56
ritmik şəklin qeyri-dəqiq, yanlış ifası texniki səbəblərlə,
ifaçıda metro-ritmik intizam vərdişlərinin olmaması ilə,
təcrübəsizliklə və s. bağlı olur. Belə halda materialın daha
ağır tempdə öyrənilməsi məsləhət görülür ki, ansamblın
hər bir iştirakçısı mətnin və ritmik şəkillərin öhdəsindən
gəlsin və öz partiyasını asanlıqla, rahatlıqla səsləndirə
bilsin. Bütün xırda notların üst-üstə düşməsi üçün daha
xırda uzunluqlarla yazılmış partiyaya qulaq asmaq və
arxalanmaq, əsaslanmaq, istinad etmək lazımdır.
Aqogik sapmaların işlənilməsi və ifası da kifayət
qədər çətindir. Hər bir temp dəyişməsində - sürətin
azaldılmasında (ləngimədə), sürətin artırılmasında,
fermatada, “ad libitum” qeyd edilən materialın ifasında
həmçinin xırda notların (uzunluqların) hərəkətinə
əsaslanmaq lazımdır. Bunun üçün həmin musiqi parçası
əvvəl düz, rəvan, bərabər, müntəzəm halda, sonra isə onu
vaxt kəsiyində müntəzəm surətdə bölərək ifa edilməlidir.
Aqogik nüansların və rubato tempinin birgə ifasına yalnız
və yalnız uzun müddətli məşqlər və çox zaman vəziyyətin
intuitiv duyulması, hiss edilməsi sayəsində nail olmaq
mümkündür. Buna baxmayaraq metro-ritmik vərdişlərin
formalaşmasında istənilən halda dəyişməz qalan bir sıra
mühüm qanunauyğunluqlar müəyyən edilir ki, bunlar da
qeyd edilməlidir. Belə ki, ağır, asta tempdə müxtəlif
ritmik strukturlar mövcuddursa, xırda notları ( kiçik
uzunluqlu notları) olan partiya digərləri üçün oriyentir
olmalıdır. Və əksinə, iti tempdə iri notlar ( iri təqtilər)
kiçik uzunluqlu notları nizamlamaqla, qaydaya salmaqla
temp sabitliyini möhkəmləndirir.
57
Bəzi hallarda əsərin verilən vurğunun dəyişdirilməsi
yolu ilə, güclü təqtinin zəif təqtiyə keçirilməsi yolu ilə
öyrənilməsi ansamblda metro-ritmik amillərin
möhkəmlənməsinə qulluq edir. Bu vaxt əzələ yaddaşının
təsbit olunması (fiksasiya) yaxşılaşır, arzuolunmaz, qeyri-
ixtiyar “əzbərlənmiş” ifa stereotipləri yox olur. Öyrənilən
materialın ağır, asta tempdə ifası, işlənilməsi də çox yaxşı
nəticələr verir: metro-ritmik proseslər zaman məkanında
yavaşıdılaraq, böyüyürlər, bu isə onların quruluş
xüsusiyyətlərinə aydınlıq gətirir, ifa vaxtı əmələ gələn
qeyri-dəqiqliklərin aşkar olunmasına, dərk edilməsinə və
aradan qaldırılmasına köməklik edir.
Ansambl ifaçılığında pauza “ifası”nın rolu da
böyükdür. Bu həm bilavasitə ansambl ifasının keyfiyyəti
ilə, həm də ifanın konsert, səhnə xasiyyətilə bağlıdır.
Düzgün “ifa” edilmiş, düzgün müddətli pauza əsərin
əvvəlinin və axırının xasiyyətini müəyyən edir, ifayə
emosional kök verir, əzələləri sıxılmaqdan azad edir. Вəzi
hallarda, ələlxüsus texniki baxımdan çətin epizodlarda
pauza üçün, “nəfəs almaq” üçün yer “axtarıb tapılmalıdır”.
Bu həmin epizodların ifasını yüngülləşdirir, ifaçılara qısa
müddətə, bir anlığa motor-hərəki aparatlarının
boşaldılmasına, azad edilməsinə imkan yaradır. Pauza
musiqi əsərinin ən vacib elementlərindən biri kimi,
musiqinin ən önəmli əsası kimi dəyərləndirilməlidir.
