28
guya, insan öləndən sonra ruh yaşayır və başqa görkəmdə yenidən
yaranır.
Yuxarıda qeyd etdiyimiz ilkin dini təsəvvürlər Hindistanda
sonralar yaranmış digər dini cərəyanların ehkamlarına da öz təsirini
göstərmişdir. Xüsusən də brahmanizmin formalaşmasında qədim dini
təsəvvürlərin əhəmiyyətli rolu olmuşdur. Bu din öz təlimində
cəmiyyətin müəyyən dərəcələrə (varna) bölünməsini əsas götürürdü.
Qədim Hindistanda silk (varna) brahman, kşatri, vayşya və şudra -
olmuşdur. Cəmiyyətdə sosial bərabərsizliyin inkişafı, ali və zadəgan
təbəqələrinin qüvvətlənməsi, əsarət altına düşən əhalinin sayının
çoxalması varna (silk) ictimai sistemini möhkəmləndirirdi. Bir sözlə,
cəmiyyət üzvlərinin sosial bölgü ilə fərqləndirilməsi brahmanizm
təliminin əsasını təşkil edirdi.
E.ə. I minilliyin ortalarında brahmanizmlə bərabər bəzi dini
təlimlər də meydana çıxmışdı. Lakin bu dinlərin ehkamları yeni
yaranan dövlətlərin təlabat və mənafelərinə uyğun gəlmədiyi üçün,
müxtəlif dini təsəvvürlərlə qarşıdurma şəraitində buddizm yaranmağa
başladı.
Buddizmin banisi, mənşə etibarilə kşatri silkinə mənsub olan
Sidharth Qautama (e.ə. 566-486) öz təliminə Şimali Hindistanda
başlamışdır.
29 yaşmda öz ailəsini tərk edən Quatama, zahid olmus və
bəşəriyyətin əzablardan xilas yolunu axtarmışdır. Yeddi ildən sonra
o, Budda (nurlanmış) adlandırılmışdır. Budda, (Quatama) öz təlimini
40 il müddətində yaymaqla məşğul olmuş və sözsüz ki, bu
fəaliyyətində onun tərəfdarlarının da mühüm rolu olmuşdur. Nəticədə
çoxlu sayda rahib icmaları yaranmışdır. Eramızın I əsrində
buddizmdə 2 qol: hinayana (xilaskarlığın dar yolu) və mahayana
(xilaskarlığın geniş yolu) əmələ gəlmişdir. Onu da qeyd etmək
lazımdır ki, bu qonların meydana çıxmasına Hindistanın ayrı-ayrı
hissələrində mövcud olan sosial-siyasi şəraitin müxtəlifliyi səbəb
olmuşdur.
29
Buddizmdə əsas yeri dörd müqəddəs həqiqət haqqında təlim
tutur:
l. Yaşamaq əzab çəkməkdir.
2. Əzabların səbəbi arzulardır.
3. Əzablardan xilas olmaq üçün arzulardan çəkinmək lazımdır.
4. Arzulardan çəkinməyin çarəsi Buddanın təliminə əməl
etməkdir.
Brahmanizmdən fərqli olaraq, buddizm silkləri qəbul etmirdi.
Buddizimə görə ictimai və silki vəziyyətindən asılı olmayaraq hər bir
kəsin nirvanaya (nicata) çatmaq hüququ vardı.
Eramızın VI-VII əsrlərində Hindistanda şəhərlərin
əhəmiyyətinin azalması və feodal pərakəndəliyinin güclənməsi ilə
əlaqədar buddizmin tənəzzülü başlayır. XII-XIII əsrlərdə isə o,
Asiyanın başqa rayonlarına keçərək, meydana gəldiyi ölkədə
mövqeyini itirdi.
Buddizm onu qəbul edən digər ölkələrin mədəniyyətində də öz
izini qoymuşdur. Belə ki, buddizmin yayılması incəsənətin bir çox
sahələrində-memarlıq, heykəltəraşlıq, rəssamlıq və ədəbiyyatda, elm
və sxolastik təhsildə xüsusi sinkretik mədəni komplekslərin-Budda
mədəniyyətinin yaranmasına səbəb olmuşdur.
Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, qədim Hindistanın yüksək
inkişaf etmiş mədəniyyəti vardır.
Hindlilər piktoqrafiyaya bələd idilər. Bu ölkədə başlıca əsərlər
sanskrit dilində yazılmışdır. Daha doğrusu, “Veda”, “Manu qanunlar
məcəlləsi” və iki iri həcmli dastan: “Mahabharata” və “Ramayana”
bu dildə yazılmışdır. Həmin dastanlarda qəhrəmanların igidliyi,
onların səfər və istilaları təsvir olunur.
Hindistanda memarlıq da çox inkişaf etmişdir. Qayalarda
yonulmuş məbədlərin, heykəl və digər şəkillərin gü-
30
nümüzə qədər çatmış qalıqları bu fikiri söyləməyə əsas verir.
1526-cı ildə Böyük Moğollar imperiyasının yaradılması ilə
Hindistanda memarlığın sürətli inkişafı başlanır. l569-1584-cü illər
ərzində Aqrada inşa edilmiş qala, Fatihnur-Sikri qala şəhəri və s.
şəhərsalma və fortifikasiya sənətinin gözəl nümunələrindəndir.
Mərkəzi künbəzli məqbərənin klassik tipini isə 1565-ci ildə
azərbaycanlı memar Mirək Mirzə Qiyas yaratmışdır. Bu Böyük
Moğollar sülaləsinin hökmdarı (1530-1539, 1555-1556) Hümayunun
şərəfinə Dehlidə inşa olunmuş Humayun məqbərəsidir.
Hind memarlığının dəyərli nümunələrindən biri də Böyük
Moğollar dövrünə aid olan Tac-Mahal abidəsidir ki, Aqra şəhəri
yaxınlığında Camna çayının sahilində tikilmişdir. Bu türbəni Moğol
hökmdarı Cahan şah arvadı Mümtaz Mahal Banu Bəyimin qəbri
üstündə inşa etdirmiş və sonralar özü də həmin türbədə dəfn
edilmişdir.Türbəni türk memarı Ustad Məhəmməd İsa əfəndi
səmərqəndli Məhəmməd Şərif, istanbullu Xan Rumi ilə birlikdə
tikmiş, kitabə və bəzək işlərinin yaradılmasında isə Şiraz, Lahor,
Təbriz, Dəməşq, Bağdad və Buxara ustaları iştirak etmişlər. Böyük
bağ içərisində salınmış məscid, mehmanxana və s. ibarət olan bu
geniş memarlıq ansamblının əsas hissəsi olan Tac-Mahal türbəsi
hündürlüyü təqribən 74 metrə çatan beşguşəli möhtəşəm binadan və
küncləri hündürlüyü təqribən 45 metrə çatan dörd minarədən
ibarətdir. Türbənin divarları cilalanmış ağ mərmərdən tikilmiş, üzəri
əqiq, mirvari, sədəf, kəhrəba, zümrüd, yaqut və s. kimi əlvan və
qiymətli daşlarla bəzədilmişdir.
İngilis müstəmləkəçiliyi dövründə (XVIII əsr-1947)
Hindistanda Avropa mədəniyyətinin təsiri güclənmiş, milli incəsənət
tənəzzülə uğramışdır. Bu dövr ərzində köhnə şəhərlər-Kəlkətə,
Mədrəs, Bombey genişləndirilmiş, Avropa memarlığı üslublarında
yeni tikililər yaradılmışdır.
Hindistanda elmlər də xeyli inkişaf etmişdi. Riyaziyyat ən ali
elmlərdən biri hesab olunurdu. Təkçə onu deyək ki, ərəblər “ərəb
rəqəmləri” adlandırdıqları rəqəmləri Hindistandan alaraq Avropaya
ötürmüşlər.
Hind musiqi mədəniyyəti də qədim ənənələrə malikdir. Belə
Dostları ilə paylaş: |