Etnos
v
ə epos: keçmişdən bugünə
277
Dustaqlıq elə bir yuxu ki, onun səhəri bir gecənin deyil, tü-
kənməz illərin arxasındadır".
İqrardan fərqli olaraq Qüdrətin arvadı yoxdur və o, çirkin yola
da qurşanmamışdı. Evləndiklərindən az keçmiş Qüdrət türməyə dü-
şür və 6 il səkkiz ay, on beş gün orada ömür çürüdəsi olur, elə məhz
o, türmədə olarkən yoldaşı Ruhiyyə dünyasını dəyişir. Qüdrət də İq-
rar kimi qeyrətli, haqq-ədaləti tapdamayan, onun uğrunda çalışan,
mübarizə aparan, sözü düz danışan, heç kimə pislik etməyən, sər-
bəstliyi, azadlığı, mənəvi tamlığı hər şeydən üstün tutandır və, heç
şübhəsiz ki, Qüdrətlə İqrarın belə kristal xarakteri yazıçıların –
A.Rəhimovun və S.Əhmədlinin – özlərinin daxili mənəvi bütövlüyü
ilə əlaqələndirilməlidir. Buna görə də A.Rəhimov İqrarın mənəvi re-
abilitasiyasını düşmənlərini məhv edib, öz "mən"ini təsdiqləmədə
görürsə, S.Əhmədli də "– Dustağı buraxanda deyirlər: "Həmişə
azadlıqda.
– Dustağın azadlığı ilə yazıçı azadlığı bənzərdir", – deyir.
A.Rəhimov "Cinayət və etiraf" romanında zəngin və rənga-
rəng obrazlar qalereyası yaratmışdır. Bunlar müsbət düşərgədə Mə-
tin, Əfsun, İlqar, Tuğay kişi, Gülər xala, Nurlan xala, Sənubər qarı,
Miriş kişi, Mirvari və başqalarıdırsa, o biri qütbdə Əlməmməd, Ay-
tac, Gilan, Şər Müzəffər, Bilal Xatazadə, Əbdüləzəm, Xatirə, Həm-
zə, Eldar, Qunduz və başqalarıdır. Onların hər birinin mənəviyya-
tına görə öz nitqi, öz davranış normaları, öz xarakterləri vardır. İstər
mənfi, istərsə də müsbət obrazları danışdırdıqda, yazıçının nitqi di-
namikliyi, polifonikliyi, emosionallığı, sadəliyi, yaxud kobudluğu
ilə seçilir. A.Rəhimov hadisələri təsvir etdikdə və obrazları danış-
dırdıqda təsvirə laqeyd deyildir. İnsan psixikasının dərin qatlarını
açmağa çalışan yazıçı, oxucunun diqqətini geniş ictimai-sosial və
hüquqi-əxlaqi əhəmiyyət daşıyan hadisələrə yönəldə bilir. Belə ol-
duqda yazıçı zahiri şəraitdə, peyzaj təsvirinə daha çox yer ayırır və
bütün bunların hamısı əsərin mahiyyətinin, ideya-məzmun qatları-
nın adekvat dərk edilib qavranılması üçün şərait yaradır.
Bundan başqa İqrarın, İlqarın, Tuğay kişinin, Gülər xalanın və
onlar kimi başqalarının əsərdə tez-tez Allahı çağırmalarını, ona mü-
Nizami Tağısoy
278
raciəti, onun hər hansı kəsin cinayətinə görə cəzasını verməsini eşi-
dirik və bunun özü də yazıçının Allahla, məsələlərə haqla, ədalətlə
çözüm verməsini sübut edir.
"Cinayət və etiraf"dakı hər bir surət dünyaya baxışın özünə-
məxsus nəzər nöqtəsidir. Buna baxmayaraq, əsərdəki polifonizm nə-
inki təhkiyəni mürəkkəbləşdirib hadisələri qarışdırır, əksinə, bu
polifonizm eyni zamanda əsərin mahiyyətində rəngarənglik yarat-
maqla, oxucunu özünə daha çox cəlb edir.
"Cinayət və etiraf" heç də məhkəmə xronikasını, cinayəti əks
etdirən, ona görə kəsilən cəzanı göz önünə gətirən əsər deyil, həm
də sosial anomaliyalar doğuran halları göstərən ictimai-fəlsəfi, mə-
nəvi-əxlaqi dəyərləri ön plana çəkən əsərdir və o sosial-estetik, mə-
nəvi-hüquqi konsepsiya və baxışların zidiyyətini ifşa edən roman
kimi səciyyələndirilməlidir.
