525
üçün on illər tələb edilsə də, hər halda tiraniyanı bir an içində
təsdiq etmək olar. Demokratiya isə bir anın içində bərqərar
olmur, demokratik proseslər üzücü və uzun olur, tədrici
xarakter daşıyır. Demokratik prosesin keçdiyi yolu spirala da
bənzətmək olar. Demokratiya hərlənib-fırlanıb spiral kimi
özünə qayıdaraq, hər bir yeni buğumda daha yüksək bir
səviyyəyə qalxır. Demokratiyanı bilik kimi – əlifbadan tutmuş
dərin və təkmil savad əldə edənə kimi, hesabdan ali riyaziyyata
qədər – öyrənmək lazımdır. Demokratiyanı imperiya təfəkkürü
ilə qaynaq etmək imkansızdır. 200 il bundan qabaq demokratik
prinsipləri bəyan edən Amerikaya daha bir 100 il lazım oldu ki,
qanlı vətəndaş müharibəsinin içindən keçərək ictimai
təfəkkürdə zəncilərin qul olmaması fikrini təsbit etsin və daha
100 il lazım oldu ki, ağların və qaraların bir avtobusda yol
getməsi, habelə onların bir məktəbdə oxuması kimi elementar
bir fikir qəbul olunsun. Avropada azadlıq ideyasına daha çox
bağlı olan Fransa uzun illər boyu əlcəzairlilərin azadlığa layiq
olmaları fikri ilə razılaşmırdı.
***
Yeri gəlmişkən, demokratiyanın təmiz, mücərrəd səciyyə
daşıyan prinsiplərindən fərqli olaraq ictimai-siyasi təfəkkürdə
dövr və zamanla müəyyənləşən həm azadlıq, həm də necə
deyərlər, onu məhdudlaşdıran qüvvələr mövcud olur. Ptolomey
epoxasında heliosentrik konsepsiya mümkün olmadığı kimi,
demokratiyaya meylli qədim Afina cəmiyyətin də qulların
həmin cəmiyyətin azad vətəndaşları ilə bərabər hüquqlara
malik olması fikri heç ağla gəlmirdi. Necə ki, qara dərili
qulların bərabər hüquqa malik olması ideyası Amerika
demokratiyasının təməlini qoyan maarifçi ataların
təfəkküründə özünə yer tapa bilmirdi. Dünyada ən qədim
parlament demokratiyası, konstitusiya plüralizmi olan İngiltərə
üçün imperiyanı qoruyub saxlamağın mümkün olmayacağı
fikrini həzm etmək üçün bir əsr bəs etmədi. Əlbəttə, Britaniya
imperiyasının iflası, heç şübhəsiz ki, İkinci Dünya
526
müharibəsinin (əfsus ki, dünyada heç bir imperiya
müharibələrin – dünya və vətəndaş müharibələrinin qanlı
kataklizmləri olmadan, öz uşaqlarını udan inqilablar baş
vermədən çökmür) və yeni tendensiyaların dünya miqyasında,
yeni qarşıdurmanın, ancaq hər şeydən əvvəl müstəmləkə
xalqlarının özlərinin mübarizəsi, o cümlədən rus inqilablarının
təcrübəsindən stimul alan mübarizə səbəbinə baş verdi.
Məsələn, Handinin ideyalarını rəhbər tutaraq, müstəqillik
uğrunda mübarizə aparan hindistanlıların apardığı qansız
mücadilə də unikal bir hadisə kimi göz önündədir. Çörçil
deyirdi: TMən tarixə Britaniya imperiyasının süqutuna rəvac
verən Baş nazir kimi daxil olmaq istəməzdimU. Ancaq bununla
belə, Britaniya imperiyasının iflası ilə razılaşdı və İngiltərə
ikinci dərəcəli dövlətə çevrildi. "İkinci dərəcəli dövlət"
dedikdə, nə anlaşılır. Bu elə bir dövlətdir ki, öz vətəndaşlarını
yüksək həyat səviyyəsi ilə təmin edir, dünya miqyasında
iqtisadiyyat, mədəniyyət və siyasət kimi sahələrdə öndə gedir,
yeri gəldi-gəlmədi əlini silaha atmır, amma lazım olanda güc
də nümayiş etdirə bilir? Bəs məzlum dilənçi kökünə düşən,
bayaq, lap son ana kimi hədələdiyi rəqiblərinə ("biz sizi dəfn
edəcəyik" – Xruşşov amerikalılara belə demişdi) indi əl açıb
dilənən bir dövləti super dövlət hesab etmək olarmı?
