəş sözə gəlməz dərəcədə gözəl bir axşam mənzərəsi yaradır. Hardansa həzin bir melodiya eşidilir. Fransız mahnısının türkcəyə çevrilmiş sözləri səslənir: Mutluluqla randevüm var. – Xoşbəxtliklə görüşüm var, yəni... Dayımın gözləri yol çəkir, harasa, adalardan, dənizdən, üfüqdən də o yanda qalmış məchul bir nöqtəyə baxır sanki, sonra qəfilcən Nərminəni soruşur. Təəccüblə: –Sağ-salamatdır, – deyirəm, – sən onu hardan tanıyırsan? Dayım köksünü ötürür: –Eh, bilsən o qız mənə nə qədər rakı içirdib, – deyir. Nazimin bayaq gətirdiyim misralarının dalı da düşdü yadıma: Keçmiş getmiş günlər gəlin 118 rakı için, sərxoş olun. Tütəkdə nəğmələr çalın, bu kədər öldürdü məni. Vətənindən didərgin düşmüş qərib doktor illər boyu radiosuyla Bakını tuturmuş, qabağına bir şüşə rakı qoyurmuş. Nərminə Azərbaycan mahnılarını oxuduqca qədəh–qədəh dalınca təkbaşına içirmiş.
Yüklə 4,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|