Microsoft Word xeyb?Rcapa hazir 05. 06. 2014 ancaq m?Tn xeyber igideliyev doc
Yüklə 8,02 Kb. Pdf görüntüsü
|
Vaxt gələr, axtarıb gəzərlər məni 197 lərin tanımadığı bir adam daxil oldu. O, həmin qəsəbədə yaşa- yan buruq ustası Hənifə Qurbanov idi. Hənifəgil sonsuz idilər. Uşaqları olmurdu. O da, xəstəxanada tibb bacısı işləyən arvadı Püstə də bu qərara gəlmişdilər ki, körpələr evindən bir uşaq götürüb tərbiyə etsinlər. Hənifə gəlişinin səbəbini bildirdi. Burada “qəlbi sınıqdır” deyə onun arzusuna əməl etdilər, əliboş qaytarmadılar. Tərbiyəçilər körpələr evinə təzəcə gətirilmiş Nərgizi Hənifəyə göstərib, “bu gündən onun atası sizsiniz, uşaqdan muğayat olun” dedilər. Hənifəgildə əsil bayram idi. Püstənin qanadı olsaydı uçar- dı. İndi onların da evindən illərlə həsrətində olduqları uşaq səsi eşidiləcək, otaqların daş kimi ağır sükutuna son qoyulacaqdır. Nərgiz bu ailənin sevinci, fərəhi oldu. Atalığı da, analığı da pərvanə kimi onun başına dolanırdılar. Nərgiz böyüyür, çiçək kimi açılırdı. Onun sağlam, bəxtiyar böyüməsi üçün valideyn- ləri heç bir şeyi əsirgəmirdilər. İndi onun özü kimi adı da dəyişilmişdir. Təzə şəhadətnaməsində adı Sevil yazılmışdır: Qurbanova Sevil Hənifə qızı. Bir il keçməmiş Sevil atalığını itirdi. Mənfur müharibə onu qızlığa götürmüş ikinci atasını da əlindən aldı. Görünür, bu qıza elə atasız böyümək nəsib imiş. Lakin analığı onu fikir et- məyə qoymadı. Sevil Hənifənin yadigarı idi. Püstə ərinin ölü- mündən sonra qıza daha da möhkəm bağlanmışdır. Yaxşı ki, o varmış... İllər keçirdi. Püstənin saçlarına dən düşür, üzündə, tərpə- nişində yola saldığı illərin dərin nişanələri duyulurdu. Analığı- nın yeganə sevinci olan Sevil isə böyüyürdü. O, Suraxanıdakı 208 nömrəli məktəbi bitirərək Müəllimlər İnstitutunun qiyabi şöbəsinə, filolojiya fakültəsinə daxil olur. Analığı onun təhsil almasına, həyatda xoşbəxt olmaq üçün özünü ağıllı, hünərli aparmasına çalışır. Gecələr yastığı yanına uzanaraq ona məslə- hətlər verir, görüb-götürdüklərindən danışır. Qızını həyata, müstəqilliyə hazırlayırdı. XEYBƏR İGİDƏLİYEV 198 Çəkilən zəhmətlər öz bəhrəsini verdi. Sevil keçən il ali məktəbi bitirmiş, müəllimlik diplomu almışdır. Bakıdakı 88 nömrəli məktəbdə dil-ədəbiyyat müəllimi işləyir. Sevil ailə qurmuşdur. Həyat yoldaşı mühəndisdir. Uşaqları da vardır. Çox səmimi, mehriban yaşayırlar. Bu yaxınlarda analığı Sevili yanına çağırmış, illərdən bəri qəlbinin dərinliyində gizlətdiyi bir sirri ona açmışdır: “Qızım, mən artıq qocalmışam. Ürəyim də çox əziyyət verir. Ancaq arzuma çatmışam - sən xoşbəxtsən. Bundan sonrakı həyatın sənin öz əlindədir. Dediklərimə qulaq as”. Püstə arvad Sevilin əvvəlki adının nə olduğunu, bu evə necə gəldiyini, əslən haradan olduğunu ona danışdı. Bir neçə gündən sonra Əlibayramlı şəhər VVAQ bürosuna sorğu göndərildi. Cavab sevindirici idi... Sevilin heç ağlına da gəlməzdi ki, onun Qazıməmməddə bu qədər qohumları, bacı və qardaşları vardır. Onu qarşılamağa nə qədər adam gəlmişdi. o, qohumlarına əvvəlcə anasını təqdim etdi: “Mənim anam, xilaskarı bax bu qadın olmuşdur” dedi. Sədyar “Mənim itkin bacımın, Nərgizimin anası” deyə Püstə arvadı bağrına basmış, əllərindən öpmüşdür. Tufanlı illər bu bacı qardaşları ayırsa da, geniş ürəkli, xeyirxah insanlar onları biri-birinə qovuşdurdu. “İşıq” qəzeti, 11.10.1966-cı il ŞƏHƏRİMİZ GÖZƏLLƏŞİR Şəhərimiz həm böyüyür, həm də gözəlləşir. Təzə salınan şitilliklərə, geniş yollara, küçələr boyu əkilən ağaclara baxanda adamın ürəyi açılır. Hər tərəfdə səliqə, təmizlik nəzəri oxşayır. İndi heç kəs gileylənib deyə bilməz ki, işdən sonra günümüzü harada keçirək, harada istirahət edək, dincələk. Vaxt