Selçuk iletiŞİM
Yüklə 2,4 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- YAYIN KURALLARI 1.
- Kaynakların Düzenlenmesi 1.
- Makaleler Aykaç B (1990) Propaganda ve Halkla İlişkiler, Kooperatifçilik Derg, 90, 27-50. Tezler
Siyasal Halkla İlişkiler Sürecinde Hesabı Verilebilirlik (216-228) 225 tıp adamları, sanatçılar, başarılı ve ülke eko- nomisine katkıda bulunan işadamları gibi. Bu kişiliklerin siyasal halkla ilişkiler uygulamala- rında ön plana çıkartılması ve siyasal parti veya oluşumun bu kimselerin olumlu imajı üzerin- den temsili, mutlaka ki beklenen sonuçları verecektir. Ancak, bu kimseler seçilirken, toplumun olabildiğince çok kesiminde saygın algılanmasına ve söz konusu kimsenin siyasal partiye bağlılığının yüksek olmasına dikkat edilmeli sonradan ortaya çıkacak polemiklerin siyasal iletişim sürecine zarar vereceği unutul- mamalıdır. Alanında yetersiz kimseler, ya da farklı alanlarda uzmanlığı olan kimseler kamu- lara nitelikleri ve özellikleri farklı gösterilerek tanıtılmamalıdır. Siyasetçiler ulusal ve yerel düzeyde yönetime talip kimseler olduklarından bu kimseleri olduklarından farklı ve nitelikli göstermenin yaratacağı tahripler unutulmama- lıdır. Bilindiği gibi, kişisel temas iletişimin en etkili yoludur. Bu noktada yüz yüze iletişimin bütün olanakları kullanılmalı, kitle iletişim araçları- nın kullanımı kadar seçmenle karşılıklı olarak bir araya da gelinmeye çalışılmalıdır. Seçmen- ler iş yerlerine, parklara, mahallelere, alışveriş merkezlerine kadar gelen ve kendileriyle “göz göze” temas kuran siyasi kişiliklerin verdiği mesajlarla kendilerinin birey olarak varsayıldı- ğı duygusunu yaşamakta ve seçim sürecinde aktif oldukları için mutlu olmaktadırlar. Bu noktada halkla ilişkiler uygulayıcıları halkla iç içe olan siyasetçileri hedef kitlelere doğru bi- çimde yansıtmalı, bir çeşit simülasyon oluştu- rarak kişileri olduklarından farklı bir haleye büründürürken yaptıkları işin sorumluluğunu unutmamalıdırlar. Bu noktada siyasetçilere halka karşı duygu ve düşüncelerini dürüst bi- çimde yansıtmaları gerektiği hatırlatılmalıdır. Bir konuyu başkalarına aktaracak kişi önce kendisi konuyu çok iyi anlamalıdır. Halkla ilişkiler uzmanları tanıtacakları siyasal parti ya da kişiliği ideolojik yapısından, özgeçmişinin bütün ayrıntılarına kadar tanımalı kamuoyuna verilecek mesajlarda doğru ve tutarlı bilgi kul- lanmalıdırlar. Bir mesajın parçası olarak veya onunla birlikte önerilen eylem, tek başına mesajdan daha ko- lay kabul görür. Mesajlar hedef kitleyi harekete geçirecek bir yapıda kurulmalıdırlar. Ancak bu noktada, önerilen eylemlerin kamuların beklen- ti ve ihtiyaçları ile tutarlı olmasına dikkat edil- melidir. Halkla ilişkilerciler kamu yararı ilkesini unut- mamalı ve mesajları oluştururken hedef kitle- nin ilgi ve ihtiyaçlarına hitap etmelidir. Kişisel ihtiyaçlar ve dürtülerin mesajların kabulünü etkilemesi gerçeğinden yola çıkılırken bu me- sajlarda verilen bilgilerin doğruluğunun sağ- lanmasına da dikkat edilmelidir. Halkla ilişkiler profesyonelleri, hedef kitleleri manipüle edecek mesajlar vermekten kaçınma- lıdırlar. Özellikle kamuoyu yoklama anketleri günümüzde kamuları yönlendirme amacıyla sık sık kullanılmaktadır. Bourdieu (1989: 86), kamuoyu yoklamaları sonuçlarıyla iktidarın gasp edildiğini söylemektedir. Yazar, siyasal iletişimin kurucu aktörü olan uzmanların, bilim adamlarının ve araştırmacıların iktidara ortak olmaları