Ansambl ifaçılığında partiyalar dialoq şəkilli,
“danışıq tərzli” olduğundan pauzanın əhəmiyyəti daha da
artır. Bu isə ifaçıdan pauzanın şüurlu, düşünülmüş,
səhnədə dəfələrlə ifa edilmiş və bərkidilmiş şəkildə ifasını
tələb edir. Pauza “ifası” vərdişinin bərkidilməsi,
58
möhkəmləndirilməsi texniki prosesdir, bu isə məşq
zamanı musiqiçilərdən həmin vərdişin bərkidilməsi üçün
şüurlu, davamlı iş tələb edir.
Həmçinin vahid “temp hissi” pauzalarda və uzun
davamlı səslərdə özünü göstərir. Bəzi ifaçılar üçün bu
anlarda musiqi sanki dayanır və ya qırılır. Onlar pauzanın
və ya uzun davamlı səsin ifadəli mənasını dərk etmir və bu
səbəbdən tempi sürətləndirərək həmin yeri tez-çaparaq
ötüb keçmək istəyirlər. Lakin bu zaman musiqinin metro-
ritmik quruluşunun dağılmasını onlar hiss etmir. Musiqiçi
pauzalar zamanı da vaxt nisbətini düzgün duymaq
bacarığına malik olmalıdır.
Hərəkət sürəti, yəni temp məsələsi bilavasitə ayrı-
ayrı səslərin və pauzaların mütənasibliyi ilə, yəni, ritm
məsələsi ilə bağlıdır.
Ritm üzərində işləyərkən musiqiçi bədii cəhətdən ən
ifadəli ritmi tapmağa can atır, ritmik şəklin aydınlığına və
dəqiqliyinə nail olmağa, ritmi çevik və canlı edərək, ən
çətin metro-ritmik quruluşları mənimsəməyə çalışır. Ifaçı
musiqi əsərini təhlil edərək, ritmik şəkli ayrı-ayrı
xarakterik fiqurlara ayırır, onların qarşılıqlı əlaqələrini, bir
səsin ritmik şəklinin digər səsin ritmik şəkli ilə
birləşmələrini, uyğunlaşmalarını öyrənir.
Birgə ifa zamanı təhlil istər-istəməz ayrı-ayrı
partiyalardan kənara çıxır, bütün partitura və partiyalar
arasındakı ritmik əlaqələrin detalları onun təhlil obyektinə
çevrilir.
Məsələn, ən sadə sxemi təsəvvürümüzə gətirək: bir
partiyadakı dörd çərək digər partiyada dörd çərəklə əvəz
olunur.
59
Burada ifaçıların qarşısında duran əsas ritmik məsələ
- çərəklərin düz növbələnməsi və onların uzunluqlarına
dəqiq riayət edilməsidir.
Uzunluğun etalonu kimi burada
ilk çərək çıxış edir və bu etalon tempdən asılı olur.
Beləliklə
də, qarşıda qoyulmuş
məsələnin
müvəffəqiyyətlə həlli üçün birinci, ən vacib şərt - tempin
vahid dərk və hiss edilməsidir.
Ikinci şərt – ifaçıların möhkəm, dayanıqlı, sabit
individual ritmidir, çünki hər hansı bir partiyada ritmin
hətta cüzi surətdə pozulması ani surətdə eşidilir, olduqca
qabarıq şəkildə üzə çıxır.
Burada ən məsuliyyətli məqam – birinci və ikinci
xanələrdə birinci və ikinci çərəklərin ifasıdır: birinci
taktda tempin hər iki ifaçı üçün ümumi dərki həyata
keçirilir, ikinci taktda isə təklif olunan tempin digər
tərəfdaş üçün inandırıcı və təbii olduğu təsdiq edilir.
Bu sxemdə birgə ifaya xas təzahür müşahidə olunur:
tərəfdaşlardan biri (burada - birincisi) “aparıcı”
funksiyalarını, digəri isə - “aparılan” funksiyalarını yerinə
yetirir. İfa prosesində ifanın hər bir istənilən anında
partiyaların əhəmiyyətindən asılı olaraq tərəfdaşların
funksiyaları dəyişir.
Yuxarıda gətirilən sxemə edilən kiçik dəyişiklik ifa
məqsədlərinə nəzərəçarpan dərəcədə təsir edir:
Dostları ilə paylaş: |