Ulduz Oktyabr Layout 1
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
fərqindəsənmi? 5) Hansısa şeiri oxuyarkən “Kaş ki bunu mən yazardım” dediyin oldumu heç? 6) Ana və Ramilin anası... Hansı fərqi görürsən? 7) Ədəbiyyat səni qazandı, ya sən ədəbiyyata elə layiq idin? 8) Kim(lər) və nə(lər) üçün var olmağın şərtdir? 9)Bu ömrü məcburi yaşayırsan? Ya belə də olmalıydı? 10) Gün gələr ki... O hansı gündür? Və ruhun səndən küsərkən dincliyini harda, kimdə və necə tapır? 11) Özündə ən çox bəyəndiyin və ən çox bəyənmədiyin cəmi iki xarakterini de . 12) Elə bir sual oldumu ki, gözləyirdin, amma mən onu sənə vermədim? Ramil bütün sualları sırf şəxsi obrazının, “mən”inin təqdiminə həsr edib. Cavabında isə anasını, dostlarını və ədəbiyyatı çox sevən, 35 yaşında özünün dili ilə desək, müəyyən uğurlara imza ata bilən (fəxri fərman, AYB-nin və Dünya Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, prezident təqaüdçüsü), darıxan, küsən, həyatdan şikayətlənən günümüzün şairi portretini yaratmağa can atıb. Mənə elə gəldi ki, cavablar suallardan deyil, suallar cavabların əvvəlcədən düşünülmüş mətnindən doğub. Arada R.Rövşən, E.Mirzəbəyli, Z.Mehdisoy,G.Ümid kimi şeir yazmaq istədiyini desə də, öz qələminə də inanır və düşünür ki, yazdıqları həqiqi poeziyadır... Ramilin şeirləri müsahibəsinin davamı kimi əks-səda verir. “Özü ilə söhbət”də onu düşündürən suallarla şeirlərində yenidən rastlaşırıq. “Sən yoxsan”, “Bir ana sığalı”, “Bu şəhər özü də yetimdir”, “İkimizin şeiri”, “Sərçələr öləndə ağlar”, “Bir az da darıxmaq kimi”, “Gedirik”... Ramilin şeirlərini ilk dəfə idi ki, oxuyurdum. Ola bilər ki, onun kədəri, hiss və duyğuları şeir mətni üçün uyarlı olsun. Amma bu hiss və düşüncələrin təqdimindəki şablon, tanış, ənənəvi üslubda özünüifadə “şeirdə yeni nəfəs” axtarışımızdan yan keçdi. Onun şeirlərində poetik yaşantılardan daha çox, sadəcə şeir yazmaq, şair olmaq həvəsinin ilham pərisinə yalvarışlarını, ilham pərisinin isə ona laqeydliyini, etinasızlığını sezdik. Yetkin bir müəllifin yox, ilk qələm təcrübələrini orta məktəbdə ədəbiyyat müəlliminə təqdim edən daha gənc bir həvəskarın qələminə uyğun şeirlərini oxuyası olduq:
Və ya:
Sən elə bilirsən, yaşamaq asan. Ölməksə nə qədər çətindi sənsiz?! Hardan biləsən ki, sənin yoxluğun Mənim varlığıma xətmdi sənsiz... Yaxud:
Min tişədən keçir ömür, Heykəl gəlib, büt gedirik. Acımamış xəmir kimi, Ha yapılsaq, küt gedirik. Daha sonra jurnalın “Şeir vaxtı” adlı poeziya səhifələrini vərəqlədim. Elçin Mirzəbəyli, Günay Ümid, Azər Nəsibli, Afət Viləşsoy, Samirə Ab - dullazadə, Vəli EFE, Adilə Nəzərin təqdim etdiyi şeirlərdə “görəsən, nə qədər poeziya tapacam?” – sualının nigarançılığı ilə Elçin Mirzəbəylidən başladım: İçimə yıxıldım hər vurduğunda... Dedilər... Fələyin silləsi çatmır. Ya rəbb, sən saldığın pilləkənlərin Nədənsə... Sonuncu pilləsi çatmır. Verdiyin dünyadı... Evdi, eşikdi... Bu nə dar