225
Xalidə. O da həmin sözləri deyir, mən də elə sən verən cavabı
verirəm.
–Əşi, ay Validə, işin də ayrı ləzzəti var, axı... yoxsa ki, otur
evdə, küçə-baca görmə, qaxıl qal bozbaş qazanının yanında. Nə
bir adam görəcəksən, nə bir səni görən olacaq. Harayçün
geyinib-keçinəcəksən. Mətbəx üçün? Çaynik-piltə üçün?
–Həm də ki, sözünə qüvvət, evdə oturdun, yapışıb
qalacaqsan, nə bərbərxanaya, nə univermağa... Daha evdə də
deməyəcəksən ki, kitabxanaya, arxivə gedirəm.
–Hə də...
–İş yerin necədir, ay qız, razısan?
–Yerdən göyəcən... Bilirsən nə var, Validə, heç kəsnən işim
yox, mənimlə də heç kəsin işi yox. Başımı salmışam aşağı,
ayda iki dəfə qol çəkib maaşımı alıram, vəssalam. Bəs sən
necə, razısan?
–Razısan da sözdür. İş otağımızdan bir mənzərə açılır, gəl
görəsən. İki göz istəyir tamaşasına. Yayda səpsərin – kurort,
külək gup, gup, guppuldayır. Qışda – isti, hamam.
–Kollektiv, adamlar necədir?
–Vallah nə deyim? Hələ təzəyəm orda, işlədiyim vur–tut bir
il üç aydır, tanıdığım elə bir müdirdir, bir də kassir. Müdir bığlı
bir kişidir, kassir də eynəkli bir qadın. Adları da yaxşıdır e...
huş qalmayıb məndə, yadımdan çıxıb, amma bilirdim adların,
famillərin... Nə isə, hər ikisi çox insan adamdırlar...
–Bizim idarənin kassirinə də söz ola bilməz. Çox
mərifətli qadındır. Nəzakətli, qanacaqlı, görüb-götürmüş... Adı
dilimin ucundadır e... zəhrimar, bu skleroz məni bir təhər
eləyib, o biri işçilərə bələd deyiləm. Bircə onu bilirəm ki,
mənim stolumun arxasında oturan yoldaş çox, belə həddən
ziyadə səliqəli adamdır.
–Cavandır?
–Bilmirəm. Üzünü görməmişəm. Müdir ona icazə verib ki,
günün ikinci yarısında gəlsin. Birinci yarısı kitabxanalarda
işləyir. Mən də ki, olanda səhərlər oluram, günün ikinci yarısı
226
gedirəm... arxivə... Amma elə hey özümə deyirəm ki, bir gün
yubanım, görüm kimdir axı mənimlə bir şöbədə, bir otaqda
işləyən adam... Görüm bu səliqəli adamın vidi-fasonu nə
sayaqdır.
–Eh, sənin bəxtin gətirib. Mənim şöbəmdə pintinin biri
işləyir, özü də tərs kimi mənim stolumun arxasında oturur.
Mən də hələ onun sifətini görməmişəm. O günün birinci
yarısında olur, mən ikinci. İstəyirəm bir gün tez gəlim, bir
baxım sir-sifətinə, deyim, ay insafsız, sən ki, bu qədər qoz-
fındıq yeyirsən, barı qabıqlarını yığışdır dana... Niyə mən gəlib
sənin tör-töküntünü yığışdırmalıyam axı...
Xalidə qəfilcə ayaq saxladı, diksinən kimi oldu. Validənin
qolunu buraxıb diqqətlə onun üzünə baxdı, təlaşla:
–Necə? Qoz-fındıq? – deyə xəbər aldı – hə də – deyə bu
təlaşın fərqinə varmayan Validə yastı-yastı söhbətinə davam
edirdi, – gəlirəm görürəm otaq bom-boş, di gəl ki, stolun üstü
dolu qoz-fındıq qabığı. Bilmirəm daha kişidir, ya arvad. Arvad
olsa lap betər. Sən allah ay Validə, belə də pinti arvad olar?
Xalidənin sanki boğazı tutulmuşdu, lap sakit səslə:
–Validə, sən hansı idarədə işləyirsən? – deyə soruşdu.
