64
bayram kimi təqdim etmişdir. Təsadüfi deyil ki, indi də ən yeni ədəbiyyat
və sənət nəzəriyyələrinin mərkəzi Paris ədəbiyyatşünaslıq məktəbi sayılır.
XIX əsrdə yaranan estetçilik XX əsrdə modernizm (fransızca: müa-
sir, təzə deməkdir) adlandı. Lakin onun mahiyyəti dəyişmədi. Modernist-
ləri iki qrupa bölmək olar. Onlardan bir hissəsi sənətdə islahatçılıq tə-
rəfdarıdır və bu işdə çox tələskəndirlər, ona görə onlarda islahat, ədəbi
eksperimentçilik çılpaq bir məqsədə çevrilir. Ədəbiyyat mühafizəkar bir
yaradıcılıq sahəsidir, ona görə modernistlər bir qayda olaraq ədəbiyyatda
ciddi iz qoya bilməyərək unudulub gedirlər.
Ənənəçilər də sonradan onların tələskən yeniləşmə üsullarından
istifadə edirlər. Modernistlər çox zaman ədəbi tərəqqidə katalizator rolunu
oynayırlar. Son nəticədə onlardan heç bir iz qalmır. Məsələn, Azərbaycan-
da sərbəst şeir V.Mayakovski və Nazim Hikmətin rəsmi təbliğinin bir
şəkli kimi xeyli işlənmişdir. Lakin onların poeziya tarixində yer tuta bilən
nümunələri ortada yoxdur.
Modernizmin ikinci qisminə də onun milli , cavan ədəbiyyatlardakı
təzahürünü aid etmək olar. Qərb dillərini bilən, bu ədəbiyyatları çox
oxuyan cavan ədəbiyyat ətrafı adamlarda ədəbi nihilizm yaranır və bu
milli ədəbiyyatın təcrübəsinə qarşı yönəldilir. Modernist nihilizm milli
ədəbiyyatın dəyərini anlamamaq şəklidir. Əlbəttə, cavan ədəbiyyatlar
fransız və ingilis ədəbiyyatı ilə müqayisədə bəsit görünür. Amma bu bəsit
ədəbiyyat bir xalqın təkrarsız mənəvi bioqrafiyasının faktı kimi həqiqi
ədəbi mədəniyyət faktıdır və həmişə belə sayılmalıdır. Özünü azərbaycan-
lı sayan, lakin rus və başqa dillərdə yazan bir sıra yazıçıları də modernist
nihilizmin bir şəkli saymaq olar.
Modernist nihilistlərin bir xüsusiyyəti də onların bəşərilik, beynəl-
miləllik iddialarıdır. Onlar rusca yazmaqlarını və ya Fransa modernistlə-
rinə təqlid etmələrini estetlik və bəşərilik kimi qələmə verirlər. Lakin bu
ifrat bir haldır, çünki cavan milli ədəbiyyatların əsas ədəbi dəyəri onların
konkret xalq dili sferasında yaranması və xalqın mənəvi təcrübəsinin
unikallığını təmsil etməsindədir.
1.7.5. Marksist məktəb
Marksist ədəbiyyatşünaslıq məktəbi XIX əsrin ikinci yarısından
bəri mürəkkəb inkişaf yolu keçən eklektik bir hadisədir. Lakin SSRİ-də 70
il ərzində rəsmi elmi məktəb kimi inkişafı marksist ədəbiyyatşünaslığın
digər elmi üsullara nisbətən daha yaxşı sistemləşməsi və geniş elmi
tədqiqatların ortaya çıxması ilə nəticələnmişdir. Marksist ədəbiyyatşünas-
65
lığın V.Leninə qədərki dövrünü klassik və çox maraqlı bir nəzəri hadisə
saymaq olar. K.Marks, F.Engels, Q.Plexanov parlaq nəzəriyyəçilər idilər
və incəsənətin mənşəyi, tarixi tərəqqisi kimi fundamental məsələlərə dair
qiymətli irs qoymuşlar.
