322
ərzində əvvəlcə çar Rusiyası rejimi, sonra isə Sovet
İttifaqı totalitar sistemi tərəfi ndən həyata keçirilən
millətin simasızlaşdırılması siyasətinin nəticələri hələ
də aradan qaldırılmayıb. İndiyədək bu burulğandan
çıxa bilməyən qazaxlar elə bir vəziyyətə gəlib çatıblar
ki, onların təxminən 60 faizi bir-biri ilə nə küçədə, nə
işdə, nə də ailəsində öz doğma dilində danışa bilmir.
Məlumdur ki, hər bir millət üçün doğma dil həm də
anadır, bu dili itirmək isə doğma anadan imtina etmək
qədər faciəvidir. Anaya qarşı hörmətsizlik, etinasızlıq,
ondan imtina edilməsi çox mənfi nəticələrə səbəb olur
və alimlər bunu inkar etmirlər”.
Ən qəribəsi isə budur. Uzaq və yaxın tariximizdə doğma
dilimizə, milli ruhumuza etinasız münasibəti ilə öz xalqına
çox bəlalar gətirən, açıq şəkildə bu iki böyük dəyərə qarşı çıx-
an satqın qazaxlar olub. Əgər onların həyat yoluna nəzər sal-
saq aydın olar ki, bu insanların hamısının sonu faciəvi olub.
Bunu təsadüf hesab etmək düzgün deyil.
- Bu adamların həyatının faciəvi sonluqla bitməsi, onları Al-
lahın cəzalandırması barədə dediklərinin sübutları var? – Aytmatov
soruşdu.
- Oktyabr inqilabından sonra sovet hakimiyyətinin qurulduğu
vaxtlarda Alibi Cangildin adlı bir
fəal-ağsaqqal var imiş, - mən ded-
im. – Bu adam rus qardaşlarımızın yanında özünü yaxşı eləmək və
Sovet İttifaqının siyasətinə son dərəcə sadiq bir beynəlmiləlçi old-
uğunu göstərmək üçün soyadını dəyişərək “Stepnov” edir. O, doğma
dili və millətinə qarşı çıxmağı özü üçün adətə çevirir. Alixan Bo-
keyxanov bu ağsaqqalın müsəlmanlıqdan xristian dininə keçdiyini
də deyir. Doğma dilimizin tarixini öyrənən, “Dövlət dili” ictimai
hərakatı ilə əməkdaşlıq edən tədqiqatçı-alimlər
öz sözləri, əməlləri
ilə xalqına böyük ziyan vuran və həyatları faciə ilə nəticələnən
323
qazaxların siyahısını tərtib edib. Öz xalqına “daş atan” insanların
talelərini araşdırarkən biz heyrət doğuran faktlara rast gəldik. Daha
iki misal. Toktasın Berkimbayev adlı bir fəlsəfə elmləri namizədinin
yaxşı “iti qələmi” var idi. Həm də mənim yerlim idi – Otrar ray-
onundan. Arada bir-birimizi qonaq çağırır və dərdləşirdik. Amma,
sonra bu yerlim mənə xeyli ziyan vurdu. O, silsilə məqalələr yazaraq
1986-cı ilin dekabr üsyanını bacardığı qədər bəlağətlə tənqid edir,
hadisələrin qurbanı olmuş Kayrat Rıskulbekov, Ləzzət Asanova və
başqalarının xatərəsinə hörmətsizlik ifadə edirdi.