A.Rəhimov yaradıcılığının pafosu – insanı, onun mənəvi gü-
cünü, yaradıcı imkanlarını, özünə inamını, haqq-ədalət və onların
təntənəsi uğrunda mübarizəni, cəmiyyətdə, dünyada, ölkədə gedən
bütün proseslərə görə məsuliyyəti, özünün yerini görməyi əsas kimi
ortaya qoyur. Yazıçı hər sözünün, hər cümləsinin öz yerinə düşmə-
sini istəyir. Hər cümlədə onun qarşıya qoyduğu mərkəzi, başlıca
motiv və məqsədin səmərə kəsb etməsini zəruri hesab edir.
Nəticə olaraq onu demək istərdik ki, A.Rəhimov "Cinayət və
etiraf" romanı ilə cəmiyyətdə gedən proseslərə elə realistcəsinə,
ümumiləşdirilmiş və tipikləşdirilmiş münasibət əks etdirmişdir ki,
bu əsərdə qoyulan və həll edilən problemlərin müasir durumumuzda
yerini və rolunu görməmək mümkün deyil. Bu baxımdan "Cinayət
və etiraf"ın müasir dövrümüz üçün mahiyyəti üzərində düşünməli
və romanda qoyulan problemlərə cavab tapmaq lazımdır. Ədəbi tən-
qidin bu əsərə daha geniş müstəvidə müraciətinə əminik.
Etnos
v
ə epos: keçmişdən bugünə
279
ETNİK-MİLLİ KEÇMİŞİMİZ VƏ BU GÜNÜMÜZ
K.Abdulla. «Yarımçıq əlyazma» romanı
Özünəməxsus yaradıcılıq palitrası ilə seçilən tanınmış nasir
K.Abdulla Azərbaycan ədəbiyyatına janr, kompozisiya, süjet və
məzmun baxımından bir-birindən ciddi şəkildə fərqlənən bədii nü-
munələr bəxş etmişdir. Onlardan biri də spesifik struktur, mövzu,
süjet və arxitektonikası ilə seçilən «Yarımçıq əlyazma» romanıdır.
«Yarımçıq əlyazma» ədəbi dövriyyəyə buraxılandan üzü bəri (2004-
cü il) — N.Cəfərov, R.Kamal, Ə.Xələfli, E.Hüseynbəyli, Ə.Cahan-
gir, T.Salamoğlu və digərləri tərəfindən müxtəlif yönümlərdən təhlil
olunmuşdur. «Yarımçıq əlyazma»nı təhlilə cəlb edənlər onun daha
çox janr, süjet, kompozisiya və məzmun xüsusiyyətləri ilə bağlı bir
sıra maraqlı və fərqli ümumiləşdirmələr etməyə çalışmışlar. Bəziləri
«Yarımçıq əlyazma»da postmodernist düşüncə tərzinin əks olundu-
ğunu, bəziləri müəllifin indiyə qədər özünün təqdir və təbliğ etdik-
lərinə qarşı çıxdığını, bəziləri mifik təfəkkürümüzdən süzülüb bu
günümüzə qədər çatmış klassik obrazlarımızın başqa qiyafədə ini-
kas etdirilməsini ön plana çəkirlər və s. Bununla belə bu əsərdə olan
ən başlıca məqam sanki nəzərdən qaçırılır. Bu, fikrimizcə, bir tərəf-
dən «Kitabi-Dədə Qorqud»da əksini tapmış münasibətlər və obraz-
lara təkrarsız dəyər vermə, onları yaradıcılıq süzgəcindən keçirmə,
onların yeni interpretasiyada dərki ilə əlaqələndirməlidir. Digər tə-
rəfdən, əgər «Yarımçıq əlyazma» mütəxəssislər tərəfindən bədii
əsər kimi dərk və qəbul olunursa, deməli, bədii yaradıcılıq qanuna-
uyğunluqlarına görə K.Abdullanın müraciət etdiyi mətni özü dərk
və qəbul etdiyi şəkildə interpretasiya etməsi də yol veriləsidir. Nə-
zərə almalıyıq ki, yaradıcı insan daim «hadisələr» dünyası ilə, «ma-
hiyyətlər» dünyası arasında özünə mənəvi «rahatlıq», «azadlıq» ara-
yır, o, bunu real həyatda tapmadıqda yaradıcı təfəkkürünü pər-
vazlandırır və burada (sənətdə) sənətkar sərbəst, azad olduqda özü-
nün yaradıcı imkanlarını da tam şəkildə açmağa müvəffəq olur.
Dostları ilə paylaş: |