gələr, axtarıb gəzərlər məni 199 Təbiət də şəhərimizə az gözəllik bəxş etməmişdir. Naz- lana-nazlana axan Kürün, yaşıl örpəkli Hacıqabul gölünün su- ları hər gün onun sahillərini yuyur. Bu yerlərin füsunkarlığını daha da artırır. Əvvəllər şəhərimizə gələn qonaqlardan, düzünü desək, xəcalətli qalırdıq. Onlara yeni tikilən binaları, mədənləri, elektrik stansiyasını göstərməklə kifayətlənərdik. İstirahət, əy- ləncə yerlərindən söhbət düşəndə deməyə sözümüz olmurdu. Yaxşı yadımdadır. Üç il bundan qabağın sözüdür. RSFSR-dən gəlmiş bir müəllim dostumla şəhərimizi gəzməyə çıxmışdıq. Onun bura ilk gəlişi idi. Dediyinə görə, respublika- mızın bu gənc sənaye şəhəri haqqında hardansa oxuyub eşit- mişdi. Dostum hər şeyi öz gözü ilə görmək, hər bir yeniliklə tanış olmaq istəyirdi. Bir zaman küləklərin at oynatdığı düzənlikdə salınmış Təzə Şəhər, yaraşıqlı yaşayış binaları, məktəblər, xəstəxana, univermaq, hələ təzəcə qoyulan, özülü qazılan nə qədər dağla- rın, çöllərin sükutunu pozan buruqlar. Bir az aşağıda, Kürün sa- hilində tikilən nəhəng elektrik stansiyası... Qanadlarını geniş açaraq tikilə-tikilə, qurula-qurula genişlənən dağlara, çöllərə sarı addımlayan bu böyük şəhərlə yaxından tanış olduqca dos- tumun gözləri gülür, qəlbi vəcdə gəlirdi. O danışdıqca mən ifti- xar hissi keçirirdim. Müəllim dostumun şəhərimizin gündüzün- dən aldığı təəssüratı çox fərəhli idi. Axşam düşürdü. O özü ilə şəhərimizə nə isə qəribə bir sakitlik gətirirdi. Küçələr boş görünürdü. nə bir gülüş, nə də mahnı eşidilirdi. Şəhərin işıqları təzəcə yanmışdır. Bəs nə üçün hamı indidən evə tələsir? Dostum mənə baxaraq nəsə demək istədi, lakin dinmədi. Mən onun baxışlarından “bəs hanı sizin gəncləriniz, onlar axşamlarını harada keçirirlər, niyə şəhəriniz- də park yoxdur?” suallarını oxuyurdum. Əziz oxucu, dediyim kimi bu, üç ilin söhbətidir. Bu müd- dət ərzində şəhərimiz nə qədər dəyişmiş, gözəlləşmişdir. Onun görkəmi daha mədəni, cəlbedici olmuşdur. Başdan-başa asfalt döşənmiş küçələrə, yolların, səkilərin kənarında səliqə ilə əki- XEYBƏR İGİDƏLİYEV 200 lən ağaclara, sərin kölgəli bağlara, istirahət, əyləncə yerlərinə baxanda qeyri-adi olaraq öz-özünə pıçıldayırsan: “Bu gözəlliyi yaradanların əli, zövqü var olsun!” Budur. Kür sahilindəki parkdayıq. Hava təmiz, sahil çıraqban. Şəhərimizin sakinləri dəstə-dəstə bura axışır. Səmərə- li işdən sonra parkda mənalı istirahət üçün hər cür şərait vardır. Alabəzək skamyaların üstündə şirin-şirin söhbət edənlərin, səkilər boyu gəzənlərin şən səsləri, gülüşləri sahilə yayılır. Park həmişə izdihamlı, həmişə gur olur. Qoynundan mah- nı, musiqi səsi heç vaxt kəsilmir. Buradakı konsert meydança- sında şəhərimizin özfəaliyyət kollektivləri tez-tez çıxış edir. İstedadlar üzə çıxır, tanınır. DRES tikintisi, Cənub elektrik şə- bəkəsi özfəaliyyət kollektivlərinin çıxışları tamaşaçılar tərə- findən həmişə rəğbətlə qarşılanır. “Kür boyunda” mahnısı. O hər gün bu sahildə oxunur, şirin təranələri Kürün sularına qarışaraq daha uzaqlara axır. Mahnı bu gözəlliklə necə də həmahəng səslənir. Mən bu sətirlə- ri yazarkən gözlərim önündə neçə bənnanın, neçə dülgərin, ne- çə özül qazıb beton tökənin yaradıcı əlləri, qurub-yaratmaq hə- vəsi canlanır. Onların bu əməyi neçə şeir, neçə mahnı mövzusu deyilmi? İstərəm hər səhər doğan günəşin Darayam telini ö əlimlə mən. Vətən torpağını bir gəlin kimi Bəzəyəm işimlə əməyimlə mən. Yaşamaq deyildir təkcə muradım, Əzəl şöhrətimdir yaşatmaq eşqi. Bəlkə də dünyaya gəlməzdi insan, Olmasaydı qurub-yaratmaq eşqi. “İşıq” qəzeti, 01.09.1965-ci il Ötən əsrin 70-ci illərində Kür çayının Yüklə 8,02 Kb. Dostları ilə paylaş:
|