Klassik marksizm əsas bir tezis üzərində qurulmuşdur: insan həyatı-
nın bütün inkişafının forma və sahələri insanların maddi istehsal üsulla-
rının inkişafına paralel və onun nəticəsi kimi baş verir. Bütün ideologiya
sahələrinə – dinə, incəsənətə, ədəbiyyata, fəlsəfəyə dair hər hansı inkişaf
və tərəqqinin kökləri marksizmə görə, insanların ictimai istehsal fəaliyyə-
tindədir. Ona görə ədəbiyyat da marksizmə görə, ictimai şüur formaların-
dan biridir. Bu müddəa nəticəsində ədəbiyyatın fərdi yaddaşla bağlı olması
rədd edilmiş olurdu, marksist inqilabçılar üçün bu sadəcə maraqlı deyildi.
Ədəbiyyatın tarixini və onun nümunələrini araşdıranda əsərdə ilk
növbədə ictimai şüurun spesifik əksi izlənməli və onun maddi və sosial
kökləri tapılmalı idi. Mexaniki tətbiq olunanda bu marksist görüşlərdən
vulqar nəticələr ortaya çıxırdı. Yazıcının inqilaba münasibətini bu yolla
araşdırmaq asandır və düzgün nəticələr də verə bilir. Amma dini ədəbiy-
yatı tədqiq edəndə marksist məktəb eybəcər nəticələrə gəlir və tarixilik
prinsipinə zidd olaraq dini irticaçı bir hadisə adlandırır və əslində dini
ədəbiyyatın öyrənilməsini qadağan edirdi. Marksist alimlər mütləq müba-
riz ateizm mövqeyindən çıxış edirdilər. Bibliya, İncil, Quran haqqında
yazmaq onu ifşa və tənqid etməkdən ayrılmaz idi.
Marksizm tarixi öz nəzəriyyəsi ilə izah edirdi. Bu nəzəriyyəyə görə,
tarixi tərəqqi istismar edənlər və istismar olunanlar, zalımlardan və məh-
kumlar arasında mübarizənin nəticəsi kimi yaranır. Bu, tarix siniflər mü-
barizəsidir formulu ilə ifadə olunurdu. Bütün ədəbiyyat tarixləri ilk növ-
bədə bu formulu doğrultmalı idi. Klassik sufi ədəbiyyatında belə süni ola-
raq sinfi mübarizə axtarılır və “tapılırdı”. Dinə qatı ateist və mənfi müna-
sibət tarixi prosesdə ideoloji və dini mübarizələrin rolunun inkarı ilə,
elmdə isə tədqiqatlardan kənarda qalması ilə nəticələnirdi.
Marksistlər cəmiyyəti siniflərə parçalamaqla kifayətlənmir, ədəbiy-
yat və mədəniyyət tarixini də hakim və məhkum siniflərə aid edərək
ikiyə bölürdülər. İstənilən əsər və kitab ya qul və quldar, ya feodal və
kəndli, ya da burjua ya fəhlə ideologiyasına aid edilməli idi. Belə bölgü-
nün məcburiliyi və mütləqləşdirilməsi eybəcər və süni elmi konsepsiyala-
rın yaranması ilə nəticələnirdi. Sayılırdı ki, dini ədəbiyyat feodal sinfinin
maraqlarının ifadəsidir. Bu halda dinin bəşəri və mədəni tərəfi inkar edilir-
di. Dinə ifrat mənfi münasibət, kobud ateizm marksist nəzəriyyəni və
marksist ədəbiyyat tarixlərini yoxsullaşdırır, qədim cəmiyyətlərdəki mənə-
vi və ideoloji mübarizələri bəsitləşdirirdi.