sonucunda eleştirelliklerini geride bıraktıklarını, “küçük entelektüel” olmayı seçe- rek politik yaşamın sözde oyuna dönüştürülme- sine katkıda bulunduklarını iddia eder. Mesajların netliği, basitliği ve sembolize ettik- leri kabul edilme derecesini ve kitleler üzerin- deki etkisini belirler. Günümüz insanı pek çok kanaldan kendisine ulaşan her türlü mesajın bombardımanı altında kalmakta; birçoğunu algılayamamaktadır. Bu nedenle, mesajlar hedef kitlenin sembolik değerleri göz önüne alınarak oluşturulmalıdır. Ayrıca mesajlar kurgulanırken hedef kitlenin değer yargılarında olumsuz içerikte değişiklikler oluşturmamaya, toplumsal barışı bozmaktan kaçınmaya da dikkat edilmelidir. İfade edilen mesajlar, kitleler üzerinde kavram- lardan daha fazla görüş değişikliği yaratır. Kısa ve çarpıcı sembolik ifadeler; uzun, bilimsel, kavramsal açıklamalardan daha etkilidir. An- cak mesajları sloganlaştırırken hedef kitlenin zihinsel yetenekleri hiçe sayılmamalı ve onla- rın doğru düşünme ve muhakeme etme yetene- ği ile değerler sistemi örselenmemelidir. İletişim süreci iki yönlü olarak gerçekleştiril- melidir. Anketlerle, oylamalarla ya da yüz yüze yapılacak toplantılarla hedef kitleler karar sürecine dâhil edilmeli ve alınan kararlardan haberdar edilmelidir. Bu açıdan günümüzde Selçuk İletişim, 6, 3, 2010 226 hızla gelişen sosyal medya, halkla ilişkiler uygulayıcılarına çeşitli fırsatlar sunmaktadır. Bu hem sürecin demokratik işlemesini sağlaya- cak hem de mesajların kabul edilme olasılığını yükseltecektir. İletişim sürecinde, verilecek mesaj farklı ileti- şim kanallarından farklı yer ve zamanlarda farklı içeriklerle de tekrarlanmakta böylece etkisinin artması sağlanmaktadır. Denetlenmesi güç olan iletişim kanallarında gelişigüzel ve denetimsiz biçimde iletişim kurulmamalı, kara- lama, aşağılama ve alay etme gibi kamu vicda- nını zedeleyen ve ortaya çıkması halinde güven kırıcı olan eylemlerden uzak durulmalıdır (Paksoy 1999: 30, Süllü 2007: 15). Halkla İlişkiler faaliyetlerini gerçekleştiren uzman veya danışmanlar, medya ile ilişkilerin- de de hesap verilebilirlik ilkesini göz önünde bulundurmalı, basın özgürlüğünü ve onurunu zedeleyecek girişimlerden uzak durmalı ve medyanın etik değerlerine de saygı göstermeli- dirler (Bülbül 2001: 250). SONUÇ Günümüzün gelişmiş ve gelişmekte olan top- lumlarında demokratik değerleri ve sistemleri destekleyen bir kavram olarak “hesap verebilir- lik” yalnızca kamu yönetiminin, vatandaşa karşı hesap verme sorumluluğunu ifade etme- mekte aynı zamanda özel sektörün ve STK’ların da yönetsel ilkelerinden biri olarak benimsenmektedir. Bir yönetim fonksiyonu olarak 20. yy’ın ilk yarısından bu yana giderek geniş bir uygulama alanı bulan halkla ilişkiler alanında çalışan uzmanlar da, farklı içerikteki faaliyet ve kam- panyalarla, geniş hedef kitlelere ve kamulara ulaşmakta ve bu kesimleri bilgilendirerek eko- nomik sosyal ve siyasal alandaki tercihleri etkilemekte, yönlendirmekte ve hatta değiştir- mektedir. Bilgi ve iletişim teknolojilerindeki hızlı gelişmenin sonucu olarak geleneksel ve yeni medyanın, özellikle son on yılda sosyal medyanın, bireylerin ve toplumların yaşamında vazgeçilmez hale gelmesi ve belirleyici ko- numda bulunması, halkla ilişkiler mesleğinin etkisini de arttırmıştır. Bu etkinin en fazla his- sedildiği alanlardan biri siyasal iletişim süreci- nin bir alt türü olarak uygulanmaya başlanan “siyasal halkla ilişkilerdir”. Siyaset