qəbirdi, nə dar beşikdi? Ürəyim onsuz da dəlik-deşikdi, Qorxma, at, alnımın gülləsi çatmır... Birinci və sonuncu misralarda poeziya var və şeir az-çox bu misraların sərhədində duruş gətirə bilib. Müəllif bəyan etmək istədiyi kədərini “sillə- pillə-güllə” qafiyələnməsinə təslim etdiyi üçün şeirin içdən doğuşu hiss olunmadı. İkinci misradakı “dedilər”, beşinci misradakı “nədənsə” sözlərindən sonra qoyulan 3 nöqtə isə mənanın yanlış ifadəsi və qrammatik pozuntu halı kimi izah edilməlidir. Birincidə iki nöqtə, ya tire, ikincidə isə vergül işarəsi qoyulmalı idi. Elçin Mirzəbəylinin “Ulduz”un bu sayında çap olunan “Adını yaz, get”, “Mən sənə Tanrının əmanətiyəm”, “Ölüm şütüyür”, “Qayıtmayasan”, “Göyü göydələnlər olan şəhərim” şeirləri elə həmin 4 I ULDUZ №10 (569) oktyabr 2016 I 5 sayda işıq üzü görən “Variasiya” şeiri ilə müqayisədə çox zəif və qeyri -poetik görünür. “Variasiya” isə poetik yaşantının elə poetik də inikasıdır:
Jurnalın Günay Ümid səhifəsində təsvir olunan bütün detallar, bütün hiss və duyğular poeziya ovqatlıdır. Şair gözündən, şair sözündən keçib gələn poetik mənzərələrdə həm də müəllifin özünəməxsus üslubunu tuta bildik. “Ayaqların gedişinin dilində sərbəst şeir pıçıldayırdı yolların qulağına, mən susurdum”, “Gedərkən hıçqıran addımlarının taqqıltısı şair bağrımı deşib qanadan nidaydı”, “Dilaltı dərmanımla heca-heca əriyir adın”, “Nə vaxt ki “Çıx, gəl!” yazmaq istəyirəm, mürəkkəbim bitir...”, “Otağın yaxasından asılan pəncərə” və s. deyimləri, misraları assosiativ şeirin yeni çalarlı nümunələrindən xəbər verir. İçimi yumruqlamaqdan Göyərib taqətimin qolları, Qələmimə söykənib yorğunluğum... Hər aprel gələndə Bu şeiri yenidən doğur susqunluğum. Özü ilə mübarizənin nə gözəl şeiriyyəti (İçimi yumruqlamaqdan Göyərib taqətimin qolları ), nə gözəl yorğunluq (Qələmimə söykənib yorğunluğum), nə gözəl susqunluq (Bu şeiri yenidən doğur susqunluğum)... Günay Ümidin şeirlərindən yadımızda çoxlu şeirli yaşantı mənzərələri qaldı: Masanın üstündəki varağın Fikirli sətirləri İllərdir yazıb qurtara bilmir səni. * * *
Qonşu qızı Qıvırcıq leyla Xəzərin sahilində üzüb, Üzdü hamımızı bu yay Minib gedəndə Əzrayılın qayığında. İndi məhləmizin tən ortasında Yekə bir mağar qurulub- Uşaqlığımızın öldüyü yerdə. * * *
Otaqda var-gəl edən səssizlik Heç cür qovub çıxara bilmir Sənsizliyi otaqdan... * * *
Çarpayımda oturan yorğunluq Başını dizlərinə alıb “ya sus, ya da danışma” Deyə düyünləyir sözlərimi. Gecə hisslərimdə gecələyir... Gözlərim də Qapaqlarını örtüb üstünə Çoxdan yatıb... Bircə yuxum oyaqdı. Səni mənə gətirsin deyə... * * * Niyə oturmusan sönmüş sobanın dizi altında? Qaldır başını, dostum, Sən üşüyən adam deyilsən. Hələ çöldə Novruz tonqalı yanır. Ümidlərimizə bayram arzuları geydirmişik. Qismətimizin qapısına hələ papaq atacağıq. Hələ xəyallarımız bayram sovqatı gətirəcək bizə... Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|