Microsoft Word Chamenzemli hekayalar 1-cild+. doc
Yüklə 4,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
50 sabah Veylabadın hər bir guşəsində danışıldı. Bazarlarda cürbə- cür şayiələr yayıldı. Dedilər ki, cinlər usta Ağabaladan cənnətin qəbzini tələb edəndən əvvəl, hamamın yanında cüzamlı Abbasın vurub ağzını əyiblər; dedilər ki, guya Əliəsgər ağa müridləri inandırmış ki, cənnətin qəbzi cinlərə lazım deyil – onlar hər yerə gedə bilərlər; - ancaq o hamam cin yığınağıdır; bir dəfə mən oradan keçəndə göydən hamamın üstə bir cüt ayaq sallandığını gördüm…. Dedilər ki, guya Əliəsgər ağa «Ayətəl - kürsü» oxuyub neçə dəfə püfləmişdisə də ayaqlar çəkilməmiş, sonra ağa başmaqlarını qoyub qaçmış… Gün – günü təqib etdi, lakin söhbət şiddətini qeyb etmədi. Məsələ məscid hücrələrində yaşayan tüllab arasında da atəşli münaqişə və mübahisəyə səbəb oldu. Tələbələr iki firqə oldu- lar: bir tərəf deyirdi ki, cənnət qapısı cin – şəyatinə açıqdır, oraya gedə bilərlər, o biri firqə əksini söyləyir və bir mötəbər müctəhidin risaləsinə istinadən cinlərin son mövqei zəmhərir olacağını irəli sürürdü. Seyidlərin gözüaçıq qismi silki hüquqlarını müdafiə edərək, üsyan qopardılar və ikinci firqəyə nifrətlər yağdırdılar. Onlar haqlı olaraq deyirdilər: «Biz cin – şəyatin yoldaşı olmamışıq ki, onları bizim yanımıza buraxalar. Allah zəmhəriri bizdən ötrü xəlq etmiş; oraya cinlər gedə bilməzlər!»… Xülasə, uzun söhbətlərdən sonra da kimsə bu sirdən agah ola bilmədi. Tələbələr çox mübahisə etdilərsə də, müəyyən nəticəyə gələ bilmədilər. Ancaq davaları düşüb «Ənvari - rəml» ilə vurub biri o birinin dişini saldı… Şayiələr yenə ətrafa yayılmaqda idi. Ağsaqqallardan birisi əlini Əliəsgər ağanın imarətinin divarına vurub deyirdi: «And olsun bu divardan çıxan nuri – paka! Dünən gecə o hamamın yanından keçirdim, bir də gördüm bacadan bir şey çıxdı. Uz- andı, uzandı, bir də gördüm, dalımca gəlir. Qoydum, qaçdım. Gördüm qaçdıqca gülə – gülə dalımca gəlir. Qapıda yıxıldım, ürəyim getdi, sonra necə olduğunu bilmirəm». Məsələ yenə aydınlaşmadı; dedilər cinlər vurduğu adam- 51 ların hamısında cənnət qəbzi var imiş. Söz gedib qazıya çatdı. Qazı ağa buyurdu ki, doğrusu mən bu işə qarışmayacağam; çünki külfət sahibiyəm, cinlərin əleyhinə bir şey desəm, gecə gəlib məni boğarlar, balalarım acından qırılar… Veylabad sakit ola bilmirdi. Camaat işdən əl çəkib «cənnətin qəbzi» məsələsinin həllinə çalışırdı. Bir küy düşdü ki, məşhur seyid Mircəfər ağa rəml atıb hamını bu sirdən agah edəcək. Şəhər həyəcana gəldi. bazar – dükan bağlandı. Camaat məhəllərə toplanıb gecə sabaha qədər dəstə təpdi. Sabah xəbər çıxdı ki; seyid Mircəfər ağa rəml atıb, görüb ki, usta Ağabalanın hamama düşmüş cənnət qəbzinin ətrafına cinlər yığılıb məsləhət edirlər: Mircəfər ağa dua gücü ilə cinləri cızığa saılb ki, daha bir də oradan çıxa bilməsinlər. Veylabadda səadət günəşi doğdu. Şəhər böyük bir bəladan xilas olmuşdu. Mircəfər ağanın qapısı tez – tez açılıb xələtlər, qənd kəllələri, çay, quzu… gətirilirdi. O gündən etibarən hamamın qapısı mismarlandı, önünə zibil tökülməyə başlandı. Çox çəkmədi ki, hamam zibilə batdı və yerində böyük bir təpə əmələ gəldi. 