Roman, povestlər
Yüklə 3 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Səkkizinci fəsil
245 olub, rejissordur, bəlkə tanıyırsız. Adını xüsusi bir səylə tələffüz elədi: Ağamehdi... Muxtar dedi ki, tanıyır belə bir adamı. Lena dedi ki, çox maraqlı məxluqdur. Lenaya nələr vəd eləmirmiş ki, həmişəlik Bakıda qalsın. Saşa Zaurdan xəbər aldı ki, siz də rejissorsunuz? Zaur cavab verdi ki, xeyr rejissor deyiləm, tüfeyliyəm, çıxıb ata-anamın boynunda oturmuşam. Saşa sakit-sakit cavab verdi ki, bu da pis peşə deyil, həm də gör necə gərək məharətin olsun ki, özün də valideynlərinin boynunda oturasan, hələ arvadını da orada əyləşdirəsən. Təhminə, məzəmmətlə başını buladı, yəni ki, niyə, axı, belə, Zaur.
Zaur cavab verdi: —Ona görə belə deyirəm ki, sizin bütün bu söhbətləriniz lap məni boğaza yığdı daha, — Kann festivalı, Fellini, ağ yelkənlər, nə bilim, daha nə cəfəngiyat. Sonra əlavə elədi: — Ə samıy obıknovennıy, prostoy çelovek... Lena:
—Nu, gto uje skuçno, — dedi, — kakaə-to demaqoqiə poşla. Davayte luçşe vıpğem. Saşa: —İskustvo prinadlejit narodu, — dedi və Zaura müraciət elədi: — A mejdu proçim, predstavitelğ prostoqo naroda, qde gto vı dostali takie şikarnıe tufli, ə ix daje v Parije ne moq kupitğ? Posmotri ka, Len... Hamı Zaurun çəkmələrinə baxdı. Zaur nə isə fikirləşib, dedi ki, satıram, özü də qət təzədir... Saşa soruşdu ki, neçəyə, Zaur dedi ki, qırx manata, özüm almışam. Məlum oldu ki, Saşayla ayaqlarının ölçüləri də eynidir 42. Zaur gördü Saşanın, deyəsən, doğrudan da meyli var, dedi, amma bircə şərtim var, sövdamız bax indicə, elə buradaca baş tutmalıdır. Mən öz ayaqqabımı sizə satıram, sizin ayaqqabılarınızı özüm geyirəm, üstəlik də mənə qırx manat pul verirsiz... Saşa fikirləşdi və dedi
246 ki, razıyam. Muxtar da, Təhminə də, hətta Lena da bilmirdilər, onlar zarafat edir, ya ciddi danışırlar, amma Zaurla Saşa artıq çəkmələrini dəyiş-düyüş eləmişdilər. Saşa: —Len, day emu sorok rubley, — dedi. —Da ne çudi tı... —Day qovorö. Tufli je blesk, gto on po pğənke otdaet, protrezveet eşe peredumaet. Lena, doğrudan da, sumkasından qırx manat çıxardıb Zaura verdi və Muxtar dedi ki, onda gəlin içək Saşanın təzə çəkmələrinin şərəfinə... Təhminə dedi ki, həm də Zaurun təzə çəkmələrinin şərəfinə. Zaur üzr istəyib, stolun arxasından durdu, ehmallıca ofisiantı kənara çağırdı, hesabı bilib pulunu verdi. Sonra qayıdıb öz yerində oturdu. Saşa dedi ki, yaxşı, vaxtdır, hər şeyi yedilər, içdilər, qurtardılar, əntiqə çəkmə də qazandı aralıqda, indi isə evə getmək lazımdır, işıqları da söndürərlər daha. Hamı yerindən durdu. Muxtar: —Siz gedin, — dedi, — mən gəlib çataram sizə. — Zaur gedə-gedə yavaşca çevrilir, Muxtarın ofisiantı çağırmasına ləzzətlə göz qoyurdu... Küçəyə çıxdılar. Binanın qapısındakı bir neçə maşını sahibləri işə salır, qızdırırdılar. Bir maşından Lenayla Saşanı çağırdılar. Saşa və Lena Təhminə və Zaurla görüşdülər, dedilər ki, qonşularıdır çağıran. Aeroport metrosuna tərəf gedirlər, onsuz da yolları ayrılır. Muxtara da salam desinlər, heyf ki, sabah Kiyevə getməlidirlər, yoxsa görüşərdilər, bir də Moskvaya gələndə mütləq zəng vursunlar, hökmən görüşmək lazımdır. Keçib maşına mindilər, pəncərədən əl elədilər, maşın yola duşüb uzaqlaşdı... Muxtar elə bu vaxt çıxdı binadan. —Ayıb deyilmi, Zaur, — dedi. — Axı, mən dəvət eləmişdim, siz niyə vermisiz hesabı?