66
Ədəbiyyat sinfi mübarizə aləti elan ediləndən sonra V.Lenin mət-
buat və ədəbiyyatın partiyalılığı prinsipini nəzəriyyə kimi irəli sürmüş-
dür. Bu ədəbiyyatın və mədəniyyətin insan cəmiyyətində müstəqil funksi-
yalarını inkar edir və onlardan əzilən siniflərin, fəhlə partiyalarının siyasi
mübarizə aləti kimi istifadə edilməsini tələb edirdi. “Rədd olsun bitərəf
ədəbiyyat!” – bu, V.Leninin məşhur şüarı idi. Ədəbiyyatın partiyalılığı
barədə ifrat nəzəriyyə Sovet İttifaqında yaşamış yazıçılar arasında iki yol
qoyurdu: ya partiyanın ideologiyasını bədii şəkildə təbliğ edən əsərlər
yazmaq, ya da yazıçılıq iddiasından əl çəkmək. Üçüncü yol yox idi, çünki
ədəbi və digər mətbuat işi dövlət monopoliyasında idi.
Marksist ədəbiyyatşünaslıqda yazıçı tendensiyası problemi geniş
əksini tapırdı. Yaradıcılıq yazıçının dünyaya fərdi, şəxsi, subyektiv müna-
sibətinin ifadəsidir. Marksistlər inqilabçı olduqlarından bu münasibətdə
inqilabi cəhətləri, cəmiyyətə tənqidi münasibəti mütləqləşdirir, fərdi cə-
hətləri isə subyektivizm kimi tənqid edirdilər. Ona görə marksist
ədəbiyyat tarixləri bir növ inqilabların, xalq üsyanlarının tarixi icmalına
və yazıcıların bu hadisələrə münasibəti tarixinə çevrilirdi.
Yalnız 1940-cı illərdən sonra sovet nəzəriyyə kitablarında ədəbiy-
yatın sinfiliyi, partiyalılığı anlayışlarına əlavə olaraq xəlqilik prinsipi də
özünə yer tapdı. Ədəbiyyatın xəlqiliyi prinsipi alman romantiklərindən
rus inqilabçı xalqçılarına keçmişdi və Rusiyada populyar idi. Marksistlər
folkloru xəlqilik nəzəriyyəsi işığında öyrənirdilər. Azərbaycanda ədəbiy-
yatın xəlqiliyi nəzəriyyəsini akademik M.C.Cəfərov 1950-ci illərdə öz mə-
qalələrində geniş təbliğ etmiş və nəzəri cərəyan səviyyəsinə qaldırmışdır.
Əslində marksizm romantiklərin tarixilik prinsipini və XIX əsrdə
yaranmış Darvinin materialist təkamül nəzəriyyəsini də birləşdirirdilər.
Ədəbi tərəqqini sosial-iqtisadi tərəqqi ilə bağlamaq təcrübəsi isə artıq
Hegel fəlsəfəsində də var idi, böyük filosofun janr nəzəriyyəsi də buna
əsaslanırdı. Metod anlayışının özü də Hegel fəlsəfəsindən götürülmə idi
və ədəbiyyatı şərh probleminə süni surətdə tətbiq olunurdu. Lakin mark-
sist nəzəriyyə ardıcıl deyildi, dini qurumlarda olduğu kimi, ona məmurlar
nəzarət edirdilər. F.Engelsin yunan ədəbiyyatının bu cəmiyyətin sosial
inkişaf səviyyəsinə uyğun olmaması barədə fikirləri marksizmin əsaslarına
zidd idi. Belə çıxırdı ki, ədəbiyyatlar maddi tərəqqi şərtləri olmadan da
çiçəklənə bilirlər.
Bütün ziddiyyətlərinə baxmayaraq marksist nəzəriyyə özünə qədər
ədəbiyyat elmindəki sağlam cəhətləri özündə birləşdirməyə və tamamla-
mağa çalışırdı. Marksist nəzəriyyəsindəki bu sintez və ədəbi hadisələri
maddi-sosial şərtlər nəzərə alınmaqla izah etmək təcrübəsi bir çox burjua
Dostları ilə paylaş: |