10 Veylabad aram tapmışdı. Camaat öz işinə məşğul idi. Get – gedə «cənnətin qəbzi» məsələsi də unudulub gedirdi. Yalnız cinlərin qorxusu usta Ağabalanın ürəyində hələ davam edirdi. Neçə aydan bəri xəstələnib evdə yatırdı. Dükanında nə var idisə satılıb sərf olunmuş, bir nəticə əldə edilməmişdi. Ailəsi ağır maddi vəziyyət içərisində idi, ev şeylərini satmağa ba- şlamışdı… Körpə uşaqlar aclığa davam gətirməyib ağlaşırdılar. Kömək gözləniləcək yer yox idi: kimsə qapını açıb hallarını soruşmazdı. Hərdənbir ustanın arvadı Əliəsgər ağagilə işləməyə gedər, axşam uşaqlara çörək qurusu və bayat bişmiş gətirərdi. Bundan da yaraya məlhəm olmazdı. Ustanın azarı hər gün şiddətlənir, aclıq və soyuq onu üzürdü. 52 *** Bir gün bir meyidə rast gəldim – üç–dörd adam aparırdı. - Ölən kimdir? – deyə sorduqda, öndə gedən tələbə qiraət ilə söylədi. - Usta Ağabala kəfşduz! Üç – dörd ay da keçdi. Qış idi. Bir axşam paltonuma bərk – bərk bürünüb bazardan keçdikdə, bir dükan qabağında zarıl- dayan üç uşaq gördüm. Bunların yalın ayaqları dizlərinə qədər palçığa batmışdı; paltarlarının cırığından bədənləri görünürdü. Səkkiz – doqquz yaşında bir qız kənarda durub başını aşağı dikmişdi. İki balaca oğlan əllərini açıb deyirdi: «Bizə bir çörək pulu ver, dünəndən heç bir şey yeməmişik, acından ölürük!» Sözlərini bitirməmiş uşaqların üçü də səs – səsə verib ağlaşdı… Bunlar usta Ağabalanın uşaqları idi. Bunları gördükdə «qəbz» məsələsi başımda təzələndi və yuxarıda yazılan hekayə gəlib gözlərimin önündən keçdi. 1909 53 MÜSƏLMAN ARVADININ SƏRGÜZƏŞTİ Dədəmin övladı olmadığına görə nəzir eləyir ki, bir qızım olsun, seyidə verim. Odur ki, məni on bir yaşım tamam olanda Mir Qasım adlı bir qırmızısaqqala ərə veriblər. Bir ildən sonra seyid yox oldu. Ora seyid, bura seyid? Məlum oldu ki, seyid kənddə evlənib, bir uşağı da var. Dədəm məni gətirdi evə. Üç il qalıb «kəbinim halal, canım azad» deyib, seyiddən ayrılışdıq. Bir azdan sonra kəbinim sövdəgər Hacı Kərimə kəsildi. Gəlin hamamından çıxanda cahıllar tökülüb məni Şərəf oğlu Zamana götürüb qaçanda bizimkilər də bir tərəfdən çıxdı- lar. Aralıqda bir neçə adam ölüb, bir neçəsi yaralandısa da, məni Şərəf oğlunun əlindən ala bilmədilər. Köhnə kəbin pozu- lub təzə kəbin kəsildi. İki il yarım keçdi. Bir gün ərimin qanlı meyidini evə gətirdilər: məhərrəmlikdə deyib: «Mən dəstə başı çəkəcəyəm», bir ayrısı deyib: «xeyr, mən çəkəcəyəm», sözləri çəp gəlib, ərimi vurublar, ölüb. Ondan bir yetim ilə yeddi il evdə dul qaldım. Hana toxu- maqdan barmaqlarım topal oldu, su daşımaqdan çiynim yara; dədəm də mənə çörək verməkdən təngə gəldi. Axırda məni götürüb dua yazan bir iranlıya verdi. Daha sevindiyimdən gecə – gündüz yatmırdım, deyirdim: «Allah, qurtardım hananın üzündən». Molla da, adam öləcək, pis adam deyildi. Əlinə düşəni bozbaşa verirdi, yeyirdik. Dö- yəndə də özgə kişilər kimi çox döyməzdi: qabırğalarıma, qarnıma beş – altı təpik salandan sonra ürəyi soyuyurdu. Xülasə, elə güc ilə rahat olmuşdum, bir gün molla gəldi ki, gedirəm. «Ay balam, hara?»; bəs «qasid kağız gətiribdir ki, İrandakı arvadın qaçıb, oğlun – uşağın yaman gündədir». Haray – həşir, daha haray – həşir hara çatar: molla çıxdı getdi. Yenə qayıtdım atam evinə. Uşağım bir idi, oldu üç. Dədəm başladı gündə məni məzəmmət eləməyə: «Getdin, bu küçükləri də Yüklə 4,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|