247 Zaur:
—Təzə çəkmələrimin şirnisini verdim, — dedi. Təhminə: —Nə? Deməli sən... — deyə sözə başladı və birdən hər şeyi başa düşdü, — ağılsız… Sonra sözünü yarımçıq kəsib, Zaurun boynuna atıldı, ayaqlarını da yerdən üzüb havadan sallandı. Zaur da onu bağrına basıb o yan-bu yana hərləyirdi və elə bil hər ikisi Muxtarın burada olduğunu unudaraq uşaq kimi şən gülüşürdü. Muxtar: —Metroya getmirsiniz? — dedi. "Siz" — yəni Təhminəylə Zaur. Zaur:
—Yox — dedi. — Piyada getmək istəyirik. Muxtar tələsik vidalaşıb getdi. Becid addımlarla metro stansiyasına tərəf gedirdi. Zaur arxadan onun azacıq bükülmüş yorğun kürəyinə baxır və Muxtar haqqında onun özünün tapdığı obrazlarla düşünürdü: qırışıb-əzilmiş yelkən, heç bir zaman daha yelkən ola bilməyəcək ağ parça... qayıqları, uzaq cənub dənizlərini isə ancaq yuxularında görə bilər... Özgə şəhərdə, qərib oteldə, tənha nömrədə yatıb gördüyü yuxularda...
Səkkizinci fəsil
Şəhrə düşmüş mən səni sevdim deyən avazələr.
Telefonun dəstəyini Təhminə özü götürdü. Zaur: —Xoş gördük. Xoş gəlmisən, — dedi. Təhminə: —Sağ ol, — dedi, səsində nə sevinc vardı, nə intizar. Elə bil Zaurla on dəqiqə bundan qabaq ayrılmışdılar. Halbuki son 248 görüşlərindən bir həftə keçmişdi, bu bir həftə ərzində Zaur Moskvadan uçub Bakıya gəlmişdi, Təhminə üç gün də Moskvada qalmışdı, sonra isə qatarla o da Bakıya yollanmışdı. Dünən gəlib çıxmışdı Bakıya, bu gün isə Zaur ona avtomatdan zəng eləyirdi. —Bəs dedin gələn kimi zəng vuracam? Dünəndən gəlmisən, zəng eləmirsən. Təhminə: —Nə bilim, vallah, — dedi, səsi soyuq idi. Küləkli boz bir payız günü idi, elə bil Təhminənin səsinə də çökmüşdü bu günün soyuqluğu, tutqunluğu. —Sevirsən məni? Təhminə: —Aha, — dedi, amma elə biganəliklə dedi ki, deməsəydi yaxşıydı. —Haçan görüşək? Bir az sükutdan sonra Təhminə: —Mən özüm sənə zəng vuraram, — dedi. — İdarəyə... —Haçan? —Bilmirəm baxarıq... —Bu gün? —Yox, bu gün yox, sabah, birisi gün də yox... bir neçə gündən sonra... —Axı niyə axı?.. Nə olub ki, bəlkə bir hadisə baş verib hə? —Yox, Zaur heç bir şey olmayıb. Amma işim var, bir məsələni həll eləməliyəm. Səndən də xahiş edirəm, bu günlər zəng vurma mənə. Bir neçə gündən sonra, bir həftədən sonra təxminən, özüm səni taparam, yaxşı? Zaur həvəssiz: —Yaxşı, — dedi. — Özün bil... Zaur birdən—birə yenə də: —Sevirsən məni? — deyə soruşdu. Təhminə tələsik: —Hə, hə, sevirəm, — dedi və Zaura elə gəldi ki, bu sözləri
Yüklə 3 Mb. Dostları ilə paylaş:
|