***
Ancaq söhbət heç də bundan getmir, söhbət beynində çox
möcüzəli bir şəkildə qardaşlıq, bərabərlik, azadlıq və
demokratiya ideallarının bilərəkdən, yaxud sövq-təbii olaraq
imperiya ambisiyaları ilə çulğaşdığı kifayət qədər proqressiv
fikir sahibi sayılan ziyalıların təfəkkürünə demokratiyanın
yeridilməsindən gedir. 200 il bundan əvvəl ən yüksək
alicənablıq hissini əks etdirən, azadlığa və müstəqilliyə bağlı
olduqlarını göstərən şüarları hamıya elan edən, əldə silah
alman istilasına müqavimət göstərərək yüz il sonra öz
torpaqlarının müdafiəsinə qalxan Fransanın ən görkəmli
adamları bütün bu nəcib hissləri "Fransız Əlcəzairi" şüarı ilə
527
necə birləşdirirdilər?
***
Mən bir çoxları kimi uzun illər ərzində (bəlkə indinin
özündə də) inanırdım ki, Sovet dövlətinin ilkin şüarları və
çağırışları əsl həqiqətdə Çar imperiyasının modifikasiyası
ideyasına əsaslanmırdı, əksinə bu imperiyanın tərkibinə daxil
olan millətlərin bərabərhüquqlu ittifaqına söykənirdi.
Baxmayaraq ki, mənim qəlbimdə həmişə bu fikrin
düzgünlüyünə şübhə hissi də baş qaldırırdı. Bu dövrün
sənədlərində, ilk növbədə isə Leninin yazmış olduğu
təlimatlarda Rusiyanın Bakı neftinə marağı açıq-aşkar şəkildə
görünürdü, bu da Şərqin əsarət altında qalan xalqlarına azadlıq
verməyi vəd edən məlum şüarı sual altına alırdı. XI Qızıl
Ordunun komandiri Levandovskinin xatirələrində çox maraqlı
faktlardan birisi budur ki, bu ordunun Azərbaycan ərazisinə
girməsi planı hələ inqilabi hökumətin bərqərar olmasından çox-
çox əvvəllər hazırlanmışdı. Üstündən illər keçəndən sonra bu
üsul 56-cı ildə Macarıstanda, bir az sonra isə Əfqanıstanda
təkrarlandı. Azərbaycan kommunist-sovet ekspansiyasının bu
məlum modelinin tətbiqi üçün bir növ poliqon olmuşdu. Ən
dəhşətli fakt ondan ibarətdir ki, Azərbaycanın sözdə müstəqil
elan edilməsindən dərhal sonra mərkəzdən pambıqçılığın
planlaşdırılması, habelə neftin aparılması barədə göstərişlər
verilir və bütün bunlar Ruisya Federasiyasının (o zaman hələ
SSRİ mövcud deyildi) mənafeyi naminə edilirdi, əvəzində
isə… TdirsəkU göstərilirdi. Sosialist Azərbaycanının uğursuz
"spiker"inin (indiki anlayışla desək) Rusiya rəhbərlərinə
müraciətində olduğu kimi: "Mı vam neftğ kaçay-kaçay, vı nam
kulğtura kaçay-kaçay". "Kulğtura kaçay-kaçay" haqqında
ayrıca söhbət aparmaq olar, ancaq mən sözügedən sinizmin bir
məqamını qeyd etmədən ötüşməzdim: bu sinizm özünü yerli
əhali ilə davranışda son dərəcə nəzakətli və təmkinli olmağı
tövsiyə edən sənədlərdə göstərir, yəni elə et ki, ustalıqla aldat.
Və bu kontekstdə köhnə çar rejiminin müstəmləkə siyasətinin
Dostları ilə paylaş: |