Təsisçi: “Hədəf” nəşrləri Baş redaktor: fil.ü. f d., dos. Şəmil Sadiq Redaktor
Yüklə 9,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
mif söz 95 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 94 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 ailənin başına gələn faciələrdən danışır, Əyyub kişinin əzminə heyrət edirdilər. Baş verənlər bir insanın ağlını başdan çıxaracaq qədər çox idi. Bir ilin içində on dörd cənazə qalxan həyətdə Əyyub kişi təkbaşına qalmışdı. Evin böyük oğlu İshaq Moskvada böyük biznes şəbəkəsinə rəhbərlik edirdi. Ailəsi ilə birlikdə Moskva ətrafında dəbdəbəli bir villada, rusların içində, özü də namazında, orucunda qüsur etməyən həqiqi bir mömin ömrü yaşayırmış. Atası Əyyubdan aldığı tərbiyəni bir gün də unutmazmış. Övladları da onun kimi... Ölkədəki biznesini idarə edən qardaşı İlyas isə ailəsini də götürüb Moskvaya gəzməyə, qardaşının yanına gedəndə baş verəcəklərdən xəbərsizmiş. İshaqın inanclı bir insan olduğunu bilən Suriyada döyüşən terrorçuların Rusiyadakı dəstəkçiləri ondan İŞİD üçün külli-miqdarda ianə tələb etmiş, İshaq pul verməkdən imtina etməklə bütün ailəsini təhdid altında qoymuşdu. İlyas bütün bunlardan xəbərsiz yollanmışdı Moskvaya. Qana susamış İŞİD tərəfdarları isə bir gecə qəfildən basqın edib hər iki qardaşı və ailəsini qətlə yetirmiş, evdə olan bütün sərvəti talamışdılar. O dəbdəbəli həyatdan bir ovuc kül qalmışdı... Sonra İlyasın nəzarət etdiyi mebel zavodunda yanğın olmuş, bütün sərvəti bir gecədə heçə çevrilmişdi. Əyyub kişi və Süleyman mərhumlardan qalan borcları güclə vermişdilər. İndi də Süleymanın və bacısının son yadigarı Yusifin faciəsi... O böyük ailədən sadəcə Əyyub kişi sağ qalmışdı bu dəbdəbəli, gözoxşayan evdə. Çadır boyu ailə üzvlərinin çərçivələnmiş, qara lentlə bağlanmış şəkilləri asılmışdı... *** Əyyub kişi sovetlərin at oynatdığı vaxtlarda yüksək vəzifələrdə işləmiş, imperiyanın hər üzünü görmüş insan idi. Zəhmət, alın təri, əzmkarlıq sayəsində müstəqillik illərində böyük sərvət qazanmış, amma var-dövlətin çoxluğundan qudurub cızığından çıxmamışdı. Qazandığına şükr etməyi, əlindəki sərvətin sadəcə özünə məxsus olmadığını bilən nadir insanlardan idi. Ailə üzvləri də onun kimi imanlı, əqidəli və dürüstdü. Qazancından neçə-neçə kasıb tələbəyə təhsil haqqı ödəyər, evsizlərin, yoxsulların qayğısına qalar, kasıblarla dostluq edər, məktəb təmirinə, xəstəxana tikintisinə pul xərcləməkdən çəkinməzdi. Dilindən dua, şükranlıq əskik olmaz, malın-mülkün əsil sahibini bir an da olsun unutmazdı. Hərdən məclislərdə Əyyub kişiyə söz atanlar da tapılardı: “Ağsaqqal, bu qədər cah-calalın olmasa yenə də şükr etməyi, yenə də dua etməyi bacararsanmı? Sənin duaların, möminliyin var-dövlətə, oğul-uşağına görədir, Əyyub kişi!” Bu atmacaların qarşısında Əyyub kişi ciddiyyətini pozmazdı: – Onun kəramətindən şübhə edilməz! Verən də odur, alan da! İstəsə bir günün içində hər şeyi almağı da, geri qaytarmağı da bacarar! Adı dillərdə dolaşan bu ailənin faciəsi və Əyyub kişinin əsla asi olmaması hamı kimi məni də təəccübləndirirdi... *** Süleymanın ölümündən üç il keçmişdi. Əyyub kişini tamamən unutmuş, gündəlik həyatın qayğıları arasında dostumun tənha atasından xəbərsiz, məişət qayğılarının və rəhbərlik etdiyim xəstəxananın problemləri arasında itib-batmışdım. Hər gün palatalara bir-bir baş çəkir, xəstələrlə