alanının aktörleri olan siyasal partiler ve siyasetçiler; halkla ilişkiler uzmanlarından giderek daha fazla yararlanmakta, profesyonel ekiplerin elinden çıkan seçim kampanyaları ve iletişim stratejileri ile seçmen kitleleri etkileyerek ulu- sal ve yerel yönetimde söz sahibi olabilmekte- dirler. Siyasal partileri ve siyasetçileri yerel ve ulusal düzeyde iktidara taşıma konusunda sorumlulu- ğu olan halkla ilişkiler uzmanlarının ve kimi akademisyenlerin bu noktada “hesap verilebi- lirlik” ilkesi açısından bazı sorumlulukları oluşmaktadır. Çünkü kamuoyunun seçim süre- cinde oyladığı siyasal parti ve siyasetçi görün- tüsü, kısmen de olsa bu iletişim uzmanlarının yürüttüğü stratejilerinin bir sonucu olarak oluşmaktadır. Bu açıdan özellikle siyasal hesap verilebilirlik, halkla ilişkiler bağlamında yeni- den tanımlanabilir bir ilke olarak karşımıza çıkmaktadır. Neden halkla ilişkiler hesap veri- lebilirlik konusunda sorumluluğu olan bir di- siplindir sorusunun cevabını ise halkla ilişkile- ri, siyasal iletişim sürecinin diğer unsurları olan siyasal reklam, siyasal pazarlama ve propagan- dadan ayıran doğasında aramak gerekir. Siyasal hesap verilebilirlik ilkesi doğrultusun- da, siyasal halkla ilişkiler etkinliklerini gerçek- leştiren halkla ilişkiler uzmanları kimin hesabı- na çalıştıkları konusunda tutarlı ve dürüst bil- giyi kamuoyuna açıklamaktan tutunda, kamula- rın siyasal seçim sürecinde ihtiyaç duydukları bilgilere ulaşmasını sağlamak noktasına kadar birçok konuda sorumluluk almaktadırlar. Siya- sal halkla ilişkiler sürecinde gerçekleştirilen faaliyetlerin dürüst biçimde açıklanması, özel- likle meslek etiği açısından doğru olmayan faaliyetler gerçekleştirilmişse bunun sonucunda yapılması gerekenlerin yerine getirilmesi ve hatta gerekliyse, görevin bırakılması gerek- mektedir. Siyasal iletişim sürecinde hedef kitlelere dönük faaliyetlerin şeklen kurallara uygun biçimde gerçekleştirilmiş olması halkla ilişkiler uzman- larının hesap verme sorumluluğunu ortadan kaldırmamaktadır. Siyasal hesap verilebilirlik açısından kamulara, iş, eğitim, sağlık, konut gibi ihtiyaç ve beklentileri doğrultusunda dü- rüst içerikli mesajların verilmesi, bilgi ve görü- şüne başvurulan kişilerin, güvenilir ve uzman Siyasal Halkla İlişkiler Sürecinde Hesabı Verilebilirlik (216-228) 227 olması, kamulara aktarılan konuların çok iyi anlaşılmış ve özümsenmiş olması, seslenilen hedef kitlelerin umutlarının, eğitimsizliklerinin ve bilgisizliklerinin istismar edilmemesi ve tüm faaliyetlerde kamu yararı ilkesinin unutulma- ması gerekmektedir. Siyasal halkla ilişkiler sürecinde, siyasal hesap verilebilirlik ilkesine kurumsal düzeyde baktı- ğımızda da şunları söyleyebiliriz. İletişim süre- ci özellikle kitle iletişim araçlarına dayandığın- dan, hesap verilebilirlik ilkesi üzerine kurulmuş olan bağımsız idari otoritelerden RTÜK’ün yaptırımları, bu ilkenin uygulanması açısından önemlidir. Bununla birlikte siyasal iletişim ve halkla ilişkilerle ilgili meslek kuruluşları ve ortak bir uzlaşmayla belirlenmiş meslek etiği ilkeleri de, siyasi hesap verilebilirlik açısından önem taşımaktadırlar. Özellikle uygulama alanında çalışan halkla ilişkiler akademisyenle- rinin bilimsel sorumluluğu da, hesabı verilebilir bir siyasal halkla ilişkiler sürecini gerekli kıl- maktadır. KAYNAKLAR Aksoy Ş (2004) Kamu Yönetimi Nereye Gidi- yor? Bir Durum Saptaması, İkinci Kamu Yöne- timi Forumu, Hacettepe Üniversitesi Yayınları, Ankara, ss. 32-49. Aktan C, Ağcakaya S ve Dileyici D (2004) Kamu Maliyesinde Hesap Verme Sorumluluğu ve Mali Saydamlık, A. Balcı ve ark. (ed), Kamu Maliyesinde Çağdaş Yaklaşımlar, Seç- kin Yayıncılık, Ankara. Arcagök M S ve Erüz E (2006) Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol Sistemi, Maliye Hesap Uzmanları Derneği Yayınları, Ankara Ataklı C (2009) http://www.habertek.net/ hesap-verebiliyor-musunuz, erişim tarihi: 5.4. 2010. Aziz A (2003) Siyasal İletişim, Nobel Yayın- ları, Ankara. Balcı A (2003) Kamu Yönetiminde Hesap Verebilirlik Anlayışı, A. Balcı ve ark. (ed), Kamu Yönetiminde Çağdaş Yaklaşımlar Seç- kin Yayıncılık, Ankara, ss.115-133. Baş H (2007) Hesap Verme Sorumluluğu ve Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol Kanunu, http://maliyesempozyumu.pamukkale.edu.tr/ha sanbas.pdf, erişim tarihi 25. 5. 2010. Bilgin K U (2004) Kamu Performans Yöneti- mi, TODAİE Yayınları, Ankara. Bourdieu P ( 1989) Homo Academicus, Ama- zon Yayınları, İstanbul. Bovens M (2003) Public Accountability, Paper for the EGPA Annual Conference, Oeiras Portugal September 3-6. Bülbül A R (2001) İletişim ve Etik, Nobel Yayınevi, Ankara. Gül S K ( 2008) Kamu Yönetiminde ve Güven- lik Hizmetlerinde Hesap Verilebilirlik, Polis Bilimleri Derg., 10 (4), 71-94. Güleç ve Sancak (2009) Kamu Yönetiminde Hesap Verilebilirliğin Önündeki Yapısal En- geller: Türkiye Açısından Bir İnceleme, idc. sdu.edu.tr/tammetinler/yonetim/yonetim5.pdf erişim tarihi: 5. 5. 2010. Kalender A (2003) Seçmen Karar Sürecinde İletişim Araç ve Yöntemlerinin Önemi Üzerine Bir Araştırma, Selçuk İletişim Derg., 2 (4), 30- 41. Karakaş M (2008) Devletin “Düzenleyici Rolü ve Türkiye’de Bağımsız İdari Otoriteler”, Maliye Derg, 154, 99-120 http://siyasaliletisim. org/ariv/makale/598-tuerkiyede-bamsz-dari- otoriteler.html, erişim tarihi: 10. 5. 2010. Kentel F (1991) Demokrasi Kamuoyu ve İleti- şime Dair, Birikim Derg, 30 Küçükkurt M (1988) Halkla İlişkilerde Araş- tırma Yöntemleri ve Değerlendirme, Halkla İlişkiler Sempozyumu-1987, A.Ü. BYYO Ya- yınları, Ankara. Mulgan R (2000) Accountability: An Ever – Expanding Concept?, Public Administration, 78 (3). Mutlu E (1994) İletişim Sözlüğü, Bilim ve Sanat Yayınları, Ankara. Okay A ve Okay A (2009) Halkla İlişkiler Kavram Strateji ve Uygulamaları, Der Yayınla- rı, İstanbul. Özerkan Ş ve İnceoğlu Y ( 1997) İletişimde Etkileme Süreci, Pan Yayınları, İstanbul. Scott C (2000)Accountability in the Regulatory State, Journal of Law and Society, 27 (1), 38- 64. Selçuk İletişim, 6, 3, 2010 228 Sezen S (2003) Türk Kamu Yönetiminde Ku- rullar: Geleneksel Yapılanmadan Kopuş, TODAİE Yayınları, Ankara. Süllü Z (2007) Siyasal İletişim Sürecinde Mil- liyetçi Söylemin Kullanımı, Doktora Tezi, G Ü, Sos. Bil. Enst., Ankara. Paksoy A (1999) Türkiye’deki Halkla İlişkiler Uygulamaları, Rota Yayınları, İstanbul. Peltekoğlu F B (2009) Halkla İlişkiler Nedir? , Beta Basım A.Ş., İstanbul. Theaker A (2008) Halkla İlişkilerin El Kitabı, Murat Yaz (çev), Media Cat Yayınları, İstan- bul. Uztuğ F (1999) Siyasal Marka: Seçim Kam- panyaları ve Aday İmajı, Media Cat Yayınları, Ankara. Uztuğ F (2004) Siyasal İletişim Yönetimi, Media Cat Yayınları, İstanbul. 229 YAYIN KURALLARI 1. Selçuk İletişim, tüm iletişim bilimleri ile ilgili inceleme, düşünce, uygulamaya dayalı araştırma vb. nitelikli yazıların yer aldığı akade- mik “hakemli” bir dergidir. Dergiye gönderilen makaleler, en az iki hakemin olumlu raporuyla yayınlanır. 2. Selçuk İletişim, Temmuz ve Ocak ayların- da olmak üzere yılda iki kez yayınlanır. 3. Yazılar, bir yayın organında yayımlanma- mış veya halen yayın aşamasında bulunmamış, özgün ürünler olmalıdır. Bu kurala; yazının kongre, sempozyum veya bir toplantıda bildiri şeklinde sunulmuş olması engel değildir. 4. Yazılar, A4 boyutundaki kağıdın sadece bir yüzüne, 12 punto harf karakteriyle ve Times New Roman fontuyla word belgesi olarak yazılmalıdır. 5. Yazılar, birisi orijinal, ikisi de kopya olmak üzere 3 nüsha sunulmalıdır. Çalışmalar, disket veya CD’ye kaydedilmiş olmalı ve yazılı nüsha- larla birlikte editörün adresine gönderilmelidir. 6. Yazarların unvanı ve görev yeri dipnotta gösterilmelidir. 7. Yazılar, özetler dahil en az 3500, en çok 10.000 sözcük olmalıdır. 8. Yazılarda fotoğraf ve grafiklere yer veril- memeli, bulguların değerlendirilmesinde word tabloları kullanılmalıdır. 9. Yayınlanmasına karar verilen yazıların, ya- zar ve yazarlarına iki adet dergi gönderilir. 10. Dergiye gönderilen yazılar, yayınlansın veya yayınlanmasın geri gönderilmez. 11. Belirtilen ilkeler dahilinde yazıların so- rumluluğu (yayında ilklik, kaynak doğruluğu, ileri sürülen görüşler vb.) yazarına aittir. 12. Yayınlanan makalelerin her türlü telif hakkı, Selçuk İletişim Dergisi’ne aittir. 13. Yazılarda 200 kelimeyi geçmeyen Türkçe ve İngilizce özet bulunmalı, özetin altında anah- tar sözcükler (key words) yer almalıdır. 14. Çalışmanın şu sırayı takip etmesi uygun- dur: Başlık, Özet, Anahtar Sözcükler, Yabancı Dildeki Başlık, Abstract, Key Words, Giriş, Ana Metin, Sonuç ve Kaynaklar. Kaynakların Düzenlenmesi 1. Kaynaklar, ana metin içerisinde yazar so- yadları, tarih ve sayfa numaraları yazılarak ve- rilmelidir: (Fiske 1996: 45) veya (Özerkan ve İnceoğlu 1997: 63) gibi. 2. Yazarlar ikiden fazlaysa, ilk yazarın soya- dından sonra “ve ark” ibaresi kullanılmalıdır: (Campbell ve ark. 1960: 28) gibi. 3. Gönderme yapılan kaynaklar birden fazlay- sa, virgülle ayrılmalıdır: (Fiske 1996: 72, Bostan- cı 1995: 121, Bon 1979: 3) gibi. 4. Kaynakçada sadece ana metinde gönderme yapılan kaynaklara yer verilmeli ve yazar soyadı- na göre alfabetik bir sıra izlemelidir. 5. Bir yazarın birden çok çalışması kaynakça- da yer alacaksa yayın tarihine göre eskiden yeni- ye doğru bir sıralama yapılmalıdır. Aynı yılda yapılan çalışmalar için “a, b,c...” ibareleri kulla- nılmalı ve bunlar metin içinde yapılan gönderme- lerde de aynı olmalıdır. 6. Kaynakçada eserleri belirtme şekli aşağı- daki gibi olmalıdır. Kitap Bostancı M N (1995) Toplum Kültür ve Siyaset, Vadi Yayını, Ankara. Çeviri Kitap Fiske J (1996) İletişim Çalışmalarına Giriş, Sü- leyman İrvan (çev), Ark Yayını, Ankara . Editörlü Kitaplar Burgoon M and Bettinghaus E P (1980) Persuasive Message Strategies, M E Roloff and G R Miller (eds), Persuasion: New Directions in Theory and Research, Sage Publications, California, pp 141-169. Makaleler Aykaç B (1990) Propaganda ve Halkla İlişkiler, Kooperatifçilik Derg, 90, 27-50. Tezler Kalender A (1998) Seçmen Tercihini Etkileyen Propaganda ve İletişim Faktörleri: Türk Seçmen Davranışı üzerine Bir Araştırma (Konya Örneği), Doktora Tezi, GÜ Sos. Bil. Enst., Ankara. Bildiriler Tuncel H (1997) Küresel Şirketler, Yerel Medya- lar, 5. Uluslar arası Sosyal Bilimler Kong, 12-14 Kasım 1997, Ankara. Document Outline
Yüklə 2,4 Mb. Dostları ilə paylaş:
|