Validə sola çevrilib 16 mərtəbəli binanı göstərdi:
–Bax odey, o binada.
Xalidə daha da astadan:
–Neçənci mərtəbədə? – deyə xəbər aldı.
–On ikinci mərtəbədə.
Xalidə demədi, pıçıldamadı, yalnız dodaqları tərpəndi:
–Doqquzuncu otaqda?
Validə təəccüblə:
–Bıy, sən hardan bilirsən? – dedi, sonra diqqətlə Xalidənin
sifətinə baxdı – Ay qız, sənə nə oldu, niyə müc olub qalmısan?
Xalidə yavaş-yavaş özünə gələrək titrək səslə:
–Sən allah bağışla, Validə – dedi. – Vallah bilsəydim ki,
sənsən, qabıqları yığışdırıb atardım.
Sonra o əlini cibinə atdı, bir ovuc qoz–fındıq çıxarıb
227
Validəyə uzatdı və bu an Validə də məsələni başa düşdü. Bir
müddət ikisi də şaqqanaq çəkib güldülər, güldükcə güldülər.
Ara bir "işə bax e"... "Gör e"... deyə ayrı-ayrı sədalar çıxarır və
yenidən uğunub gedirdilər. Nəhayət Validə bir az toxtadı
və saatına baxdı:
–Yaxşı – dedi – işin axırına bir saat qaldı, gedim bir idarəyə
baş çəkim. Sən getmirsən?
Xalidə:
–Yox, – dedi – mən səhər gedib tabelə qol çəkmişəm. Sən
get. Bu günün də zəhmətini çək, sabahdan stolun üstündə bir
dənə qabıq filan görməzsən...
Rəfiqələr mehribanlıqla öpüşüb ayrıldılar. Validə
Xalidəyə:
–Salamat qal, – dedi. – İnşallah, bəlkə yenə görüşdük.
Babalar yaxşı deyib, dağ dağa rast gəlməz, adam adama
rast gələr.
228
YAĞIŞ KƏSDİ
Buzovnadan Bakıya qayıdırdım.
Qəmərgil avtobus dayanacağına qədər mənimlə gəldilər,
Qəmər, əri Sultan, Fuad, bir də balaca Tərlan.
Tərlan Qəmərlə Sultanın qızı idi. Qəmər, Fuad bacı–
qardaşdılar. Fuad mənim ən yaxın dostum idi. Mən bir həftə
burda onların bağında qonaq qalmışdım və indi ev yiyələri
məni şəhərə ötürürdülər.
Həzin bir axşam idi. Dənizin qurtarmaz alqış səslərini
andıran xışıltısı, soyumuş qumların hamar sığalı, Pirşağı tərəfə
çəkilən günəşin qürub qızartıları – Abşeron axşamlarının
şairanə, məhzun və bir qədər kədərli gözəlliyi...
–Avtobus dayanıb. Min, Bəxtiyar...
Sultan üzüm–əncirlə dolu səbəti mənə uzatdı. Fuad çantamı
verdi. Qəmər gülümsündü.
Bir həftədə bir–birimizə elə alışıb isnişmişdik ki, heç
ayrılmağımız gəlmirdi. Hətta bir qədər kövrəlmişdik. Elə bil
mən uzaq bir yerə gedirdim. Elə bil bir həftədən sonra yenə
görüşməyəcəkdik.
–Uşaqlar, salamat qalın.
–Sağ ol, yaxşı yol.
Avtobus tərpəndi.
Mən arxa şüşədən baxırdım. Göy dəniz, qızılı günəş, sarı
qum, boz qayalar, öndə Fuad, bir də onun çiynində özünə rahat
yer eləmiş balaca Tərlanın çəhrayı bantı. Yellənən əllər,
tərpənən dodaqlar – bütün bunlar yəqin ki, əbədilik xəyalımda
həkk olunacaq.
Avtobus uzaqlaşır, onlar kiçilirdi. Maşınımız döngəni
buruldu. Avtobusun dal şüşəsinin şəffaf ekranında bir kadr
başqası ilə əvəz olundu; indi kadrda evlər, hasarlar görünürdü.
Çayxana qarşısında səkidə oturmuş kişilər, küçədəki su
Dostları ilə paylaş: |