maraqlanır, əməliyyatdan çıxan, əməliyyata girən həkimlərlə, xəstələrə nəzarət edən tibb bacıları ilə söhbətləşirdim. Qazancım normal, yaşayışım ürəyimcəydi. Hərdən ağır əməliyyatlara özüm girir, gecəni xəstəxanada keçirirdim. Bir gün qəbul şöbəsinə ölümcül, bədəni yaralarla dolu bir xəstə gətirdilər. Onu xüsusi palataya köçürəndən sonra diaqnoz qoymaq üçün analizlər alındı. Həkimlər ümidsiz halda konsiliuma toplaşmışdılar. Ümidsiz xəstənin müalicəsi ilə bağlı qərarımı gözləyirdilər. Bütün analiz nəticələri qarşımda, həkimlərin xəstə ilə bağlı ümidsiz fikirlərini dinləyirdim. Qəfildən onun adı- mif söz 97 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 96 USTAD dərgisi \ Fevral 2016 soyadı gözümə sataşdı: – Təcili xəstəni görmək istəyirəm, təcili! Mənə onun yatdığı palatanı göstərin! *** Əyyub kişinin vəziyyəti olduqca ağır, çarəsiz görünürdü. Bütün bədəni yaralar içində idi. Ciyərləri soyuqlamış, işıqlı siması sapsarı saralmışdı. Heysizlikdən dili söz tutmasa da, dodaqlarının arasından süzülən duaları eşidirdim: - Şükür kərəminə, ya rəbb! Verən də sənsən, alan da! Təcili müalicəyə başlamaq üçün göstəriş verdim. Əyyub kişi günlərlə bir nöqtəyə baxır, sadəcə dodaqları tərpənirdi. Bəzən xəfif xışıltıdan şükür etdiyini anlayırdım. O hətta bu ümidsiz halında da dualarından qalmırdı. Bütün xəstəxana onun qulluğundaydı. Sadəcə dostum Süleymana görə yox... Əyyub kişinin səbri və əzmi qarşısında da özümü borclu hiss edirdim. Bədəninə yayılmış irinli yaralar gündən-günə daha da böyüyür, hər yerini işğal edirdi. Palatanı nə qədər sərin saxlasaq da, sanitar- gigienik qaydalara əməl etsək də, bu yaralara qurd düşür, üfunət iyindən heç bir tibb bacısı palataya girmək istəmirdi. Hər dəfə onu görəndə göz yaşlarımı saxlaya bilmir, bu çarəsiz xəstəlik qarşısında acizliyimi etiraf edirdim. İrandan, Türkiyədən gələn həkimlər də xəstəliyin çarəsiz və ümidsiz olduğunu təkrar edir, sonra da çıxıb gedirdilər. Nəhayət, xəstəlik Əyyub kişini tamam əldən saldı. Sonuncu dəfə yanına girəndə güclə eşidilən xırıltılı səslə mənə yalvardı: – Həkim, məni evimizə göndər. Öz evimdə ölmək istəyirəm... *** 70 yaşlı Əyyub kişi həyətdə 3 yaşlı oğlunun əlindən tutub asta addımlarla gəzişir, bağçadakı gülləri, meyvə ağaclarını yoxlayırdı. Həyət on il əvvəl gördüyüm kimi öz şahanə görkəmindəydi. ...Bu gün səhər qatardan düşəndə güclü bir əl yapışmışdı biləyimdən: – Ver çantanı, oğul, yol yorğunusan. Qulaqlarıma inanmamışdım. Bu, 7 il əvvəl çarəsiz xəstəlikdən əziyyət çəkən, ümidsiz halda evinə göndərdiyim Əyyub əminin səsiydi. Üzündə əvvəlki işıq, dimdik qarşımda dayanmışdı. “Lexsus”un yük yerini açıb çantamı yerləşdirdim. Əyyub kişi cavan oğlan qıvraqlığı ilə sükan arxasına keçib avtomobili işə saldı. Onun bu qədər qıvraq və sağlam olması əsl möcüzəydi. Mən sonuncu arzusunu yerinə yetirib evinə göndərəndən üç gün sonra Almaniyadan aldığım iş təklifini qəbul edib, ölkədən getmişdim. Rəhbərlik etdiyim xəstəxananı, evimi, kiçik laboratoriyamı – bir sözlə, hər şeyimi qoyub getmişdim. İki gün öncə isə bir əməliyyat üçün məni bura dəvət etmişdilər. Yüksək məbləğdə pul təklif etdiklərindən düşünmədən adıma alınan gediş-dönüş biletini qəbul edib, hesabıma köçürülən məbləğdən bir qədər xərclik götürüb gecəylə Bakıya uçmuşdum. Yüklə 9,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|