Milli dirçəliş və
doğma dilimizin qorunması kimi ümumxalq dəstəyi qazanmış id-
eyanın qara qəpik qədər faydası olmadığını bildirirdi. Hakimiyyət-
dəki rəhbərlərdən birinin sifarişi ilə yazılan bu məqalələr seriyası
ardıcıl olaraq “Akikat” jurnalının 17 nömrəsində çıxdı. Toktasının
bu əməli Dekabr üsyanının araşdırılması üzrə xüsusi komissiyanın
hadisələrə yekun qiymət verərək öz işini yekunlaşdırmasından 10
il sonra həyata keçirildi. Çox az adamlar oldu ki, alimin bu əməlinə
təəccüblənməsinlər. Bir dəfə Otrarda olanda məni müşayiət edən
yoldaşlarım az qala zorla bir falçının yanına apardılar. Gələcəkdən
danışan falçı dedi: “Sizin bir yerliniz hakimiyyətdən kiminsə fi tnəsi
ilə çoxlu qan axıdılan mürəkkəb və müqəddəs
hadisə barədə pis sö-
zlər yazıb. O, həmin hadisələrin ölmüş və diri iştirakçıları tərəfi ndən
lənətlənib. Aydın görürəm ki, o iki aydan sonra torpaq altında ola-
caq”. Ən təəccüblüsü isə budur ki, qarının dedikləri düz çıxdı. Başqa
bir misal kimi kosmopolit Nurbolat Masanov barədə danışım (Ayt-
matovla söhbət zamanı mən dilimizin qatı düşməni olan Nurbolatın
dediklərinin yalnız qısa məzmununu danışmışdım). Həyatdan çox
tez köçən bizim bu qan qardaşımızın vaxtilə mətbuatda çap olunan
və mənim “Dilsizləşdirmənin anatomiyası” kitabıma daxil etdiyim
nitqi belə səslənirdi:
“Qazax dili ölüb. Əgər siz onu saxlamaq istəyirsinizsə, onda o,
ya muzey eksponatı, ya da kommunikasiya dili ola bilər. Sonuncu
üçün dünyanın bütün biliklərini qazax dilinə tərcümə etmək lazım-
324
dır ki, bu da maliyyə baxımından mümkün deyil. Qazaxıstanın bu
qədər pulu yoxdur. Nəticə belədir – xilas edilməsi mükün olmayan
bir şeyi xilas etməyə çalışmaq lazım deyil”.
Başqa kosmopolit soydaşımız bir az da irəli getmək istəyib:
“Qazax dili – qonaqlıq, mahnı və aytıs (deyişmə) dilidir. O,
həmişə mətbəxlərdə olub, elə orada da qalacaq. Qurumuş ağaca
bayram çiçəkləri bağlamazlar. Orda matəm çələngi olmalıdır...”
(Vladimir Nusipxanov.
«İzvestiya-Qazaxıstan», 15 oktyabr 2002 il.).
Bundan böyük dərd olarmı ki, mənəviyyatımıza tuşlanan daşı
başqa millətlərin nümayəndələri yox, öz qazax-kosmopolitlərimiz
atsınlar? Ötən il mətbuatda bir alimin fi kirlərini oxuyub çox təəc-
cübləndim.
Məlum olub ki, 110-150 il arası yaşayan uzunömürlülərin
hamısı ancaq doğma dillərində düşünüb-danışırmışlar. Onların
arasında kosmopolit olmayıb.
– Şıke, bununla bağlı sizə bir sual vermək olar?
– Ver.
– Rus kimi doğulan, sonradan isə öz millətinin dilinə və ruhuna
qarşı çıxış edən adam tanıyırsınızmı? – sakit tərzdə soruşdum.
-Yox, belə bir rusun olması barədə heç nə eşitməmişəm. Həm
də belə rusun başına ruslar özləri oyun açardılar. Belə mənəviyyatsız,
əqidəsiz manqurtları təkcə Baltikyanı ölkələrdə yox, heç qonşu Öz-
bəkistanda da tapmaq mümkün deyil, - o, gülümsədi.
– Hakimi mütləqlər üçün milliyyətsizliyin və mənəviyyatsı-
zlığın qürur mənbəyinə çevrildiyi Qazaxıstanda
isə öz dilinə nifrət
edən milyonlarla adam var, - mən kədərlə dedim. – Gəlin “millətçi”
sözünün mənasını araşdıraq.
– Adətən öz millətini başqalarından üstün tutanları millətçi ad-
landırırılar, elə deyil? – Aytmatov soruşdu.
(Bu suala cavab olaraq o gecə mən 1998-ci ildə Sankt-Peterbur-
qda nəşr olunan “Rus dilinin böyük məna lüğəti”-ndə növbəti sətir-
ləri oxudum: